Όταν το 1947 αποχώρησαν οι Άγγλοι από τις Ινδίες, δημιουργήθηκαν δύο κράτη: η Ινδία με ινδουιστική πλειονότητα και το Πακιστάν με μουσουλμανική. Το Πακιστάν απαρτιζόταν από το Δυτικό Πακιστάν (νυν Πακιστάν) και το Ανατολικό Πακιστάν (νυν Μπανγκλαντές) τα οποία χωρίζονταν μεταξύ τους γεωγραφικώς από την Ινδία.
Οι λαοί των 625 πριγκιπάτων των Βρετανικών Ινδιών βρέθηκαν με βάση τη δημογραφική σύνθεση κάθε περιοχής είτε στο μουσουλμανικό Πακιστάν είτε στην ινδουιστική Ινδία, ένα διαχωρισμό τον οποίο επέλεξαν οι Άγγλοι (παρά τις εκκλήσεις του Μαχάτμα Γκάντι για συμφιλίωση και συμβίωση των δύο κοινοτήτων), βάζοντας προς τούτο μπροστά τον εθνικιστή μουσουλμάνο Μουχάμαντ Αλί Τζίναχ, ο οποίος έθεσε ζήτημα ανεξάρτητου μουσουλμανικού κράτους των Ινδιών.
Ενώ λοιπόν όλες οι περιοχές αποδόθηκαν με βάση την περίφημη γραμμή Ράντκλιφ (την οποία χάραξε με αυθαίρετα κριτήρια ο Σίριλ Ράντκλιφ, δικηγόρος, ο οποίος χωρίς να γνωρίζει τίποτε για την Ινδία, ανέλαβε μέσα σε 5 εβδομάδες να χαράξει τα σύνορα μιας περιοχής 450.000 τ. χλμ. όπου ζούσαν εκατομμύρια πολίτες), ανεφάνη το πρόβλημα του Κασμίρ, το οποίο αποδείχθηκε δυσεπίλυτο. H μεν Ινδία ισχυρίζεται ότι το Κασμίρ αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ενώ το Πακιστάν προτάσσει την προσφυγή στη βούληση των κατοίκων του Κασμίρ ως τον παράγοντα που θα αποσαφηνίσει τον κάτοχο της περιοχής, κάτι που δεν δέχεται η Ινδία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου