Με την κρίση και την πείνα που έχει πέσει στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, οι δημοσιογραφικές φίρμες έχουν γίνει επαχθείς μισθολογικά. Οι εργοδότες ψάχνουν τρόπο να τις ξεφορτωθούν, αντικαθιστώντας τις με φθηνότερους (κατά προτίμηση δωρεάν), φερέλπιδες αρθρογράφους. Σκαλώνουν όμως μερικές φορές στο αμίμητο και μοναδικό στυλ της φίρμας, πράγμα το οποίο σάς δυσκολεύει να πείσετε τον εργοδότη ότι μπορεί να τη βγάλει φθηνότερα, να διεκδικήσετε τη δουλειά, και έτσι να μην χρειαστεί να κόψετε εντελώς το κάπνισμα λόγω αφραγκίας.
Το ιστολόγιο θέλει να σας προσφέρει δωρεάν τεχνογνωσία σε όλους τους τομείς, περιλαμβανομένου αυτού της εύρεσης εργασίας. Σήμερα, θα σας μάθω να γράφετε σαν τον Νίκο Δήμου. Φαινομενικά, είναι αδύνατο, αλλά με λίγη συστηματοποίηση δεδομένων γίνονται θαύματα.
Α. Η πρώτη πρόταση του άρθρου σας πρέπει να δηλώνει έκπληξη, αγανάκτηση, σοκ, ή αίσθηση του ακατανόητου (απ' τον "Νίκο Δήμου") με κάτι που συμβαίνει, και αυτό είναι απαραίτητο και ουσιώδες, στην "Ελλάδα", όπου "Ελλάδα" είναι βασικά απλώς ένα αυθαίρετο σημαίνον, όπως το "μάνα" του Λεβί-Στρως ένα πράμα. Η "Ελλάδα" υπέχει τον ρόλο ας πούμε της μούσας από την ανάποδη. Είναι μια χώρα που υπάρχει απλώς για να εκπλήττεται, να αγανακτεί, να σοκάρεται ή να συγχίζεται ο "Νίκος Δήμου" (συμβατική ονομασία της θέσης εκφοράς λόγου που εν προκειμένω μάς απασχολεί) αρκετά για να γράψει το άρθρο του.
Έτσι έχουμε:* "Κάθε φορά που παρακολουθώ μία ορκωμοσία και ακούω την αρχική φράση: «Στο όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» ανατριχιάζω. Όχι από συγκίνηση, αλλά από αγανάκτηση." ("Τρία σε ένα")* "Ομολογώ πως το πρόβλημα της Κερατέας με ξεπερνάει. Δεν καταλαβαίνω πώς εξελίχθηκε σε εξέγερση, ανοιχτή σύγκρουση και ανταγωνισμό βαρβαρότητας." ("Ο Καντ στην Κερατέα")* "Αν υπάρχει ένα συναίσθημα που με εκφράζει τις μέρες που ζούμε, είναι η αγανάκτηση. Πιάνω τον εαυτό μου να είναι μόνιμα αγανακτισμένος." ("Αγανακτήσεις")* "Νομίζω πως ήρθε ο καιρός να αποσυρθώ. Να βγω στη σύνταξη (που ποτέ δεν θα πάρω). Αδυνατώ πια να καταλάβω αυτά που συμβαίνουν γύρω μου." ("Χρέη και σκουπίδια")
Β. Στην συνέχεια, πρέπει να μπαίνετε στο ψητό του γιατί έχετε αγανακτήσει/εκπλαγεί/συγχιστεί/μπερδευτεί (φαινομενικά μόνο το τελευταίο, αφού είστε αετοί, δεν μπερδεύεστε εσείς, οι άλλοι είναι που τα μπέρδεψαν). Το γιατί πρέπει να αφορά κάποια --δεν έχει μεγάλη σημασία ποια-- έκφανση της ελληνικής κουλτούρας και των συνηθειών της, που δημιουργούν δυσανεξία στον "Νίκο Δήμου", δηλαδή, πλέον, σ' εσάς: Τα σκουπίδια, για παράδειγμα. Τις απεργίες. Την τηλεόραση. Την εκκλησία. Τους νόμους. Τον Τύπο. Τις
κριτικές κινηματογράφου. Οτιδήποτε, φτάνει να μπορεί να συζητηθεί ως χαρακτηριστικά και διαστροφικά ελληνικό.
Γ. Έχει ιδιαίτερη σημασία, στο πλαίσιο αυτό, να προκύπτουν αβίαστα τα ακόλουθα:α) Οι άλλοι είναι ιδεοληπτικοίβ) Οι άλλοι έχουν παρωχημένες ιδέεςγ) Οι άλλοι είναι βλάχουρεςδ) Οι άλλοι στερούνται φαντασίαςε) Οι άλλοι στερούνται ανοιχτού μυαλούστ) Οι άλλοι είναι φανατίκλεςζ) Οι άλλοι είναι οπισθοδρομικοίη) Οι άλλοι δεν έχουν τις σωστές προτεραιότητες
Για να μην μακρηγορούμε, πρέπει να προκύπτει με τρόπο εμφανή ότι οι άλλοι (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, νομοθέτες, απεργοί, κριτικοί κινηματογράφου, πυροσβέστες, εμπρηστές, πολίτες, μετανάστες, κλπ) δεν είναι ο "Νίκος Δήμου."
Δ. Τώρα έχετε σχεδόν τελειώσει το άρθρο σας ως budget "Νίκος Δήμου." Μοιάζει πολύ με άρθρο του "Νίκου Δήμου", αλλά κάτι τού λείπει. Κάτι τόσο χτυπητό ώστε και ο πιο αδαής και άπειρος να μπορεί να καταλάβει τη διαφορά. Λείπει η κοσμοπολίτικη και πεφωτισμένη πινελιά που δίνει στον αναγνώστη αυτόν τον χαρακτηριστικό δυτικό αέρα που συνοδεύει παντού τον "Νίκο Δήμου", και εμπνέει τον αναγνώστη του να νιώσει πόσο άπαιχτος και ασυναγώνιστος θα γίνει ο ίδιος αν διαβάζει (και πόσο μάλλον αν αποστηθίζει) "Νίκο Δήμου."
Πάμε για μερικά δείγματα:* "Στη Δυτική Ευρώπη δεν υπάρχει πρόβλημα. Εργοστάσια επεξεργασίας απορριμμάτων λειτουργούν και μέσα στις πόλεις. Αλλά με την καχυποψία των Ρωμιών κανένα δεν θα γινόταν δεκτό - εδώ δεν το θέλουν ούτε στα πέντε χιλιόμετρα." ("Ο Καντ στην Κερατέα")* "Κι εκείνος ο ταλαίπωρος Εμμάνουελ Καντ όρισε ως ύψιστη ηθική αρχή την «κατηγορική προσταγή»: πράττε έτσι, που αυτό που θέλεις να μπορεί να γίνει καθολικός νόμος." ("Ο Καντ στην Κερατέα"· τρελός τίτλος, κερδίζει μόνος του πόντους από ψαγμένους αναγνώστες. Μην προσπαθήσετε να τον μιμηθείτε με τίποτε "Ο Χάιντεγκερ στο Μενίδι", δεν φτουράει).* "ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ διαβάζοντας κριτική που επαινούσε τη σκηνοθεσία του Hurt Locker αλλά του έβαζε συνολικό βαθμό μηδέν «για ιδεολογικούς λόγους»" ("Αγανακτήσεις")* "Τόνοι μελάνης έχουν ρεύσει γι αυτό το θέμα, όπως και για το filioque που μας χωρίζει από τους καθολικούς." ("Τρία σε ένα"· Λατινικό συν συγκριτική θεολογία: άπαιχτος συνδυασμός για το ακροατήριο).• "Γιατί όμως ο θεμελιώδης νόμος του κράτους, το Σύνταγμα της Ελλάδος, να μην αρχίζει -όπως όλα τα συντάγματα της Γης- με τις λέξεις: «Στο όνομα του λαού...»;" ("Τρία σε ένα"· ναι κύριε, έχω διαβάσει ΟΛΑ τα συντάγματα του κόσμου εγώ --στις πρωτότυπες γλώσσες συγγραφής τους, εννοείται--, έκανα παγκόσμια συγκριτική συνταγματολογία εγώ κύριε για να γράψω 150 λέξεις στη Life-0!)* "Ή, όπως λέει και ο ποιητής: «Η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο»." ("Χρέη και σκουπίδια"· εδώ έχουμε φαινομενικά παραβίαση της αρχής της κοσμοπολίτικης ατάκας, αλλά μόνο φαινομενικά: μπορεί η φράση να είναι του Ελύτη που κατάγεται απ' τον μπαστουνοβλαχότοπο, αλλά η λεπτομέρεια του να μην λες το όνομα του ποιητή κερδίζει πολλούς πόντους γιατί έτσι φαίνεται ότι θεωρείς δεδομένο ότι οι άνθρωποι που σε διαβάζουν έχουν μάθει τα Άπαντα απ' έξω, τέτοια τέρατα μόρφωσης πρέπει να ναι για να καταλάβουν "Νίκο Δήμου").
Είστε πλέον έτοιμοι για λαμπρή σταδιοδρομία στο συγγραφικό πεδίο "πουλάω κοσμοπολίτικη και αφ' υψηλού περιφρόνηση της Ελλάδας, αλλά αυστηρά και μόνο για Έλληνες γιατί δεν ενδιαφέρεται κανείς άλλος". Καλή επιτυχία!
Πηγή:http://radicaldesire.blogspot.de/2011/04/generator.html
Το ιστολόγιο θέλει να σας προσφέρει δωρεάν τεχνογνωσία σε όλους τους τομείς, περιλαμβανομένου αυτού της εύρεσης εργασίας. Σήμερα, θα σας μάθω να γράφετε σαν τον Νίκο Δήμου. Φαινομενικά, είναι αδύνατο, αλλά με λίγη συστηματοποίηση δεδομένων γίνονται θαύματα.
Α. Η πρώτη πρόταση του άρθρου σας πρέπει να δηλώνει έκπληξη, αγανάκτηση, σοκ, ή αίσθηση του ακατανόητου (απ' τον "Νίκο Δήμου") με κάτι που συμβαίνει, και αυτό είναι απαραίτητο και ουσιώδες, στην "Ελλάδα", όπου "Ελλάδα" είναι βασικά απλώς ένα αυθαίρετο σημαίνον, όπως το "μάνα" του Λεβί-Στρως ένα πράμα. Η "Ελλάδα" υπέχει τον ρόλο ας πούμε της μούσας από την ανάποδη. Είναι μια χώρα που υπάρχει απλώς για να εκπλήττεται, να αγανακτεί, να σοκάρεται ή να συγχίζεται ο "Νίκος Δήμου" (συμβατική ονομασία της θέσης εκφοράς λόγου που εν προκειμένω μάς απασχολεί) αρκετά για να γράψει το άρθρο του.
Έτσι έχουμε:* "Κάθε φορά που παρακολουθώ μία ορκωμοσία και ακούω την αρχική φράση: «Στο όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» ανατριχιάζω. Όχι από συγκίνηση, αλλά από αγανάκτηση." ("Τρία σε ένα")* "Ομολογώ πως το πρόβλημα της Κερατέας με ξεπερνάει. Δεν καταλαβαίνω πώς εξελίχθηκε σε εξέγερση, ανοιχτή σύγκρουση και ανταγωνισμό βαρβαρότητας." ("Ο Καντ στην Κερατέα")* "Αν υπάρχει ένα συναίσθημα που με εκφράζει τις μέρες που ζούμε, είναι η αγανάκτηση. Πιάνω τον εαυτό μου να είναι μόνιμα αγανακτισμένος." ("Αγανακτήσεις")* "Νομίζω πως ήρθε ο καιρός να αποσυρθώ. Να βγω στη σύνταξη (που ποτέ δεν θα πάρω). Αδυνατώ πια να καταλάβω αυτά που συμβαίνουν γύρω μου." ("Χρέη και σκουπίδια")
Β. Στην συνέχεια, πρέπει να μπαίνετε στο ψητό του γιατί έχετε αγανακτήσει/εκπλαγεί/συγχιστεί/μπερδευτεί (φαινομενικά μόνο το τελευταίο, αφού είστε αετοί, δεν μπερδεύεστε εσείς, οι άλλοι είναι που τα μπέρδεψαν). Το γιατί πρέπει να αφορά κάποια --δεν έχει μεγάλη σημασία ποια-- έκφανση της ελληνικής κουλτούρας και των συνηθειών της, που δημιουργούν δυσανεξία στον "Νίκο Δήμου", δηλαδή, πλέον, σ' εσάς: Τα σκουπίδια, για παράδειγμα. Τις απεργίες. Την τηλεόραση. Την εκκλησία. Τους νόμους. Τον Τύπο. Τις
κριτικές κινηματογράφου. Οτιδήποτε, φτάνει να μπορεί να συζητηθεί ως χαρακτηριστικά και διαστροφικά ελληνικό.
Γ. Έχει ιδιαίτερη σημασία, στο πλαίσιο αυτό, να προκύπτουν αβίαστα τα ακόλουθα:α) Οι άλλοι είναι ιδεοληπτικοίβ) Οι άλλοι έχουν παρωχημένες ιδέεςγ) Οι άλλοι είναι βλάχουρεςδ) Οι άλλοι στερούνται φαντασίαςε) Οι άλλοι στερούνται ανοιχτού μυαλούστ) Οι άλλοι είναι φανατίκλεςζ) Οι άλλοι είναι οπισθοδρομικοίη) Οι άλλοι δεν έχουν τις σωστές προτεραιότητες
Για να μην μακρηγορούμε, πρέπει να προκύπτει με τρόπο εμφανή ότι οι άλλοι (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, νομοθέτες, απεργοί, κριτικοί κινηματογράφου, πυροσβέστες, εμπρηστές, πολίτες, μετανάστες, κλπ) δεν είναι ο "Νίκος Δήμου."
Δ. Τώρα έχετε σχεδόν τελειώσει το άρθρο σας ως budget "Νίκος Δήμου." Μοιάζει πολύ με άρθρο του "Νίκου Δήμου", αλλά κάτι τού λείπει. Κάτι τόσο χτυπητό ώστε και ο πιο αδαής και άπειρος να μπορεί να καταλάβει τη διαφορά. Λείπει η κοσμοπολίτικη και πεφωτισμένη πινελιά που δίνει στον αναγνώστη αυτόν τον χαρακτηριστικό δυτικό αέρα που συνοδεύει παντού τον "Νίκο Δήμου", και εμπνέει τον αναγνώστη του να νιώσει πόσο άπαιχτος και ασυναγώνιστος θα γίνει ο ίδιος αν διαβάζει (και πόσο μάλλον αν αποστηθίζει) "Νίκο Δήμου."
Πάμε για μερικά δείγματα:* "Στη Δυτική Ευρώπη δεν υπάρχει πρόβλημα. Εργοστάσια επεξεργασίας απορριμμάτων λειτουργούν και μέσα στις πόλεις. Αλλά με την καχυποψία των Ρωμιών κανένα δεν θα γινόταν δεκτό - εδώ δεν το θέλουν ούτε στα πέντε χιλιόμετρα." ("Ο Καντ στην Κερατέα")* "Κι εκείνος ο ταλαίπωρος Εμμάνουελ Καντ όρισε ως ύψιστη ηθική αρχή την «κατηγορική προσταγή»: πράττε έτσι, που αυτό που θέλεις να μπορεί να γίνει καθολικός νόμος." ("Ο Καντ στην Κερατέα"· τρελός τίτλος, κερδίζει μόνος του πόντους από ψαγμένους αναγνώστες. Μην προσπαθήσετε να τον μιμηθείτε με τίποτε "Ο Χάιντεγκερ στο Μενίδι", δεν φτουράει).* "ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ διαβάζοντας κριτική που επαινούσε τη σκηνοθεσία του Hurt Locker αλλά του έβαζε συνολικό βαθμό μηδέν «για ιδεολογικούς λόγους»" ("Αγανακτήσεις")* "Τόνοι μελάνης έχουν ρεύσει γι αυτό το θέμα, όπως και για το filioque που μας χωρίζει από τους καθολικούς." ("Τρία σε ένα"· Λατινικό συν συγκριτική θεολογία: άπαιχτος συνδυασμός για το ακροατήριο).• "Γιατί όμως ο θεμελιώδης νόμος του κράτους, το Σύνταγμα της Ελλάδος, να μην αρχίζει -όπως όλα τα συντάγματα της Γης- με τις λέξεις: «Στο όνομα του λαού...»;" ("Τρία σε ένα"· ναι κύριε, έχω διαβάσει ΟΛΑ τα συντάγματα του κόσμου εγώ --στις πρωτότυπες γλώσσες συγγραφής τους, εννοείται--, έκανα παγκόσμια συγκριτική συνταγματολογία εγώ κύριε για να γράψω 150 λέξεις στη Life-0!)* "Ή, όπως λέει και ο ποιητής: «Η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο»." ("Χρέη και σκουπίδια"· εδώ έχουμε φαινομενικά παραβίαση της αρχής της κοσμοπολίτικης ατάκας, αλλά μόνο φαινομενικά: μπορεί η φράση να είναι του Ελύτη που κατάγεται απ' τον μπαστουνοβλαχότοπο, αλλά η λεπτομέρεια του να μην λες το όνομα του ποιητή κερδίζει πολλούς πόντους γιατί έτσι φαίνεται ότι θεωρείς δεδομένο ότι οι άνθρωποι που σε διαβάζουν έχουν μάθει τα Άπαντα απ' έξω, τέτοια τέρατα μόρφωσης πρέπει να ναι για να καταλάβουν "Νίκο Δήμου").
Είστε πλέον έτοιμοι για λαμπρή σταδιοδρομία στο συγγραφικό πεδίο "πουλάω κοσμοπολίτικη και αφ' υψηλού περιφρόνηση της Ελλάδας, αλλά αυστηρά και μόνο για Έλληνες γιατί δεν ενδιαφέρεται κανείς άλλος". Καλή επιτυχία!
Πηγή:http://radicaldesire.blogspot.de/2011/04/generator.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου