Παρθενώνας

Ο ναός που οι Αθηναίοι αφιέρωσαν στην προστάτιδα της πόλης τους, Αθηνά Παρθένο, είναι το λαμπρότερο δημιούργημα της αθηναϊκής δημοκρατίας στην περίοδο της μεγάλης ακμής της και το αρτιότερο ως προς τη σύνθεση και την εκτέλεση από τα οικοδομήματα του Ιερού Βράχου. Κτίσθηκε κατά τα έτη 447-438 π.Χ., στο πλαίσιο του ευρύτερου οικοδομικού προγράμματος που συντελέσθηκε στην Ακρόπολη με πρωτοβουλία του Περικλή, και πάνω στη θέση παλαιότερων ναών αφιερωμένων στην Αθηνά. Ο Περίκλειος Παρθενών (Παρθενών ΙΙΙ) διαδέχθηκε έναν προηγούμενο ναό, το μαρμάρινο Προπαρθενώνα (Παρθενών ΙΙ), που άρχισε να κτίζεται μετά τη νίκη στο Μαραθώνα, περίπου το 490 π.Χ., αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γιατί καταστράφηκε το 480 π.Χ. από τους Πέρσες. Αυτός με τη σειρά του είχε οικοδομηθεί στη θέση παλαιοτέρου ναού, του πρωταρχικού Παρθενώνα (Παρθενών Ι), που κτίσθηκε γύρω στο 570 π.Χ. Σήμερα ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει το μαρμάρινο Παρθενώνα των χρόνων του Περικλή, σχεδιασμένο από τον Ικτίνο με συνεργάτη τον Καλλικράτη. Την ευθύνη του γλυπτού διακόσμου και του χρυσελεφάντινου αγάλματος της Αθηνάς, που βρισκόταν στο εσωτερικό του, καθώς και όλου του οικοδομικού προγράμματος του ναού, είχε ο διάσημος γλύπτης Φειδίας.

Iknow...

...κλείσε την ελληνική τηλεόραση...σταμάτα να μπαίνεις στο Facebook για να κρυφοκοιτάς τις ζωές των άλλων...ζήσε την στιγμή ... δέν χρειάζεται να την τραβήξεις σε βίντεο, να την ανεβάσεις στο internet για να επιβεβαιώθείς από τους δικτυακούς φίλους σου ότι πράγματι ζείς...σταμάτα επιτέλους να αναπαράγεις τις δήθεν ειδήσεις και μπουρδολογίες που ξεκινούν από το πληκτρολόγιο του κάθε μαλάκα και στρατευμένου στο ιντερνετ...μήν δέχεσαι την άποψη του κάθε τυχάρπαστου περαστικού και ότι γράφει στο twitter σαν είδηση...μην δέχεσαι να στο επιβάλει ο ο 30φυλλόπουλος ή ο κάθε Ευαγγελάτος αυτό... βγές από αυτό το blog τώρα...επιλεκτική αναπαραγωγή άρθρων κάνει... και επιτέλους ξεκίνα να διαβάζεις και κανένα βιβλίο...κατά προτίμηση όχι άρλεκιν ή μυθιστόρημα που βασίστηκε η τελευταία ταινία του κατα τα άλλα συμπαθή Batman...Μιά οθόνη μας κλείνει τον ορίζοντα, παίρνει δωρεάν τον χρόνο μας και τον πουλάει σε διαφημιστές...χωρίς να μας δίνει ποσοστό...Η ζωή μας έχει ναυαγήσει σε Ξενόφερτα προσωπεία... και εμείς σαν Έλληνες ζούμε τον 'ομαδικό μας ναρκισσισμό'...περιμένοντας με αγωνία και διάχυτο μαζοχισμό τα βραδυνά δελτία ειδήσεων για να δούμε τί σκέφτονται οι ξένοι για εμάς και με ποιό νέο τρόπο θα μας προσβάλλουν για άλλη μια φορά οι 'κουτόφραγκοι'...

Η δολοφονία του Καποδίστρια στις 27 Σεπτεμβρίου 1831

Η δολοφονία του Καποδίστρια στις 27 Σεπτεμβρίου 1831(Ιουλιανό)στο Νάυπλιο από τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη. (Έργο του Χαράλαμπου Παχή β ήμιση 19ου αιώνα)

Κνωσός

To σημαντικότερο κέντρο του Μινωικού Πολιτισμού, η Κνωσός, αναπτύσσεται πάνω στο ύψωμα της Κεφάλας μέσα σε ελιές, αμπέλια και κυπαρίσσια και βρίσκεται 5 χιλ. νοτιοανατολικά του Ηρακλείου. Δίπλα της ρέει ο ποταμός Καίρατος (ο σημερινός Κατσαμπάς). Σύμφωνα με την παράδοση αποτέλεσε την έδρα του βασιλιά Μίνωα και πρωτεύουσα του κράτους του. Με το χώρο του ανακτόρου της Κνωσού συνδέονται οι συναρπαστικοί μύθοι του Λαβύρινθου με τον Μινώταυρο και του Δαίδαλου με τον Ίκαρο. Αναφορές στην Κνωσό, το ανάκτορό της και το Μίνωα γίνονται στον Όμηρο (ο κατάλογος πλοίων της Ιλιάδας αναφέρει ότι η Κρήτη απέστειλε 80 πλοία υπό τις διαταγές του βασιλιά της Κνωσού, Ιδομενέα. Οδύσσεια, τ 178-9), στο Θουκυδίδη (αναφορά στο Μίνωα), στον Ησίοδο και Ηρόδοτο, στο Βακχυλίδη και Πίνδαρο, στον Πλούταρχο και Διόδωρο το Σικελιώτη. Η περίοδος ακμής της πόλης ανάγεται στη μινωική εποχή (2000 - 1350 π.Χ.) κατά την οποία αποτελεί το βασικότερο και πολυπληθέστερο κέντρο της Κρήτης. Και σε μεταγενέστερες περιόδους διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και αναπτύσσεται ιδιαίτερα, όπως στην ελληνιστική εποχή. Η πόλη της Kνωσού κατοικήθηκε συνεχώς από τα τέλη της 7ης χιλιετίας έως και τα ρωμαϊκά χρόνια. Η νεολιθική εποχή χαρακτηρίζεται από το στάδιο της τεχνολογικά εξελιγμένης αγροτικής ζωής (λίθινα εργαλεία και υφαντικά βαρίδια). Οι κάτοικοι από τροφοσυλλέκτες γίνονται οι ίδιοι παραγωγοί (γεωργοί και κτηνοτρόφοι) και παρατηρείται η τάση για μια πιο συστηματική και μόνιμη εγκατάσταση. Οι οικιστικές φάσεις στην Κνωσό διαδέχονται η μια την άλλη, ενώ ο πληθυσμός του οικισμού στα τέλη της Ύστερης Νεολιθικής Εποχής υπολογίζεται σε 1.000 - 2.000 κατοίκους.

Μέγας Αλέξανδρος κατά Δαρείου στη μάχη της Ισσού 333 π.χ.

Η Μάχη της Ισσού, ψηφιδωτό, ρωμαϊκό αντίγραφο Ελληνικού έργου του 4ου αιώνα π.Χ(Μουσείο Νάπολης).

10/3/16

Η γεωπολιτική σημασία του 1821

Το ιστορικό νόημα της Ελληνικής Επανάστασης
Ιωάννης Κωτούλας*

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 υπήρξε ιστορική τομή μείζονος σημασίας για τους Έλληνες, εθνική ομάδα με μακραίωνη ιστορική παρουσία στην περιοχή που εκδηλώθηκε η Επανάσταση, η οποία θα αποτελούσε μετά την ολοκλήρωση των πολεμικών δραστηριοτήτων την επικράτεια του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Η Επανάσταση αποκατέστησε την πολιτική αυτονομία του ελληνικού έθνους, η οποία είχε αναιρεθεί ως συνέπεια της οθωμανικής, αλλά και

16/1/16

Στις ακτές των ονομάτων: Η τέχνη του οργίζεσθαι

Στις ακτές των ονομάτων:
Η τέχνη του οργίζεσθαι
Blood count (Billy Strayhorn)
Stan Getz
Αν η μελαγχολία οδηγεί στην απάθεια και την αδράνεια, τότε η οργή ως έκφραση οδύνης παρασύρει στην ανεξέλεγκτη δράση οδηγώντας στα όρια του εαυτού και την διάρρηξη της εικόνας του. Η οργή επιτρέπει στο υποκείμενο να βιώσει τον εαυτό ως σώμα με έναν έντονο σχεδόν καθαρτικό τρόπο, αλλά και να αμφισβητήσει παράλληλα τις κυρίαρχες εικόνες.
Προϋπόθεση για τα παραπάνω αποτελεί μια τέχνη του οργίζεσθαι για την διαχείριση των επικίνδυνων συνεπειών της. Έτσι ο Αριστοτέλης αναγνωρίζοντας την οργή ως δείγμα ψυχικής υγείας συμβουλεύει να την εκφράζουμε όποτε πρέπει, για όσο πρέπει και όπως πρέπει.
1 Πράγμα
που επιτυγχάνεται χάρη στην φρόνηση, η οποία επιτρέπει την εύρεση ενός κατάλληλου μέτρου
για την έκφραση της οργής ώστε αυτή να μην αποτελεί ένα ανεξέλεγκτο ξέσπασμα με δυσάρεστες
έως επικίνδυνες συνέπειες, αλλά μια ζυγισμένη λίγο έως πολύ αντίδραση. Ο Σενέκας είναι
λιγότερο μετριοπαθής όταν απορρίπτει κατηγορηματικά την αριστοτελική προσέγγιση
αντιπροτείνοντας όχι απλώς την κατίσχυση επί της οργής μέσω του ορθού λόγου, αλλά και την
οριστική εξάλειψή της. 2 Ο Πλούταρχος με την σειρά του προτρέπει ν' αποφεύγονται οι
γεννησιουργές καταστάσεις της οργής. Αν αυτή δεν μπορεί να εξαλειφθεί, τότε δεν πρέπει
εξαρχής να της δοθεί η ευκαιρία ν' αναδυθεί και να εκδηλωθεί.3 Έτσι προτείνει την καθημερινή
άσκηση ορίζοντας αρχικά κάποιες μέρες δίχως οργή και αυξάνοντας στην συνέχεια σταδιακά τον
αριθμό τους. Ο Montaigne από την άλλη βρίσκεται εγγύτερα στον Αριστοτέλη όταν συμβουλεύει
την περιοδική, αλλά όχι συχνή, εκτόνωση της οργής, ώστε να διατηρεί την αξία και την
βαρύτητά της στους αποδέκτες της.4 Επιπλέον, η σποραδική εκτόνωση της οργής συνεισφέρει
στην ψυχική ευεξία ενδεχομένως ακόμη και στην ευδιαθεσία συνεισφέροντας σε μια στάση
ανεμελιάς. Για αυτό τον λόγο ο Montaigne παροτρύνει ενίοτε να προσποιούμαστε τους
οργισμένους προτιμώντας να εκτονώνουμε την οργή μας δυνατά, αλλά σύντομα, όταν είμαστε
μόνοι μας. Τέλος, για τον Kant η οργή, όπως άλλωστε κάθε πάθος, βρίσκεται εξ ορισμού στον
αντίποδα της φρόνησης. 5 Κρίσιμη σημασία για αυτόν έχει η χρονική διάρκεια της οργής, διότι
αν συσσωρεύεται για μεγάλο διάστημα μπορεί να μετατραπεί σε πικρία, μνησικακία και μίσος.

1 Βλ. Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια, 1109b 15.
2 Βλ. Seneca, De ira (Περί οργής), III, 3.
3 Βλ. Πλούταρχος, Περί αοργησίας.
4 Βλ. Μονταίνιος, Δοκίμια ΙΙ, 31, μτφρ. Φίλιππος Δρακονταειδής, Εκδόσεις Εστία, 2003. Βλ. επίσης Balthasar
Gracian, Χρησμολόγιο και τέχνη της φρονήσεως, αφορισμός 155, μτφρ. Φίλιππος Δρακονταειδής, Εκδόσεις
Opera, 2006.
5 Βλ. Immanuel Kant, Anthropologie in pragmatischer Hinsicht, Ι. , Drittes Buch.
Για αυτό ο Kant προτείνει αντί της ελεύθερης εκτόνωσης της οργής ή της προσπάθειας να
καταπνιγεί τον αναστοχασμό επί των αιτίων της ώστε να παραμένει υπό τον έλεγχο ενός
αυτοστοχαστικού υποκειμένου.
Εμείς αν θέλουμε μπορούμε να φανταστούμε την οργή ως τον κεραυνό του θυμού. Ας
σκεφθούμε εδώ τον θυμό ως ένα βαθύτερο αίσθημα εντός μας, το οποίο πηγάζει από ένα
πρωταρχικό έλειμμα που βιώθηκε κάποτε ως αίσθημα απόρριψης ή εγκατάλειψης, αποτελώντας
έκτοτε την πηγή μιας πυρηνικής ανασφάλειας η οποία ηλεκτρίζει την ψυχή. Έτσι, υπό
προϋποθέσεις, η συνάντηση αυτής της ανασφάλειας με την πραγματικότητα δημιουργεί
εκκενώσεις οργής. Ωστόσο αυτή η ανασφάλεια είναι δυνατόν να εκφραστεί επίσης ως ανάγκη
για διάκριση ενισχύοντας την δημιουργικότητα, αλλά και εναλλακτικά ως μνησικακία.
Παράλληλα, η οργή μπορεί να συνιστά μια δικαιολογημένη αντίδραση σε μια απρεπή ή άδικη
συμπεριφορά τόσο ως προς εμάς τους ίδιους όσο και ως προς άλλους. Για αυτούς τους λόγους
ζητούμενο για μια αναστοχαστική τέχνη του βίου δεν είναι η εξάλειψη της οργής, αλλά η γόνιμη
διαχείρισή της. Αυτή μπορεί να περιλαμβάνει την εκτόνωση η οποία συνεισφέρει στην ψυχική
ευεξία, στοχεύοντας σε μια ευέλικτη αυτοκυριαρχία. Αυτό δεν σημαίνει την άνευ όρων παράδοση
στην οργή, αλλά ότι το υποκείμενο διατηρώντας μια σχετική με την ένταση της στιγμής
νηφαλιότητα αποφασίζει εάν, για πόσο, με τι ένταση και με ποιο τρόπο θα την εκδηλώσει. Το
φάσμα της επιλογής είναι ευρύ και κυμαίνεται από την άνευ όρων εκτόνωση της οργής μέχρι την
πλήρη καθυπόταξή της.
Η τέχνη της οργής περιλαμβάνει την πρόνοια, δηλαδή, την προετοιμασία για μια
ενδεχόμενη έκρηξη οργής με το να φανταζόμαστε τις συνθήκες που την προξενούν. Η πρόνοια
ενδυναμώνει την ψυχική ετοιμότητα, ενώ με την πάροδο του χρόνου εξασφαλίζει ότι συνηθίζει
κανείς να περιμένει τις εκρήξεις οργής με αποτέλεσμα την εξασθένισή τους. Επιπλέον, εφόσον το
υποκείμενο δεν μπορεί πάντοτε ν' αλλάξει τις συνθήκες που προξενούν την οργή, μπορεί
σημασιοδοτώντας τις συνθήκες ή ένα γεγονός εκ των προτέρων να επιλέξει καλύτερα την
αντίδρασή του. Μπορεί ν' αποφασίσει τόσο ποια στάση θα επιλέγει γενικά σε ορισμένα ζητήματα
όσο και μεμονωμένα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Η αυτονομία του υποκειμένου έγκειται στο
αν ευθύς εξαρχής επιλέξει ν' αποφύγει μια περίσταση που θα προξενήσει οργή ή αν θα
αδιαφορήσει όταν βρεθεί σε αυτή. Από την άλλη μπορεί επίσης να επιδιώξει καταστάσεις όπου
προσφέρεται η ευκαιρία ελεγχόμενης εκτόνωσης της οργής, έχοντας βεβαίως προηγουμένως
προετοιμαστεί κατάλληλα.
Μια χρήσιμη τεχνική για την διαχείριση της οργής είναι η νοερή διαίρεσή της σε στάδια,
από την αρχική ελαφρά δυσφορία και το αιφνίδιο τσίμπημα που οδηγεί στην αύξηση των
καρδιακών παλμών μέχρι να βρεθούμε εκτός εαυτού. Ιδιαίτερα αποτελεσματική πρακτική είναι η
αναβολή της εκτόνωσης μέχρι την εξασθένιση και τον εκμηδενισμό της οργής, διότι αυτή ως
γνωστόν δεν έχει αντοχή στον χρόνο. Αλλά και η αλλαγή του τόπου, ο έντονος βηματισμός, το
πάνω κάτω και το πέρα δώθε καταλαγιάζουν την οργή και μετριάζουν την ταραχή. Χρήσιμη
πρακτική είναι και ο αντιπερισπασμός, δηλαδή, η απόσπαση ή η μεταφορά της προσοχής σε κάτι
ολότελα διαφορετικό από την πηγή εξόργησης. Στην περίπτωση που αποφασιστεί η εκτόνωση
της οργής σημασία έχει η επιλογή του αντικειμένου και του τρόπου. Καταρχήν μπορεί να
επιλεγεί η φρόνηση έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθούν τα επιβλαβή αποτελέσματά της. Όμως η
οργή μπορεί να εκτονωθεί και σε διαφορετική μορφή είτε ως γέλιο ή κλάμα είτε ως μετουσίωση
σε δημιουργική εργασία ή άθληση.
Προϋπόθεση όμως των προαναφερθέντων πρακτικών είναι η ικανότητα του
υποκειμένου ν' αποστασιοποιείται από καταστάσεις που προκαλούν οργή. Άραγε ο λόγος της
οργής βρίσκεται αποκλειστικά στην φαντασία μου; Μήπως πρόκειται για συκοφαντία ή ψέμα;
Μήπως εσκεμμένα προκαλούν την οργή μου για κάποιο λόγο; Γιατί να επιτρέψω σε κάποιον να
με εξοργίσει; Σε τελική ανάλυση αξίζει να εξοργιστώ; Τα παραπάνω είναι μερικά από τα
ερωτήματα που μπορούν να τεθούν κατά την αποσταστιοποίηση και συχνά χρησιμεύουν στο να
ψυχθεί η οργή. Ωστόσο η οργή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως ένα μέσο για την διαμόρφωση
της σχέσης με τους άλλους. Η εκτόνωση της οργής μπορεί είτε να οδηγήσει στην διάλυση μιας
σχέσης είτε, αν η εκτόνωση είναι λελογισμένη, στην ανανέωση και τον επαναπροσδιορισμό
αυτής. Μια έκρηξη οργής επιβεβαιώνει στον άλλον ότι δεν μας είναι αδιάφορος, ότι είμαστε
ειλικρινείς όταν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, κυρίως ότι έχουμε την επιθυμία και την
ικανότητα να τα εκφράσουμε. Άλλωστε, η οργή είναι δυνατόν να αξιοποιηθεί ως ρυθμιστής της
εγγύτητας σε μια σχέση. Με την κατάλληλη χρήση της το υποκείμενο μπορεί είτε ν' απομακρύνει
είτε να φέρνει κάποιον εγγύτερα σε αυτό θέτοντας όρια στην σχέση που δεν επιθυμεί να
ξεπεραστούν.
Όμως εκτός από την οργή που νιώθουμε και εκφράζουμε οι ίδιοι, μπορεί να βρεθούμε οι
ίδιοι αποδέκτες της οργής των άλλων. Μια αναστοχαστική τέχνη του βίου περιλαμβάνει ένα
ρεπερτόριο πρακτικών οι οποίες επιτρέπουν την διαχείριση της οργής των άλλων. Χάρη στην
αποστασιοποίηση το υποκείμενο διατηρεί την αυτοκυριαρχία ώστε είτε να κατευθύνει την οργή
του άλλου σε έναν διαφορετικό στόχο είτε να την αποδεχτεί για ν' αποκτήσει καλύτερη
πρόσβαση σε αυτόν όταν θα έχει εκτονωθεί και θα είναι δεκτικότερος στον λόγο του. Η σημασία
της οργής δεν πρέπει ούτε να υποτιμηθεί ούτε να υπερτιμηθεί, είναι σημαντικό όμως να
θυμόμαστε ότι μας επιτρέπει να βγούμε εκτός εαυτού, να διαρρήξουμε δηλαδή, τα σύνορα του
ιδιοκόσμου ώστε να συναντηθούμε με τους άλλους. Η εμπειρία της οργής είναι θεμελιώδης για
την συγκρότηση του υποκειμένου και μια αναστοχαστική φιλοσοφία της τέχνης του βίου
αποβλέπει στο να βιώνεται με έναν μη καταστροφικό και όποτε είναι εφικτό ακόμη και γόνιμο
τρόπο.
Ο Peter Sloterdijk υποστηρίζει ότι πρέπει ν' ανακαλύψουμε εκ νέου το δημιουργικό
δυναμικό της οργής που έχει λησμονηθεί στις δυτικές κοινωνίες, έχοντας αντικατασταθεί υπό
την επίδραση του χριστιανισμού από μια έννοια δικαιοσύνης με πυρήνα την μνησικακία.6 Ο
Sloterdijk υπερασπίζεται την θετικότητα της οργής απέναντι στην προκατάληψη εναντίον της
στην δυτική φιλοσοφική παράδοση, θεωρώντας τον άνθρωπο ως ένα οργισμένο ον. Είναι η
κινητήριος δύναμη της οργής, ως η κεντρική αλληλεπίδραση στο πεδίο των παθών, εκείνη που
επιτρέπει την εξύψωσή του και την δημιουργία, και όχι η τιθάσευσή της. Ο Sloterdijk θεωρεί ότι
στην παρανόηση αυτή συνεισέφερε τα μέγιστα η ψυχανάλυση, δίνοντας την πρωτοκαθεδρία για
την κατανόηση του ψυχικού στην σεξουαλικότητα, δηλαδή, την επιθυμία της συνάντησης ή
ακόμη και της ένωσης με τον άλλον, υποβαθμίζοντας παράλληλα την οργή σε παθολογικό
σύμπτωμα διότι οδηγεί στην βία και το μίσος. Ενάντια στην κυρίαρχη αντίληψη των αρνητικών
συνεπειών της οργής στην κοινωνική συμβίωση, ο Sloterdijk επεξεργάζεται ένα τολμηρό
πρόταγμα αποκατάστασης της οργής με σκόπο την απελευθέρωση των αποθεματικών της
κοινωνικής δημιουργικότητας. Η, ας την ονομάσουμε ψυχοπολιτική, θεώρηση του Sloterdijk
συλλαμβάνει την οργή ως ρίζα της ανάγκης για αναγνώριση, κατανοώντας τις πολιτικές ομάδες
ως θυμικούς σχηματισμούς όπου η δράση γεννιέται από την ύπαρξη διαφορετικών κέντρων
φιλοδοξίας. 7 Σε αυτή την θεώρηση η ρητορική συνιστά την τέχνη της διαχείρισης του θυμικού,
δηλαδή, την διεκδίκηση της επιβέβαιωσης της αυταξίας από τους άλλους. Η άρνηση της
επιβεβαίωσης, δηλαδή της αναγνώρισης, οδηγεί στην έκρηξη της οργής. Ωστόσο σήμερα η έκφραση της οργής δεν είναι πλέον κοινωνικά αποδεκτή αποτελώντας το προνόμιο των κοινωνικά ισχυρών έτσι ώστε ν' απωθείται από την πλειονότητα των ανθρώπων μετασχηματιζόμενη σε μεμψιμοιρία. Η τελευταία αποτελεί σχεδόν αναγκαίο ψυχικό μηχανισμό εξισορρόπησης, διότι στην υψηλή θερμοκρασία της οργής είναι μάταιο ν' αντιπαρατίθεται η ψυχρή λογική ή η παγωμένη εργαλειακότητα.
Σύμφωνα με τον Sloterdijk οι καταστρεπτικές συνέπειες της οργής μπορούν να προληφθούν αν αυτή πάψει να τοκίζεται σε μνησικακία, η οποία την εκφυλίζει σε εκδικητικότητα, ώστε ακολούθως να επενδυθεί στο πολιτικό με στόχο «μια αξιοκρατία η οποία ενδοπολιτισμικά και διαπολιτισμικά αντισταθμίζει μια αντιαυταρχική ηθική (Moral) με αναπτυγμένη επίγνωση των κανόνων και σεβασμό για τα αναφαίρετα ατομικά δικαιώματα».8
Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς με τα παραπάνω, τα οποία μπορούμε να εντάξουμε σε μια φιλελεύθερη ανάγνωση του Nietzsche, νομίζω ότι το ανθρωπολογικό επιχείρημα του Sloterdijk ανταποκρίνεται σε περιορισμένο μάλλον βαθμό στις απαιτήσεις του πολιτικού προτάγματος που θέλει να βασίσει σε αυτό. Αν και η οργή δεν μπορεί να θεωρηθεί εξ ορισμού

6 Peter Sloterdijk, Zorn und Zeit : Ein politisch-psychologischer Versuch, Suhrkamp Verlag, 2006.
7 Ο.π., σ. 36-37.
8 Ο.π., σ. 305.

ως παθολογικό σύμπτωμα και συνδέεται με την ανάγκη αναγνώρισης, διαθέτοντας ως εκ τούτου
όντως ένα σχετικό δημιουργικό δυναμικό, πιστεύω ότι η καθημερινή εμπειρία υπονομεύει μια
τόσο θετική θεώρηση της οργής όπως αυτή που αναπτύσσει ο Sloterdijk. Υποθέτω ότι οι περισσότεροι έχουν βιώσει, δυστυχώς, την εμπειρία του ανικανοποίητου που αφήνει η εκτόνωση της οργής. Σίγουρα λοιπόν αυτή μπορεί να συνιστά κινητήριο δύναμη, αλλά καθώς δεν εκτονώνεται ποτέ πλήρως και δεν επιφέρει μια ψυχική γαλήνη αφού εκτονωθεί, λειτουργεί διαλυτικά οδηγώντας τελικά στο μίσος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θύματα βιασμών ή επιζώντες βασανιστηρίων θέλουν να κοιτάξουν τους θύτες στα μάτια. Η συγχώρεση επιτελεί εκείνο που η οργή αδυνατεί να φέρει εις πέρας. Τέλος, στην γενεαλογία της οργής που σκιαγραφεί ο Sloterdijk μοιάζει να λησμονεί ότι ενώ η οργή χαρακτηρίζει τον ομηρικό πολεμιστή κατά την ηρωική περίοδο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού όταν την διαδεχθούν οι δημοκρατικές πόλεις θα αντικατασταθεί από την αιδώ ως κεντρικό γνώρισμα του πολίτη. Ίσως γονιμότερη σήμερα για τις δυτικές κοινωνίες θα ήταν αντί της επανακάλυψης της οργής η
διαύγαση της πολιτικής διάστασης της αιδούς.
Δημοσιευμένο στο περιοδικό Κοράλλι (Οκτώβριος- Δεκέμβριος 2015)

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΗΣ ΑΜΕΣΟΤΗΤΑΣ

Ελληνικές Ιδεοληψίες...συνέχεια....αμεσότητα...
«Εγώ είμαι στρατιωτικός και τα λέω τσεκουράτα!» Αυτή τη φράση
επαναλάμβανε συνεχώς ένας απόστρατος συνταγματάρχης στην πα­
λιά και μεγάλη επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου Η δε γυνή να
φοβείται τον άνδρα. Κι επειδή η ταινία ήταν κωμωδία, η δήλωσή του
παρέμεινε χωρίς αντίκρισμα. Όταν δεν απευθυνόταν στην αρσενική
παρέα του αλλά μιλούσε παρουσία της συζύγου του, ο λόγος του γεν­
ναίου συνταγματάρχη σκόνταφτε, γινόταν έμμεσος, κι εκείνο που
πραγματικά ήθελε να πει κρυβόταν πίσω από περιστροφές, δισταγ­
μούς και υπεκφυγές.
Για να μπούμε στο θέμα μας, η υπόσχεση που έδωσε και δεν μπό­
ρεσε να τηρήσει ακούει στο όνομα «αμεσότητα». Τι σημαίνει αυτή η
λέξη όλοι το γνωρίζουμε και όλοι τη χρησιμοποιούμε

15/1/16

Γενικες Αρχες περι τρομοκρατιας

    Παρά τις αρχικές προβλέψεις για μακρά περίοδο ειρηνικής συμβιώσεως, μετά
την κατάργηση του διπολισμού και το τέλος του ψυχρού πολέμου, εισήλθαμε στη
νέα χιλιετία αντιμέτωποι με νέους κινδύνους για την ασφάλεια.
              Η εποχή μας εγκαινίασε ένα παλαιό φαινόμενο ως νέο «είδος
πολέμου» το θέατρο επιχειρήσεων παγκόσμιο, το πεδίο της μάχης παντού, ο
εχθρός αόρατος, ο στόχος ανυποψίαστος

11/1/16

David Bowie (8 January 1947 – 10 January 2016)

David Robert Jones - David Bowie (8 January 1947 – 10 January 2016)


9/1/16

Η θεωρία της Rimland: Η θεωρία της Rimland στην Ανατολική Μεσόγειο

Η εφαρμογή της Rimland στην Ανατολική Μεσόγειο
 Αραβικός κόσμος και «Άνοιξη»
 Τυνησία
     Η έντονη επιθυμία των πολιτών για αλλαγή ήταν χωρίς αμφιβολία η
κοινωνική βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε η Αραβική
Άνοιξη. Αν θυμηθεί κανείς πολλά από τα πεπραγμένα των δικτατόρων και των κυβερνήσεών τους σε χώρες όπως η Αίγυπτος, η Λιβύη και η Τυνησία,
ανεξάρτητα από τον διαφορετικό τρόπο διαχείρισης της εξουσίας και τις κατά καιρούς επιλογές που αποσκοπούσαν μόνο στη διατήρησή της, τότε εύκολα γίνεται κατανοητό το έντονο συναίσθημα οργής που χαρακτήρισε τη
συμπεριφορά των πρωταγωνιστών της Άνοιξης στις πρώτες ημέρες της.
     Η άποψη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό είναι το κριτήριο με βάση το
οποίο προσδιορίζεται το περιεχόμενο κάθε κινηματικής διαδικασίας, άρα και της Αραβικής Άνοιξης. Το βασικό ερώτημα εδώ είναι αν πρόκειται απλώς για
εξέγερση ή αποτελεί κοινωνική επανάσταση. Διαφορά ενδιαφέρουσα και
σημαντική, διότι, όπως αναφέρει η Αμερικανίδα καθηγήτρια Theda Skocpol στο βιβλίο της «States and Social Revolutions», η εξέγερση είναι αντίδραση
καταπιεσμένων που δεν οδηγεί απαραίτητα σε κοινωνικούς

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ KAI ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ


Η κοινή γνώμη και η επιστημονική κοινότητα συγκλίνουν, από κοινού με οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς κύκλους, στη διαπίστωση ότι η χώρα μας αντιμετωπίζει δημογραφικό πρόβλημα. Το δημογραφικό πρόβλημα είναι μακράς διάρκειας, καθίσταται δε όσο προχωρεί ο χρόνος

6/1/16

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΡΙΣΕΩΝ - CRISIS MANAGEMENT

 

   H εταιρική φήμη είναι πολύ σημαντική και πρέπει να τυγχάνει μεγάλης
   προσοχής. Είναι αναγκαίο να υπάρχουν μέθοδοι που προστατεύουν την
   εταιρική φήμη όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, να υπάρχει δηλαδή ένα
   είδος ασφάλειας της φήμης. Πολλές εταιρείες, δυστυχώς όμως όχι όλες,
   έχουν ένα πλάνο κρίσεως το οποίο το χρησιμοποιούν όταν προκύπτει μια
   επείγουσα ανάγκη, μια κρίση, προκειμένου να

5/1/16

ΤΟ ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ GALILEO

    Η ανάπτυξη της δορυφορικής τεχνολογίας πλοήγησης τα τελευταία 30
χρόνια, χρόνια, έχει ανοίξει νέους ορίζοντες στην πλοήγηση και εντοπισμό, τόσο στον
ιδιωτικό, όσο και στον στρατιωτικό τομέα και έχει προσθέσει μια νέα διάσταση σε
πολλούς τομείς λαμβάνοντας υπόψη τις ποικιλόμορφες εφαρμογές του. Αυτές οι
εξελίξεις προσφέρουν στους στρατιωτικούς αλλά και πολιτικούς χρήστες μια
ποικιλία δελεαστικών επιλογών για υιοθέτηση τέτοιων δορυφορικών συστημάτων.
Χάρη στην ύπαρξη των σημερινών και μελλοντικών τεχνολογικών δυνατοτήτων,
που παρέχονται από αυτά τα συστήματα, οι πόλεμοι, η ειρήνη, η ανάπτυξη, η
οικονομία και η σταθερότητα στον 21ου αιώνα θα εξαρτώνται ακόμα περισσότερο
από την τεχνολογία, που θα επιδρά ως ο κύριος πολλαπλασιαστής και
ισορροπιστής των δυνάμεων.
      Ο ρόλος αυτών των δορυφόρων είναι πολλαπλός τόσο στο πολιτικό όσο και
στο στρατιωτικό επίπεδο: σε πολεμικές περιόδους αποτελούν παράγοντα
‘’πολλαπλασιαστή ισχύος’’, σε ειρηνικές περιόδους παίζουν σταθεροποιητικό και
αναπτυξιακό ρόλο.
      Ένα από τα μέσα που λαμβάνει σοβαρά υπόψη της η υψηλή στρατηγική για
την πραγματοποίηση των στόχων της είναι η εκμετάλλευση του διαστήματος μέσω
των δορυφορικών συστημάτων πλοήγησης. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Ε.Ε.
έχει ήδη μετατοπίσει εδώ και πολλά χρόνια την σημαντικότητα των τεχνολογικών
καινοτομιών στον συγκεκριμένο τομέα, αναπτύσσοντας το πρόγραμμα GALILEO.
      Η παγκόσμια πληροφορία αποτελεί πλέον το νευραλγικό σύστημα της
κοινωνίας μας. Το σύστημα αυτό έχοντας τη δυνατότητα να καλύπτει και να
συνδέει εικονικά κάθε σημείο του πλανήτη μας είναι κρίσιμο στην εξασφάλιση της
αποτελεσματικής λειτουργίας της πλοήγησης, εμπορίου, ασφάλειας, κ.α. ανά τον
κόσμο προσφέροντας επιπλέον λύσεις για περιοχές του πλανήτη μας που δεν
διαθέτουν επαρκείς υποδομές και έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο μέρος της
γενικότερης επιστημονικής προόδου στην κοινωνία του σήμερα και του αύριο.
Επίσης οι πληροφορίες που προέρχονται από τους δορυφόρους πλοήγησης
αποτελούν σημαντικότατη σταθεροποιητική συνεισφορά για την αποκατάσταση
του κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ των εθνών, για την αντιμετώπιση των νέων
απειλών, καθώς και για την παρεμπόδιση κλιμάκωσης των κρίσεων.
        Το διάστημα και κυρίως το εν λόγω δορυφορικό σύστημα προσθέτει λοιπόν
μία νέα διάσταση σε πολλά πεδία της επιστήμης και της τεχνολογίας
συνεισφέροντας σε μία καλύτερη κατανόηση του κόσμου στον οποίο ζούμε και
δραστηριοποιούμαστε.

(GPS- GLONASS- GNSS) ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ
ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΘΕΣΗΣ
1. Ιστορικό.
Ο εντοπισμός και ο ακριβής καθαρισμός της θέσης ενός τόπου πάνω
στην επιφάνεια της γης, αποτελούσε ανέκαθεν ένα από τα μεγάλα πρακτικά
προβλήματα. Που βρίσκομαι; Ποια είναι η σωστή διαδρομή για τον προορισμό
μου; Οι ερωτήσεις αυτές είναι τόσο παλαιές όσο και ο άνθρωπος. Οι

4/1/16

ΠΤΥΧΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1914 – 1922

         Ο απελευθερωτικός αγώνας του 1821 είχε σκοπό την δημιουργία ανεξάρτητου
ελληνικού κράτους, κάτω από τη σκέπη του οποίου θα περιλαμβάνονταν το σύνολο
των Ελλήνων. Αυτό επετεύχθη μερικώς το 1830 με την ίδρυση του νεώτερου ελληνικού
κράτους, με περιορισμένα όμως σύνορα. Οι ατυχείς πολιτικές, που ακολούθησαν οι
ελληνικές κυβερνήσεις, επιβαλλόμενες κατά πολύ από τα συμφέροντα των μεγάλων
δυνάμεων, οδήγησαν τη χώρα σε περιπέτειες. Μερικές από αυτές ήταν η χρεοκοπία του
κράτους, ο διεθνής οικονομικός έλεγχος και ο ατυχής ελληνοτουρκικός πόλεμος του
1897. Τα προβλήματα αυτά και η αδυναμία των κυβερνήσεων να βρουν

3/1/16

Λεβαντίνοι στην Κωνσταντινούπολη

Ο όρος Λεβαντίνοι και η γένεση μιας εθνοθρησκευτικής ομάδας

Ο όρος «Λεβαντίνοι» μόλις το 19ο αιώνα έπαψε να αναφέρεται σε όλους τους μη μουσουλμάνους κατοίκους των λιμανιών της ανατολικής Μεσογείου, αλλά δήλωνε πλέον μόνο τους ρωμαιοκαθολικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους προέρχονταν από ευρωπαϊκές χώρες.

Οι Λεβαντίνοι διαφέρουν από τις άλλες εθνοθρησκευτικές ομάδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν ανήκουν σε μία συγκεκριμένη εθνότική ομάδα. Σε αντίθεση μάλιστα με τους

Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος

Φωτογραφία από wikipedia
Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος


Καταγωγή – Οικογένεια

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ιστοριογράφος και καθηγητής της ιστορίας του ελληνικού έθνους στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1815. Ο πατέρας του Δημήτριος, με καταγωγή από τη Βυτίνα της Πελοποννήσου, είχε εγκατασταθεί στην Κωνσταντινούπολη μετά τα Ορλωφικά και ασχολούνταν πολύ επιτυχώς με εμπορικές και