Η περίπτωση του περιοδικού "Δαυλός"

Η περίπτωση του περιοδικού "Δαυλός" 

Συγγραφέας: 

Γιώργος Καραμπελιάς

Άρδην τ. 52

Δε­δο­μέ­νου ό­τι το πε­ριο­δι­κό Δαυ­λός υ­πήρ­ξε το πρώ­το που κή­ρυ­ξε την «ε­πι­στρο­φή στους (αρ­χαί­ους) Έλ­λη­νες» και πα­ρή­γα­γε ή φι­λο­ξέ­νη­σε το πρω­το­γε­νές υ­λι­κό μιας πε­ρι­πέ­τειας που διαρ­κεί 23 χρό­νια (ο Δαυ­λός εκ­δί­δε­ται α­νελ­λι­πώς σε μη­νιαί­α βά­ση α­πό το 1982), η με­λέ­τη των κει­μέ­νων και της ι­δε­ο­λο­γι­κής του ε­ξέ­λι­ξης σκιαγραφεί, κατά το μάλλον ή ήττον πι­στά, την πορεία του χώ­ρου αυ­τού συνολικά. Ε­νός χώ­ρου που ξε­κί­νη­σε α­πό την εμ­μο­νή στη ση­μα­σί­α της αρ­χαί­ας ελ­λη­νι­κής πα­ρά­δο­σης για τον σύγ­χρο­νο κό­σμο και την Ελ­λά­δα και κα­τέ­λη­ξε, μέ­σα α­πό μια ρα­γδαί­α και γε­νι­κευ­μέ­νη έκ­πτω­ση, στην πα­ρα­φι­λο­λο­γί­α, τους κα­τα­κλυ­σμούς, την ου­φο­λο­γί­α. Δυ­στυ­χώς, α­νά­λο­γη πορεία διαγράφει και το εν λό­γω πε­ριο­δι­κό, η συνολική με­λέ­τη του οποίου, με τις σχε­δόν δε­κα­πέ­ντε χι­λιά­δες των τυ­πω­μέ­νων σε­λί­δων, θα α­παι­τού­σε –και ί­σως ό­ντως α­παι­τεί– έ­να ε­κτε­τα­μέ­νο δο­κί­μιο. Ε­δώ θα πε­ριο­ρι­στού­με μό­νο σε δύ­ο βα­σι­κές –και κατ’ α­νά­γκην συ­νο­πτι­κά δια­γρα­φό­με­νες– συ­νι­στώ­σες. Η πρώ­τη α­φο­ρά στη μετε­ξέ­λι­ξη της αρ­χαιο­λα­τρί­ας του Δαυ­λού α­πό μια συ­ντη­ρη­τι­κών α­πο­κλί­σε­ων ελ­λη­νο­κε­ντρι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α σε μια ε­ξω­πραγ­μα­τι­κή μυ­θο­πλα­σί­α, η οποία και θα δη­μο­σιευ­τεί στο τρέ­χον τεύ­χος του πε­ριο­δι­κού, ενώ η δεύ­τε­ρη, που θα ε­πι­κε­ντρω­θεί στην ι­δε­ο­λο­γί­α και τον γε­νι­κό­τε­ρο πο­λι­τι­κό ρό­λο του, θα δη­μο­σιευ­τεί στο προ­σε­χές τεύ­χος του Άρ­δην.

Η γλώσ­σα εί­ναι η ψυ­χή μας

Ό­πως το­νί­ζει ο Σα­ρά­ντος Καρ­γά­κος

στο άρ­θρο του, που ακολουθεί: «Ό,­τι,–πα­ρά πάν­τα νό­μον ορθής αγω­γής– δι­ώ­κε­ται και εις πυρ βάλ­λε­ται, μυ­θο­ποι­εί­ται. Κι επα­νέρ­χε­ται στη ζω­ή συ­χνά ως βρυ­κό­λα­κας». Αυ­τό α­κρι­βώς συ­νέ­βη με την ελ­λη­νι­κή γλώσ­σα. Με­τά τη με­τα­πο­λί­τευ­ση ε­πι­κρά­τη­σε μια ερ­γα­λεια­κή α­ντί­λη­ψη: το κέ­ντρο βά­ρος με­τα­τί­θε­ται α­πο­κλει­στι­κά στο «σή­με­ρα» της γλώσ­σας και την ά­με­ση χρη­στι­κό­τη­τά της ε­νώ ε­γκα­τα­λεί­πε­ται η «δια­χρο­νί­α» της, δη­λα­δή τα χι­λιά­δες χρό­νια της ι­στο­ρί­ας μας, στα πλαί­σια μιας α­ντί­λη­ψης α­πο­μεί­ω­σης του «ε­θνι­κι­σμού» μας, ώ­στε να ε­ντα­χθού­με ευ­κο­λό­τε­ρα στην «Ευ­ρώ­πη» ή την «Πα­γκο­σμιό­τη­τα». Το α­πο­τέ­λε­σμα, α­πο­λύ­τως φυ­σι­κό, ή­ταν η ελ­λη­νι­κή γλώσ­σα και ι­στο­ρί­α να ε­πι­στρέ­ψουν α­πό τις ρωγ­μές... της στέ­γης, ως δη­μιουρ­γή­μα­τα μί­ας α­πο­τρό­παι­ης τε­ρα­το­γέ­νε­σης. Και συ­νε­χί­ζει ο Σ. Καρ­γά­κος: «Αυτά που σή­με­ρα προ­βάλ­λον­ται ως νέ­ες με­λέ­τες, ως νέ­ες ανα­ζη­τή­σεις, ως νέ­ες ανα­κα­λύ­ψεις πε­ρί αρ­χαί­ου κό­σμου, καρ­ποί με­λέ­της κα­λο­προ­αί­ρε­των συ­χνά ερασιτεχνών, είναι μια νέ­α μυ­θο­λο­γί­α πού έχει πνευ­μα­τι­κό πα­τέ­ρα τον Νταί­νι­κεν…». Μια α­πο­λύ­τως ο­μό­λο­γη ε­ξέ­λι­ξη στο ζή­τη­μα της γλώσ­σας θα δια­πι­στώ­σου­με στην ό­λη «ε­ρευ­νη­τι­κή προ­σπά­θεια» του Δαυ­λού, που θα ο­δη­γή­σει στην «ανακάλυψη» της «πρω­το­γλώσ­σας» και στην άποψη ότι οι Έλ­λη­νες είναι οι γε­νάρ­χες ό­λων των λαών της γης (για τους άλ­λους πλα­νή­τες ί­σως ε­πι­φυ­λάσ­σε­ται στο μέλ­λον).

Ας δού­με συ­νο­πτι­κά τα βα­σι­κά στοι­χεί­α της α­ντι­πα­ρά­θε­σης. Στα αρ­χι­κά στά­δια ο­ρι­σμέ­νοι συγ­γρα­φείς του Δαυ­λού α­να­φέ­ρο­νται σε μια, νό­μι­μη και δό­κι­μη, αμ­φι­σβή­τη­ση των θε­ω­ριών που ή­θε­λαν την ελ­λη­νι­κή γλώσ­σα και ε­πο­μέ­νως τα ελ­λη­νι­κά φύ­λα να έρ­χο­νται στην Ελ­λά­δα τη δεύ­τε­ρη χι­λιε­τί­α π.Χ. Αυ­τή υ­πήρ­ξε για πολ­λά χρό­νια η κυ­ρί­αρ­χη α­ντί­λη­ψη πε­ρί Ιν­δο­ευ­ρω­παί­ων (ση­μειω­τέ­ον ό­τι προ­ω­θή­θη­κε ι­διαί­τε­ρα α­πό τους Να­ζί), η οποία ε­ντό­πι­ζε την κοι­τί­δα τους στο Βορ­ρά και υ­πο­στή­ρι­ζε πως οι Έλ­λη­νες κα­τέ­βη­καν α­πό ε­κεί την δεύ­τε­ρη π.Χ. χι­λιε­τί­α και συ­νά­ντη­σαν τους «Προ­έλ­λη­νες» με τους ο­ποί­ους α­να­μί­χθη­καν. Πράγ­μα­τι, πιο πρό­σφα­τες θε­ω­ρί­ες αμ­φι­σβη­τούν τη συγκεκριμένη γε­νε­α­λο­γί­α «μετατοπίζοντας» την κοι­τί­δα των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών στη Μι­κρά Α­σί­α1.

Σύμ­φω­να με τη νε­ώ­τε­ρη αυ­τή προ­σέγ­γι­ση, η διαφοροποίηση της ελληνικής γλώσσας από τις λοιπές, της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας, χρο­νο­λο­γεί­ται πο­λύ πα­λιό­τε­ρα απ’ ό­τι πι­στευό­ταν μέ­χρι τώ­ρα, ί­σως και πριν το 5.000 π.Χ. Η σχέ­ση των ελ­λη­νι­κών λέ­ξε­ων με τις λε­γό­με­νες «προ­ελ­λη­νι­κές» α­πο­τε­λεί έ­να ακόμα α­ντι­κεί­με­νο δια­μά­χης, διό­τι αρ­κε­τοί φι­λό­λο­γοι, ό­πως και ο καθ. Προ­μπο­νάς, υποθέ­τουν πως του­λά­χι­στον ο­ρι­σμέ­νες α­πό τις λε­γό­με­νες προ­ελ­λη­νι­κές λέ­ξεις εί­ναι πα­λιό­τε­ρες μορ­φές ελ­λη­νι­κών. Ω­στό­σο κα­νείς σο­βα­ρός ε­πι­στή­μο­νας (ού­τε ο Renfrew στον ο­ποί­ο συ­χνά πα­ρα­πέ­μπει ο Δαυ­λός και οι λοι­ποί «α­ντι-ιν­δο­ευ­ρω­παί­οι») δεν αμ­φι­σβη­τεί την ύ­παρ­ξη μιας «ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­κής» γλωσ­σι­κής οι­κο­γέ­νειας. Aπλώς η θεωρία της γλωσσικής διάδοσης του Renfrew υποστηρίζει πως υπήρξε μια σταδιακή επέκταση της γλώσσας μέσα από μακρόχρονη επαφή χωρίς, υποχρεωτικά, βίαιες -ή τουλάχιστον χωρίς μαζικές- μεταναστεύσεις λαών. Οι πραγ­μα­τι­κές δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις λοιπόν α­φο­ρούν α­πλώς στο ποια υ­πήρ­ξε η κοι­τί­δα των Ιν­δο­ευ­ρω­παί­ων και στο πό­σο πα­λιός εί­ναι ο α­πο­χω­ρι­σμός α­νά­με­σα στις ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­κές γλώσσες. Ένας αποχωρισμός ο οποίος, με τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να, μοιά­ζει να εί­ναι μάλ­λον αρ­χαιό­τε­ρος απ’ ό­τι αρχικά πιστευόταν και ο «γε­νέ­θλιος» χώ­ρος πο­λύ πιο κο­ντά στον ελ­λη­νι­κό χώ­ρο. Ω­στό­σο το ζή­τη­μα ε­ξα­κο­λου­θεί να α­πο­τε­λεί α­ντι­κεί­με­νο συ­ζή­τη­σης με­τα­ξύ ε­ιδικών.

Εκ­κι­νώ­ντας α­πό αυ­τή την πραγ­μα­τι­κή ε­πι­στη­μο­νι­κή δια­μά­χη κα­τα­σκευά­στη­κε ό­λο το ι­δε­ο­λό­γη­μα των «αρ­χαιο­λα­τρών» και του Δαυ­λού. Η ε­ξέ­λι­ξη αυ­τού του ι­δε­ο­λο­γή­μα­τος στο χρό­νο εί­ναι α­πο­λύ­τως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή: Αρ­χι­κώς, στη δε­κα­ε­τί­α του ’80, αμ­φι­σβη­τεί­ται η έν­νοια της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας. Υποστηρίζεται ότι οι Ιν­δο­ευ­ρω­παί­οι δεν υ­πάρ­χουν – πα­ρά την τό­σο προ­φα­νή γλωσ­σι­κή ο­μοιό­τη­τα λα­τι­νι­κών, ελ­λη­νι­κών και σαν­σκρι­τι­κών ή ι­ρα­νι­κών λέ­ξε­ων. Η ελληνική γλώσσα διεκδικεί μια απόλυτη αυτοχθονία και δεν συνδέεται με κα­μί­α ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή ο­μά­δα που «ήλ­θε α­πό αλ­λού»… Αυ­τή την εκ­στρα­τεί­α για το γλωσ­σι­κό θα ε­γκαι­νιά­σει στο Δαυ­λό ο Η­λί­ας Τσα­τσό­μοι­ρος με το άρ­θρο του «Ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή γλώσ­σα»2. Ως ήταν αναμενόμενο, ο γνω­στός τερταυγουστιανός ι­δε­ο­λό­γος Κων­στα­ντί­νος Πλεύ­ρης θα πλειο­δο­τή­σει με σχε­τι­κά άρ­θρα του3. Ο Πλεύ­ρης, άλ­λω­στε, ή­δη α­πό τη δε­κα­ε­τί­α του 1970, εί­χε ε­γκαι­νιά­σει τη στρο­φή προς μια ρα­τσι­στι­κή φυ­λε­τι­κού τύ­που αρ­χαιο­λα­τρί­α, ως ό­χη­μα ε­νός νε­ο­φα­σι­στι­κού aggiornamento, στα δύ­σκο­λα με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά χρό­νια. Πρέ­πει ε­πι­πλέ­ον να του α­να­γνω­ρί­σου­με πως, έ­γκαι­ρα και με ε­ξαι­ρε­τι­κή ο­ξυ­δέρ­κεια, εί­χε κα­τα­νο­ή­σει πως η πο­λι­τι­σμι­κή πο­λι­τι­κή και το ζή­τη­μα της γλώσ­σας μπο­ρού­σε να ε­ξε­λι­χθεί σε α­πο­φα­σι­στι­κής ση­μα­σί­ας ό­χη­μα για την α­να­γέν­νη­ση του α­κρο­δε­ξιού χώ­ρου. Ό­πως ή­δη το­νί­σα­με, η λο­γι­κή του με­τα­πο­λι­τευ­τι­κού «εκ­συγ­χρο­νι­σμού» και της «Α­ρι­στε­ράς» ά­φη­νε έ­να τε­ρά­στιο κε­νό ως προς τη γλωσ­σι­κή μας κλη­ρο­νο­μιά και τον πο­λι­τι­σμό μας το ο­ποί­ο α­νέ­τως θα μπο­ρού­σε να κα­λυ­φθεί α­πό τον ο­ποιον­δή­πο­τε.

Από την γλωσσική αυτοχθονία στον... Κατακλυσμό

Με α­φε­τη­ρί­α λοι­πόν το γλωσ­σι­κό αρ­χί­ζει μια δια­δρο­μή που θα ο­δη­γή­σει, μέ­σα σε εί­κο­σι χρό­νια, τον αρ­χαιο­λα­τρι­κό χώ­ρο και τον Δαυ­λό, α­πό την υ­πε­ρά­σπι­ση της αρ­χαί­ας κλη­ρο­νο­μιάς –ε­γκα­τα­λε­λειμ­μέ­νης α­πό τους α­κα­δη­μα­ϊ­κούς και πο­λι­τι­κούς τα­γούς της– στα UFO, τους ε­ξω­γή­ϊ­νους, τους προ­κα­τα­κλυ­σμιαί­ους Έλ­λη­νες και, το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο, σε μια ρα­τσι­στι­κή α­ντί­λη­ψη του ελ­λη­νι­σμού.

Η λο­γι­κή της άρ­νη­σης της ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής της γλώσσας ο­δη­γεί αυ­τό­μα­τα στο συμπέρασμα πως οι «Οι Έλ­λη­νες εί­ναι αυ­τό­χθο­νες». Δε­δο­μέ­νου ό­μως ό­τι οι γλωσ­σι­κή συγ­γέ­νεια με άλ­λους λα­ούς εί­ναι α­διαμ­φι­σβή­τη­τη, θα πρέ­πει να βρε­θεί μια εύ­λο­γη ερ­μη­νεί­α, πράγμα πολύ απλό και εύκολο για τους «ε­ρευ­νη­τές». Αφού λοιπόν ό­λοι οι λαοί εί­τε προ­έρ­χο­νται α­πό τους Έλ­λη­νες, εί­τε πή­ραν τη γλώσ­σα τους α­πό τους Έλ­λη­νες, κατά συνέπεια η ελ­λη­νι­κή εί­ναι η «πρω­το­γλώσ­σα» του πλα­νή­τη, απεφάνθησαν οι αρ­θρο­γρά­φοι του Δαυ­λού.

Στο τεύ­χος 77 πλη­ρο­φο­ρού­με­θα α­πό το ε­ξώ­φυλ­λο πως «Η πα­νάρ­χαια ελ­λη­νι­κή εί­ναι η “Μη­τέ­ρα-Γλώσ­σα” των γλωσ­σών» με σχε­τι­κό άρ­θρο του Γιάν­νη Μω­ρα­λί­δη, ε­νώ ο εκ­δό­της του πε­ριο­δι­κού, Δ.Ι. Λά­μπρου, κα­ταγ­γέλ­λει «το τε­ρα­το­γέν­νη­μα των “Ιν­δο­ευ­ρω­παί­ων”» και –πά­ντα στο ί­διο τεύ­χος– ο Κων­στα­ντί­νος Γε­ωρ­γα­νάς θα δη­μο­σιεύ­σει άρ­θρο με τον εύ­γλωτ­το τί­τλο: «Διά­χυ­τα σε ο­λό­κλη­ρη την υ­δρό­γειο τα ί­χνη της πα­νάρ­χαιας πα­ρου­σί­ας ελ­λή­νων»4. Στα τεύ­χη 78 και 79 του 1988, ο ί­διος θα μας ξε­να­γή­σει στους «Έλ­λη­νες, γε­νάρ­χες δια­φό­ρων λα­ών»5. Ενώ ο Κων­στα­ντί­νος Πλεύ­ρης θα α­κο­λου­θή­σει με το άρ­θρο του «Η γρα­φή των Μά­γιας εί­ναι η γραμ­μι­κή Α΄»6. Και στη συ­νέ­χεια, μέ­χρι σή­με­ρα, α­να­ρίθ­μη­τα άρ­θρα θα ε­πα­να­λαμ­βά­νουν το μύ­θευ­μα της «πρω­το­γλώσ­σας», ώ­στε να ε­μπε­δω­θεί από τα σκο­τι­σμέ­να μυα­λά των Νε­ο­ελ­λή­νων και με­τά α­πό δε­κα­πέ­ντε πε­ρί­που χρό­νια να ε­νέ­χει τη θέ­ση θέ­σφα­του του «χώ­ρου». Έ­τσι στα­χυο­λο­γούμε κα­τά τύ­χην α­πό τα ε­ξώ­φυλ­λα των 23 χρό­νων του πε­ριο­δι­κού: «Η ελ­λη­νι­κή γρα­φή της Σι­βη­ρί­ας», τεύ­χος 140-41 /8ος-9ος 1993, «Η ε­ξά­πλω­ση προ­ϊ­στο­ρι­κών Ελ­λή­νων στη Βό­ρεια Ευ­ρώ­πη» τεύχ. 218, 2ος 2000 κλπ.

Δε­δο­μέ­νου ό­μως ό­τι στους ι­στο­ρι­κούς χρό­νους εί­ναι ή­δη συ­γκρο­τη­μέ­νοι οι υ­πό­λοι­ποι πο­λι­τι­σμοί ε­κτός Ελ­λά­δος και δεν πα­ρα­δί­δε­ται κά­ποια ε­ξά­πλω­ση των Ελ­λή­νων στην... Ια­πω­νί­α ή τη Λα­τι­νι­κή Α­με­ρι­κή, αυ­τή πρέ­πει... με κάποιο τρόπο να «εντοπιστεί» χρονικά από τους χαλ­κέ­ντε­ρους ε­ρευ­νη­τές που δεν ορ­ρω­δούν προ ου­δε­νός. Η στιγ­μή λοιπόν δεν ή­ταν άλ­λη α­πό την προ­ϊ­στο­ρι­κή ε­πο­χή, η ο­ποί­α α­να­βαθ­μί­ζε­ται και με­τα­βάλ­λε­ται σε μια μυ­θι­κή χρυ­σή ε­πο­χή (εξ ου και η «Χρυ­σή Αυ­γή») κα­τά την ο­ποί­α οι Έλ­λη­νες κυ­ριαρ­χού­σαν σε ό­λο τον κό­σμο. Αλ­λά, δυ­στυ­χώς, θα ε­πέλ­θει ο «κα­τα­κλυ­σμός» και ο αρ­χαί­ος αυ­τός «πρω­το»πο­λι­τι­σμός θα κα­τα­στρα­φεί, ε­νώ, εν συ­νε­χεί­α, οι δια­φο­ρε­τι­κοί λα­οί θα αυ­το­νο­μη­θούν... και θα εκ­φυ­λι­στούν. Και ό­λα αυ­τά, παρ’ ό­λο που η αρ­χαιο­λο­γί­α μάς έ­χει δώ­σει πλέ­ον δείγ­μα­τα για μια πλή­ρη συ­νέ­χεια με­τα­ξύ του νε­ο­λι­θι­κού πο­λι­τι­σμού και των με­τα­γε­νέ­στε­ρων ι­στο­ρι­κών στα­δί­ων στην Ελ­λά­δα, χω­ρίς να κα­τα­γρά­φει ί­χνη κά­ποιου υ­πέρ­τε­ρου πο­λι­τι­σμού. Και βέ­βαια θα ή­ταν ε­ντε­λώς πα­ρά­δο­ξο να έ­χουν χα­θεί μό­νον τα λεί­ψα­να αυ­τού του πο­λι­τι­σμού και να ε­πι­βιώ­νουν τό­σο τα προ­γε­νέ­στε­ρα πα­λαιο και νε­ο­λι­θι­κά ό­σο και τα με­τα­γε­νέ­στε­ρα7. Αλ­λά η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν εν­δια­φέ­ρει τους αρ­θρο­γρά­φους. Πά­ντα υ­πάρ­χει λύ­ση. Ο Κων­στα­ντί­νος Κου­τρου­βέ­λης –ο ο­ποί­ος ει­σή­γα­γε αυ­τή τη θε­μα­τι­κή στο Δαυ­λό– θα μι­λή­σει ή­δη στο τεύ­χος 25 του 1984 για τις «προ­κα­τα­κλυ­σμιαί­ες ελ­λη­νι­κές γρα­φές». Ο δε Η­λί­ας Τσα­τσό­μοι­ρος, στο 60ό τεύ­χος, θα α­να­σύ­ρει, ως α­πό μη­χα­νής θε­ό για να α­πα­ντή­σει στο ζή­τη­μα της έλ­λει­ψης στοι­χεί­ων, την «Α­τλα­ντί­δα», η ε­ξα­φά­νι­ση της ο­ποί­ας ε­πι­τρέ­πει την ο­ποια­δή­πο­τε λα­θρο­χει­ρί­α. Ο ί­διος σε μια ε­κτε­τα­μέ­νη «έ­ρευ­να» θα υ­πο­στη­ρί­ξει πως η ι­στο­ρί­α αυ­τού του «ελ­λεί­πο­ντος κρί­κου» του ελ­λη­νι­σμού (α­πό το τεύ­χος 66 έ­ως το 69 του 1987 σει­ρά άρ­θρων με τον τί­τλο «Ό­χι μυ­θο­λο­γί­α, ι­στο­ρί­α») πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στην μυ­θο­λο­γί­α των Ελ­λή­νων. Η μυ­θο­λο­γί­α, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, κα­τα­γρά­φει ι­στο­ρι­κά γε­γο­νό­τα! (Α­πό ε­κεί μέ­χρι τις ι­πτά­με­νες μη­χα­νές-άρ­μα­τα των θε­ών η α­πό­στα­ση δεν ή­ταν πλέ­ον με­γά­λη). Ε­νώ στην ί­δια γραμ­μή πλεύ­σης με τον Τσα­τσό­μοι­ρο, δε­κα­πέ­ντε χρό­νια με­τά, ο Διο­νύ­σιος Κα­λα­μπα­λί­κης θα μας ε­ξη­γή­σει πως: «Οι Ο­λυ­μπια­κοί α­γώ­νες άρ­χι­σαν πριν 22.000 έ­τη: Α­πο­δεί­ξεις βά­σει α­στρο­νο­μι­κών στοι­χεί­ων»8. Ό­σο για τον ι­δρυ­τή των Ο­λυ­μπια­κών δεν ή­ταν άλ­λος α­πό τον... Η­ρα­κλή! Και ό­μως στον ί­διο το Δαυ­λό, στα πρώ­τα του τεύ­χη, πριν ε­πι­βλη­θεί η «γραμ­μή» Πλεύ­ρη-Τσα­τσό­μοι­ρου-Λά­μπρου, υ­πήρ­χαν και πο­λύ πιο νη­φά­λιες –αν και συ­ντη­ρη­τι­κές, «κα­νελ­λο­πού­λειες»– προ­σεγ­γί­σεις. Ο Ευάγ­γε­λος Ρό­ζος, για πα­ρά­δειγ­μα, υ­πήρ­ξε βα­σι­κός συ­νερ­γά­της του πε­ριο­δι­κού τα δύ­ο ή τρί­α πρώ­τα χρό­νια της έκ­δο­σής του9 και ο πλέ­ον «σο­βα­ρός» ι­δε­ο­λο­γι­κός ει­ση­γη­τής της σχέ­σης με την αρ­χαί­α Ελ­λά­δα στην πρώ­τη πε­ρί­ο­δο του Δαυ­λού. Ο Ρό­ζος, ο­πα­δός μάλ­λον της εκ­δο­χής του Πα­να­γιώ­τη Κα­νελ­λό­που­λου για τον ρό­λο του ελ­λη­νι­σμού, σε πά­ρα πολ­λά κεί­με­νά του α­πορ­ρί­πτει, σα­φώς, τα φλη­να­φή­μα­τα της «γραμ­μής Πλεύ­ρη». Σε άρ­θρο του με τον χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τί­τλο «πνευ­μα­τι­κός και πο­λι­τι­στι­κός σω­βι­νι­σμός» υ­πο­στη­ρί­ζει για τη σχέ­ση των Ελ­λή­νων με τους «αρ­χαιό­τε­ρους» λα­ούς, κα­θώς και για το φαι­νό­με­νο της πο­λι­τι­σμι­κής διά­δο­σης: «Οι Έλ­λη­νες δη­μιούρ­γη­σαν τον δι­κό τους α­νώ­τε­ρο πο­λι­τι­σμό παίρ­νο­ντας αρ­χι­κά ό,τι τους έλ­ει­πε ή ό,τι αυ­τοί έ­κρι­ναν κα­λύ­τε­ρο α­πό τους πριν απ’ αυ­τούς αρ­χαιό­τε­ρους λα­ούς (Αι­γύ­πτιους, Βα­βυ­λώ­νιους)»10. Πού λοι­πόν χώ­ρος για «κα­τα­κλυ­σμούς», πρω­το­γλώσ­σες και άλ­λους αρ­χαν­θρώ­πους; Εν συνεχεία, στο τεύ­χος 23, σε άρ­θρο του «Το Αι­γαί­ο γε­νέ­θλιος χώ­ρος της ελ­λη­νι­κό­τη­τας» α­να­φέ­ρει: «Ε­κεί στις αρ­χές της 2ης χι­λιε­τί­ας π.Χ. –αν ό­χι ε­νω­ρί­τε­ρα, σύμ­φω­να με νε­ώ­τε­ρες θε­ω­ρί­ες– εμ­φα­νί­ζο­νται στον ελ­λα­δι­κό χώ­ρο τα πρώ­τα “ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­κά φύλ­λα”, οι πρό­γο­νοι των Ελ­λή­νων, που πιε­ζό­με­νοι α­πό τους Θρά­κες»11 κ.λπ. Του­τέ­στιν, έ­νας α­πό τους βα­σι­κό­τε­ρους ι­δε­ο­λό­γους του Δαυ­λού, στην α­φε­τη­ρί­α του, υ­πο­στή­ρι­ζε τον «ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­σμό» και μά­λι­στα στην πα­ρα­δο­σια­κή του εκ­δο­χή. Προ­φα­νώς λοι­πόν άν­θρω­ποι σαν τον Ευ. Ρό­ζο ή τον Μα­νώ­λη Μαρ­κά­κη, ε­πί­σης συ­στη­μα­τι­κό συ­νερ­γά­τη της πρώ­της πε­ριό­δου, δεν μπο­ρού­σαν να φι­λο­ξε­νού­νται κά­τω α­πό κοι­νή σκέ­πη με κεί­με­να ό­πως: «Η συγ­γέ­νεια Ελ­λη­νι­κών και Σου­με­ρια­κών» του Τσα­τσό­μοι­ρου στο τεύ­χος 49 ή τις α­να­κα­λύ­ψεις του Πλεύ­ρη. Και θα ε­ξέλ­θουν.

Με α­φε­τη­ρί­α, λοι­πόν, μια ε­πι­στη­μο­νι­κή δια­μά­χη γύ­ρω α­πό τους Ιν­δο­ευ­ρω­παί­ους και την προ­έ­λευ­σή τους, κα­τα­σκευά­ζε­ται έ­να ο­λό­κλη­ρο ι­δε­ο­λο­γι­κό σύ­στη­μα το τε­λι­κό νό­η­μα του ο­ποί­ου συ­νο­ψί­ζε­ται στο ό­τι οι Έλ­λη­νες α­πο­τε­λούν την α­πο­κλει­στι­κή κοι­τί­δα του πα­γκό­σμιου πο­λι­τι­σμού, τον ο­ποί­α με­τέ­δω­σαν σε ό­λο τον κό­σμο. Ε­πο­μέ­νως κα­τέ­χουν την πνευ­μα­τι­κή του κυ­ριό­τη­τα και ό­λοι οι υ­πό­λοι­ποι –και κα­τε­ξο­χήν ο ιου­δα­ϊ­κός χρι­στια­νι­σμός– προ­σπα­θούν διαρ­κώς να την σφε­τε­ρι­στούν. Δε­δο­μέ­νου ό­τι πα­ρό­μοιος ι­σχυ­ρι­σμός δεν στη­ρί­ζε­ται κυ­ριο­λε­κτι­κώς που­θε­νά, θα κα­τα­σκευα­στεί έ­να μυθοπλαστικό και α­ντιε­πι­στη­μο­νι­κό οι­κο­δό­μη­μα, που πέ­ραν του ό­τι υ­πο­βαθ­μί­ζει τη σκέ­ψη των α­να­γνω­στών, τους πα­ρα­σύ­ρει σε μια α­πό­λυ­τα α­νορ­θο­λο­γι­κή και μι­σαλ­λό­δο­ξη λο­γι­κή που προ­ε­τοι­μά­ζει για κά­θε εί­δους πνευ­μα­τι­κή, ή και άλ­λη, ε­κτρο­πή. Και ό­μως ο Δαυ­λός, σε σχέ­ση με τα πε­ριο­δι­κά και τις α­θλιό­τη­τες που α­κο­λού­θη­σαν α­πό Φου­ρά­κη­δες, Κε­ρα­μι­δά­δες, Λια­κό­που­λους, κλπ., διεκ­δι­κεί εξ αι­τί­ας της πρώ­της του πε­ριό­δου –και α­δί­κως σε ό,τι α­φο­ρά στη συ­νέ­χεια– έ­να επίχρησμα σο­βα­ρό­τη­τας, έ­χο­ντας α­να­γο­ρευ­θεί σε θε­ω­ρη­τι­κή «ναυαρ­χί­δα» του συ­γκε­κρι­μέ­νου χώ­ρου.

Ε­πει­δή συ­χνά δια­τυ­μπα­νί­ζε­ται στα α­ντί­στοι­χα πε­ριο­δι­κά –για να φυ­λά­γο­νται α­πό τις κα­κο­το­πιές– πως οι εκ­δό­τες δεν εί­ναι υ­πεύ­θυ­νοι για ό­τι γρά­φε­ται σε αυ­τά, ί­σως νο­μι­στεί πως ό­σα πα­ρα­θέ­σα­με πα­ρα­πά­νω δεν α­φο­ρούν τον εκ­δό­τη του Δαυ­λού. Γι’ αυ­τό και πα­ρα­θέ­του­με έ­να α­πό­σπα­σμα α­πό το εκ­δο­τι­κό ση­μεί­ω­μα, υ­πο­γε­γραμ­μέ­νο α­πό τον Δ.Ι. Λά­μπρου του τεύ­χους 228, του Δε­κεμ­βρί­ου του 2000, με τον τί­τλο «Ο θε­ός της χα­ράς άρ­χων του τρό­μου»:

Πολ­λές χι­λιε­τί­ες πριν α­πό την ε­πο­χή μας, ο­πωσ­δή­πο­τε πριν α­πό το 5000 π.Χ., ή αν­θρω­πό­τη­τα α­πή­λαυ­σε τα α­γα­θά ε­νός πα­γκό­σμιου πο­λι­τι­σμού, που δεν μοιά­ζει ποιο­τι­κά με την ση­με­ρι­νή πο­λι­τι­στι­κή κα­τά­στα­ση της Γης. Ο χα­μέ­νος με­γά­λος πο­λι­τι­σμός του Διός, ο ο­ποί­ος στοι­χειο­θε­τή­θη­κε ως α­ναμ­φί­βο­λη ι­στο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα για πρώ­τη φο­ρά στο Πε­ριο­δι­κό αυ­τό, κυ­ρί­ως α­πό τον με­γά­λο ε­ρευ­νη­τή της Ελ­λη­νι­κής Γλώσ­σας και του α­πώ­τα­του ελ­λη­νι­κού πα­ρελ­θό­ντος α­εί­μνη­στο ε­πι­στή­θιο φί­λο του υ­πο­γρά­φο­ντος το αρ­θρί­διο αυ­τό και συ­νερ­γά­τη τον «Δαυ­λού» α­πό το 1982 έ­ως τον α­δό­κη­το θά­να­το του το 1991, Η­λί­α Τσα­τσό­μοι­ρο, ε­ξα­φα­νί­σθη­κε ύ­στε­ρα α­πό την ο­λο­κλη­ρω­τι­κή κα­τα­στρο­φή (πι­θα­νό­τα­τα λό­γω με­τε­ω­ρο­λο­γι­κών ή η­φαι­στεια­κών φαι­νο­μέ­νων τρο­μα­κτι­κής ε­ντά­σε­ως) της κοι­τί­δας του, του ελ­λη­νι­κού γε­ω­γρα­φι­κού χώ­ρου, α­φή­νο­ντας ως μό­νο α­κέ­ραιο δια­σω­θέν μνη­μεί­ο του την γλώσ­σα του, την μη­τέ­ρα γλώσ­σα των γλωσ­σών, την Ελ­λη­νι­κή Γλώσ­σα. [ ]

Άλ­λα με­τά την δη­μο­σί­ευ­ση πλη­θώ­ρας ε­ρευ­νών και πλη­ρο­φο­ριών α­πό αρ­χαιο­λο­γι­κές α­να­σκα­φές κα­τά τα 4 τε­λευ­ταί­α χρο­νιά στον «Δ », οι ο­ποί­ες θε­με­λιώ­νουν με πλή­ρη ε­πάρ­κεια α) την ύ­παρ­ξη ελ­λη­νι­κής γρα­φής και γλώσ­σας του­λά­χι­στον προ του 5000 π.Χ. στον ελ­λη­νι­κό χώ­ρο και β) ό­τι ο πα­μπά­λαιος πα­γκό­σμιος ελ­λη­νι­κός πο­λι­τι­σμός εί­χε ε­ξα­πλω­θεί ως γλώσ­σα, ως τε­χνο­λο­γί­α, ως μου­σι­κή, ως θρη­σκεί­α κ.λπ. α­πό τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό βορ­ρά μέ­χρι την Ια­πω­νί­α και α­πό τις σιέρ­ρες της Κε­ντρι­κής και Νό­τιας Α­με­ρι­κής μέ­χρι τα νη­σιω­τι­κά συ­μπλέγ­μα­τα των α­χα­νών θα­λασ­σί­ων ε­κτά­σε­ων του Ει­ρη­νι­κού, η ι­στο­ρι­κή θε­ω­ρί­α α­πέ­κτη­σε πια την ι­σχύ του ε­πι­στη­μο­νι­κού πο­ρί­σμα­τος (sic!)12.

Κα­τε­στρά­φη λοι­πόν ο­λο­σχε­ρώς η κοι­τί­δα-γε­ω­γρα­φι­κή μή­τρα του πα­γκό­σμιου πο­λι­τι­σμού και έ­μει­νε η «πε­ρι­φέ­ρεια», οι πλη­σιέ­στε­ροι και οι μα­κρι­νοί χώ­ροι και πλη­θυ­σμοί που εί­χαν δε­χθεί τα δώ­ρα του Διός. Και ση­μειώ­νε­ται το φαι­νό­με­νο της ι­στο­ρι­κής λή­θης αλ­λά και της πο­λι­τι­σμι­κής α­συ­δο­σί­ας και πα­ρακ­μής των μορ­φών πο­λι­τι­σμού, που εί­χαν με­τα­φυ­τευ­θεί α­πό την Ελ­λά­δα στην λοι­πή Υ­δρό­γειο13.

Ω­στό­σο η δια­δρο­μή της αρ­χαιο­λα­τρί­ας δεν θα πε­ριο­ρι­στεί στον κα­τα­κλυ­σμό, θα προ­χω­ρή­σει πιο πέ­ρα, στον δρό­μο της ανοικτής ε­ξα­πά­τη­σης. Πώς ά­ρα­γε κα­τέ­στη δυ­να­τό οι «προ­κα­τα­κλυ­σμιαί­οι» Έλ­λη­νες να δη­μιουρ­γή­σουν έ­ναν υ­λι­κό πο­λι­τι­σμό α­νώ­τε­ρο α­κό­μα και α­πό ε­κεί­νον της αρ­χαί­ας Ελ­λά­δας ή και του ση­με­ρι­νού κό­σμου; Έ­να μέ­ρος α­φε­λών ή α­πα­τε­ώ­νων του «χώ­ρου» θα α­πο­τολ­μή­σει και το ε­πό­με­νο βή­μα: «προ­φα­νώς» διό­τι οι Έλ­λη­νες ή­ταν ε­ξω­γή­ι­νοι οι ο­ποί­οι ει­σή­γα­γαν τον πο­λι­τι­σμό ε­πί της γης! Και ό­μως, αυ­τή η εκ­δο­χή μοιά­ζει λο­γι­κό­τε­ρη(!) α­πό κά­ποια παρ­θε­νο­γέ­νε­ση του ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­σμού. Α­φού οι Έλ­λη­νες εκ­πο­λί­τι­σαν ό­λη τη γη και κα­τα­σκεύ­α­σαν την αν­θρώ­πι­νη γλώσ­σα δεν υ­πάρ­χει άλ­λη ε­ξή­γη­ση α­πό το ό­τι ή­ταν α­πε­σταλ­μέ­νοι ε­ξω­γή­ι­νων ή των «Θε­ών» για να συν­δε­θού­με και με την ε­πι­στρο­φή στον πα­γα­νι­σμό. Ή, στην κα­λύ­τε­ρη (!) πε­ρί­πτω­ση, δεν γνω­ρί­ζου­με αν πρό­κει­ται για ε­ξω­γή­ι­νους, αλ­λά εί­μα­στε βέ­βαιοι για τις υ­περ­τε­χνο­λο­γι­κές κα­τα­σκευές των προ­κα­τα­κλυ­σμιαί­ων Ελ­λή­νων. Και οι α­νά­λο­γες α­νο­η­σί­ες δεν θάλ­λουν μό­νο στα ου­φο­λο­γι­κά έ­ντυ­πα του «χώ­ρου». Ε­ρα­νί­ζο­μαι ο­ρι­σμέ­να άρ­θρα του Δαυ­λού, ο ο­ποί­ος ι­διαί­τε­ρα στα τε­λευ­ταί­α χρό­νια στρέ­φε­ται ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο προς α­ντί­στοι­χες «έ­ρευ­νες», πιο κο­ντά στο πνεύ­μα της ε­πο­χής – και της α­γο­ράς πα­ρε­μπι­πτό­ντως:

Ο Ιω­άν­νης Λά­ζα­ρης, «Μη­χα­νο­λό­γος και Α­ντι­συ­νταγ­μα­τάρ­χης Τε­χνι­κού» σε άρ­θρο του που δη­μο­σιεύ­ε­ται σε δύ­ο συ­νέ­χειες14, εκ προ­οι­μί­ου μας ε­ξη­γεί πως:

Στο πα­ρόν άρ­θρο θα γί­νη μια προ­σπά­θεια προ­σεγ­γί­σε­ως και τε­χνι­κής α­να­λύ­σε­ως των μύ­θων που πε­ρι­γρά­φει ο Ό­μη­ρος στην Ι­λιά­δα κι α­φο­ρούν στον τε­χνι­κό ε­ξο­πλι­σμό που εί­χαν στην κα­το­χή τους οι θε­οί. Μέ­χρι πριν α­πό με­ρι­κές δε­κα­ε­τί­ες εί­χε κά­ποια λο­γι­κή ή α­πόρ­ρι­ψις των μύ­θων ως πα­ρα­μυ­θιών. Πριν α­πό έ­να σχε­δόν αιώ­να άρ­χι­σαν οι προ­σπά­θειες για την κα­τα­σκευ­ή των πρώ­των α­ε­ρο­σκα­φών. Δεν υ­πήρ­χαν τα­χύ­πλο­α σκά­φη. Πριν α­πό πε­νή­ντα χρό­νια δεν υ­πήρ­χαν λαί­η­ζερ­ς. Πριν α­πό ε­λά­χι­στα χρό­νια δεν εί­χε α­πο­κω­δι­κο­ποι­η­θή το DΝΑ. Εφ’ ό­σον δεν υ­πήρ­χαν α­ε­ρο­σκά­φη, τό­τε τα άρ­μα­τα των θε­ών στην Iλιά­δα, που α­νε­βο­κα­τέ­βαι­ναν στον ου­ρα­νό, ε­ξε­λαμ­βά­νο­ντο ως α­πο­κυ­ή­μα­τα της φα­ντα­σί­ας του ποι­η­τού. Σή­με­ρα ό­μως με την ρα­γδαί­α τε­χνο­λο­γι­κή ε­ξέ­λι­ξι εί­μα­στε σε θέ­ση να κά­νου­με τα πρώ­τα δει­λά βή­μα­τα για την κα­τα­νό­η­σι της υ­ψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας ε­κεί­νης της μα­κρυ­νής αλ­λά και χρυ­σής για την αν­θρω­πό­τη­τα ε­πο­χής, η ο­ποί­α κα­θα­ρά και με σα­φή­νεια πε­ρι­γρά­φε­ται στα Ο­μη­ρι­κά έ­πη.

Ο ί­διος συγ­γρα­φέ­ας, ο ο­ποί­ος μάλ­λον α­πορ­ρί­πτει την εκ­δο­χή των ε­ξω­γή­ι­νων σε με­τα­γε­νέ­στε­ρο άρ­θρο του15 διε­ρω­τά­ται σο­βα­ρά για μια άλ­λη εκ­δο­χή προ­έ­λευ­σης των UFO: «Τα “ε­ξω­γή­ϊ­να” Α­ΤΙΑ εί­ναι γή­ϊ­να λεί­ψα­να ε­νός χα­μέ­νου πο­λι­τι­σμού;» και α­πο­τε­λούν μάλ­λον υ­πο­λείμ­μα­τα των δια­στη­μο­πλοί­ων των αρ­χαί­ων Ελ­λή­νων. Προς ε­πίρ­ρω­σιν των α­νω­τέ­ρω ο «Αρ­χι­τέ­κτων Ε.Μ.Π. Κω­στής Καρ­μι­ρά­ντζος» «α­πο­δει­κνύ­ει» πως «οι προ­κα­τα­κλυ­σμιαί­οι χάρ­τες (ή­ταν)– α­ε­ρο­φω­το­γρα­φί­ες των Ελ­λή­νων»16. Τα άρ­μα­τα λοι­πόν των θε­ών δεν ή­ταν πα­ρά προ­ϊ­στο­ρι­κά ε­λι­κό­πτε­ρα, και τα δια­πλα­νη­τι­κά τα­ξί­δια πραγ­μα­το­ποιού­νταν α­πό τους αρ­χαί­ους Έλ­λη­νες οι ο­ποί­οι εί­χαν χαρ­το­γρα­φή­σει α­πό α­έ­ρος τη γη!

Έ­τσι έ­χουν πλέ­ον κα­τα­σκευα­στεί ο­ρι­σμέ­νες στα­θε­ρές στο «χώ­ρο» οι ο­ποί­ες μπο­ρούν ά­νε­τα να ε­πε­κτα­θούν και να κα­τα­κλύ­σουν το σύ­νο­λο των α­να­ρίθ­μη­των σχε­τι­κών ε­ντύ­πων και βι­βλί­ων. (Ε­ξάλ­λου πλέ­ον ο Δαυ­λός έ­χει μάλ­λον α­πο­λέ­σει την η­γε­μο­νί­α στο χώ­ρο και γι’ αυ­τό τον α­ντα­γω­νί­ζε­ται με τα ί­δια ό­πλα). Α­πα­ριθ­μού­με αυ­τές τις συ­νι­στώ­σες: Αυ­το­χθο­νί­α των Ελ­λή­νων, Χρυ­σή ε­πο­χή του Ελ­λη­νι­σμού πριν α­πό τον Κα­τα­κλυ­σμό (10 ή 11 χιλ. χρό­νια)17, ε­ξά­πλω­ση των Ελ­λή­νων σε ό­λη τη γη και δη­μιουρ­γί­α της πρω­το­γλώσ­σας, πα­ρακ­μή με­τά τον κα­τα­κλυ­σμό και εκ­φυ­λι­σμός των πο­λι­τευ­μά­των. Η μό­νη δια­φο­ρο­ποί­η­ση ί­σως έ­χει να κά­νει με τις α­παρ­χές. Το έ­να ρεύ­μα, το λι­γό­τε­ρο «σο­βα­ρό» –και λι­γό­τε­ρο ε­πι­κίν­δυ­νο, θα συ­μπλη­ρώ­να­με–, εί­ναι ε­κεί­νο που θε­ω­ρεί τους ε­ξω­γή­ι­νους ως προ­γό­νους των Ελ­λή­νων, που α­να­κα­τεύ­ει δια­στη­μό­πλοια, κού­φια γη και άλ­λους καλ­λι­κα­τζα­ραί­ους και θάλ­λει σε πε­ριο­δι­κά ό­πως το Τρί­το Μά­τι, Strange, Nexus, κ.ά., εκ­φρά­ζε­ται με γρα­φι­κούς ή μι­κρο-α­πα­τε­ώ­νες της Ο­μά­δας Ε κ.λπ. και α­πευ­θύ­νε­ται στην πιο μα­ζι­κή και «λα­ϊ­κή» κα­τα­νά­λω­ση. Το άλ­λο, εν­σω­μα­τώ­νει, ό­πως εί­δα­με, α­κό­μα και τα UFO στην ψευ­δο-ελ­λη­νο­κε­ντρι­κή υ­πό­θε­ση και θε­ω­ρεί πως α­κό­μα και τα δια­στη­μό­πλοια εί­χαν κα­τα­σκευα­στεί α­πό τους πε­ρι­βό­η­τους προ­κα­τα­κλυ­σμι­κούς Έλ­λη­νες. Ο­πό­τε τί­θε­ται και πά­λι το ε­ρώ­τη­μα: «Πώς και για­τί οι Έλ­λη­νες δη­μιούρ­γη­σαν αυ­τόν τον πο­λι­τι­σμό-μή­τρα ό­λων των υ­πο­λοί­πων ε­άν δεν δια­θέ­τουν κά­ποιες ε­ξαι­ρε­τι­κές ι­διό­τη­τες, και μά­λι­στα γε­νε­τι­κά προ­κα­θο­ρι­σμέ­νες;»

Η κα­τα­γω­γή των Ελ­λή­νων και ο «αρ­χάν­θρω­πος»

Α­να­σύ­ρε­ται έ­τσι το δεύ­τε­ρο «με­γά­λο» ε­πι­χεί­ρη­μα με­τά τη γλώσ­σα, η κα­τα­γω­γή των Ελ­λή­νων και ο Ά­ρης Που­λια­νός. Οι Έλ­λη­νες ί­σως να μην εί­ναι ε­ξω­γή­ι­νοι, όμως –γί­νε­ται έ­να α­κό­μα βή­μα– δεν εί­ναι α­πλώς οι γεν­νή­το­ρες του πο­λι­τι­σμού αλ­λά και του ί­διου του αν­θρώ­που. Η αν­θρω­πο­γέ­νε­ση δεν άρ­χι­σε στην Α­φρι­κή αλ­λά στην Ελ­λά­δα! Κα­τά συ­νέ­πεια, ο­λό­κλη­ρη η ι­στο­ρί­α του αν­θρω­πί­νου εί­δους συ­νο­ψί­ζε­ται στην ι­στο­ρί­α της Ελ­λά­δας!

Ό­πως εί­ναι γνω­στό, οι πρώ­τοι αν­θρω­πί­δες, που μό­λις έ­χουν δια­χω­ρι­στεί α­πό τα υ­πό­λοι­πα πρω­τεύ­ο­ντα, α­νευ­ρέ­θη­σαν πρό­σφα­τα στην Α­φρι­κή. Η πε­ρι­βό­η­τη «Λού­συ» βρέ­θη­κε το 1974 στην Αι­θιο­πί­α, χρο­νο­λο­γεί­ται πε­ρί­που στα τρει­σή­μι­σι εκ. χρό­νια και θε­ω­ρή­θη­κε για πολ­λά χρό­νια ως η πρώ­τη μορ­φή αν­θρω­πι­δών. Ω­στό­σο η γε­νε­τι­κή α­νά­λυ­ση το­πο­θε­τού­σε την εμ­φά­νι­ση των πρώ­των αν­θρω­πι­δών πριν α­πό πε­ρί­που 6,5 ε­κατ. έτη. Την ε­πι­στη­μο­νι­κή θε­ω­ρί­α ε­πι­βε­βαί­ω­σε η πλέ­ον πρό­σφα­τη α­να­κά­λυ­ψη, τον Ιού­λιο του 2002, του προ­γό­νου μας που έ­ζη­σε στο Τσα­ντ πριν 6,5 ή 7 ε­κα­τομ­μύ­ρια χρό­νια, του «Sahelanthropus Tchadensis»18. Α­πο­λι­θώ­μα­τα και ευ­ρή­μα­τα που χρονολογούνται μέχρι πριν 2 εκ. χρόνια ε­ντο­πί­ζο­νται α­πο­κλει­στι­κά στην Α­φρι­κή και κυ­ρί­ως στην Α­να­το­λι­κή. Σύμ­φω­να με την ε­πι­κρα­τέ­στε­ρη θε­ω­ρί­α, α­πό ε­κεί, δια της Μέ­σης Α­να­το­λής, ε­πε­κτά­θη­καν και στον υ­πό­λοι­πο πλα­νή­τη19. Ο σύγ­χρο­νος άν­θρω­πος, που υ­πο­κα­τέ­στη­σε τον πα­λαιό­τε­ρο Νε­α­ντερ­ντά­λειο, εμ­φα­νί­ζε­ται στην Ευ­ρώ­πη πε­ρί­που πριν α­πό 40.000 ή 50.000 χρό­νια. Ο πα­λαιό­τε­ρος άν­θρω­πος που έ­χει α­να­κα­λυ­φθεί στην Ελ­λά­δα βρέ­θη­κε στη Χαλ­κι­δι­κή. Πρό­κει­ται για τον λε­γό­με­νο «Άν­θρω­πο των Πε­τρα­λώ­νων», α­πό το ο­μώ­νυ­μο σπή­λαιο που, σύμ­φω­να με την αρ­χι­κή ε­πι­στη­μο­νι­κή χρο­νο­λό­γη­ση, έ­ζη­σε πε­ρί­που πριν 70.000 χρό­νια. Και ό­μως ό­χι: για τους Που­λια­νούς (πα­τέ­ρα και υ­ιό πλέ­ον, Ά­ρη και Νι­κό­λα­ο), ο «αρ­χάν­θρω­πος» (ό­πως τον με­το­νό­μα­σαν) χρο­νο­λο­γεί­ται στα... 700.000 χρό­νια και εί­ναι –σύμ­φω­να με τους ι­σχυ­ρι­σμούς τους– ο… κοι­νός πρό­γο­νος του αν­θρώ­που του Νε­ά­ντερ­νταλ και του Homo Sapiens! Δη­λα­δή α­να­τρέ­πε­ται –κυ­ριο­λε­κτι­κώς– ο­λό­κλη­ρη η αν­θρω­πο­λο­γί­α. Και αυ­τή η πε­ρι­βό­η­τη αν­θρω­πο­λο­γι­κή α­να­κά­λυ­ψη πε­ριο­ρί­ζε­ται στα ελ­λα­δι­κά πλαί­σια και βε­βαί­ως α­ντι­με­τω­πί­ζε­ται με θυ­μη­δί­α, αν ό­χι με α­η­δί­α, α­πό τη διε­θνή ε­πι­στη­μο­νι­κή κοι­νό­τη­τα. Ο δε Άρης Πουλιανός την έφερε στο φως επί χούντας με την συμπαράσταση του αλήστου μνήμης συνταγματάρχη Γκαντώνα.

Ε­φε­ξής, η ξέ­φρε­νη φα­ντα­σί­α των Που­λια­νών και του ψευ­δο-«ελ­λη­νο­κε­ντρι­κού χώ­ρου» μπο­ρεί να εκ­δι­πλω­θεί προς ό­λα τα α­ζι­μού­θια. Δια­βά­ζου­με στον Δαυ­λό: «Κα­τα­πλη­κτι­κά ευ­ρή­μα­τα του κ. Ά. Που­λια­νού. Λί­θι­νος πο­λι­τι­σμός α­να­πτύ­χθη­κε στην Ελ­λά­δα πριν 12 ε­κατ. χρό­νια. Ο “όρ­θιος άν­θρω­πος” μι­λού­σε, εί­χε νό­μους και έ­φτια­χνε ό­πλα. Κα­ταρ­ρέ­ουν Α­φρο­κε­ντρι­σμός και Ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­σμός». Και α­κο­λου­θεί συ­νέ­ντευ­ξη του «δια­πρε­πούς αν­θρω­πο­λό­γου»20. Και για να μη μέ­νει κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α για τη θέ­ση του Δαυ­λού ε­πί του θέ­μα­τος, στην ει­σα­γω­γή του πε­ριο­δι­κού για τη συ­νέ­ντευ­ξη, δια­βά­ζου­με: Με­τά α­πό 40 έ­τη ε­ρευ­νών του δια­πρε­πούς αν­θρω­πο­λό­γου Ά­ρη Που­λια­νού φαί­νε­ται πλέ­ον βέ­βαιο, ό­τι ο άν­θρω­πος στά­θη­κε για πρώ­τη φο­ρά όρ­θιος στο βό­ρειο Αι­γαί­ο πριν α­πό 11 (+ -1) ε­κα­τομ­μύ­ρια χρό­νια. Την ά­πο­ψη αυ­τή ε­νι­σχύ­ουν τα πρό­σφα­τα ευ­ρή­μα­τα α­πό τη Χαλ­κι­δι­κή, που α­να­κα­λύ­φθη­καν στις α­να­σκα­φές της Αν­θρω­πο­λο­γι­κής Ε­ται­ρεί­ας Ελ­λά­δος σε α­νοι­κτό χώ­ρο στο α­να­το­λι­κό τμή­μα του ό­ρους Κά­λαυ­ρος, στη Νέ­α Τρίλ­λια. Ό­λα τα ευ­ρή­μα­τα, ο­στά αν­θρώ­που του Homo Erectus Trilliensis (κνη­μιαί­ο, ω­λέ­νη, κερ­κί­δα κ.λπ.), ζώ­ων, ερ­γα­λεί­α λί­θι­να και ο­στέ­ι­να, γύ­ρη δέν­δρων και φυ­τών, προ­έρ­χο­νται α­πό τη Μειό­και­νο (13 ε­κα­τομ­μύ­ρια έ­ως 5.250 ε­κατ. πριν), η ο­ποί­α και ο­νο­μά­ζε­ται Αν­θρω­πο­γε­νής. Τα ευ­ρή­μα­τα τό­σο της Τρίλ­λιας ό­σο και του γνω­στού Σπη­λαί­ου των Πε­τρα­λώ­νων κα­θώς και τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των με­λε­τών πα­ρου­σιά­στη­καν σε διε­θνή ε­πι­στη­μο­νι­κά συ­νέ­δρια και ε­πι­κυ­ρώ­θη­καν ο­μό­φω­να. Οι α­να­κα­λύ­ψεις του Ά­ρη Που­λια­νού α­νέ­τρε­ψαν ό­λες τις ε­πι­κρα­τού­σες αν­θρω­πο­γε­νε­τι­κές θε­ω­ρί­ες ως προς τον γε­ω­γρα­φι­κό χώ­ρο και τον χρό­νο. Ό­χι μό­νο α­νέ­τρε­ψαν την θε­ω­ρί­α του Α­φρο­κε­ντρι­σμού, αλ­λά και ε­ντο­πί­ζουν σε ποιο ση­μεί­ο πρω­το­εμ­φα­νί­ζε­ται ε­πί της Γης ο άν­θρω­πος.

Αν δια­βά­σει κα­νείς αυ­τή την “συ­νέ­ντευ­ξη”, θα μεί­νει ε­νε­ός α­πό το εύ­ρος και την έ­κτα­ση της πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­σης που διο­χε­τεύ­ει. Θα μπού­με στον πει­ρα­σμό να πα­ρα­θέ­σου­με ο­ρι­σμέ­να α­πο­σπά­σμα­τα που ε­πι­τρέ­πουν να κα­τα­νο­ή­σου­με την κομ­βι­κή ση­μα­σί­α της «πα­λαιο-αν­θρω­πο­λο­γί­ας» του Που­λια­νού για την οι­κο­δό­μη­ση του ψευ­δο «ελ­λη­νο­κε­ντρι­κού» κα­τα­σκευά­σμα­τος. Σε μί­α φρά­ση και μό­νον του Που­λια­νού θε­με­λιώ­νο­νται ό­λα τα βα­σι­κά στοι­χεί­α των μυ­θευ­μά­των αυ­τού του χώ­ρου:

Δεν εί­μα­στε Ιν­δο­ευ­ρω­παί­οι. Εί­μα­στε έ­νας λα­ός αυ­τό­χθων. Η ι­στο­ρι­κή δια­δρο­μή του εί­ναι ε­κα­το­ντά­δων χι­λιά­δων χρό­νων σ’ αυ­τή ε­δώ την γη, ό­πως εί­ναι και ο πο­λι­τι­σμός. Οι Αρ­χάν­θρω­ποι των Πε­τρα­λώ­νων έ­ζη­σαν πε­ρί­που για έ­να ε­κα­τομ­μύ­ριο χρό­νια μέ­σα στην Σπη­λιά. Βέ­βαια πρω­το-μπαί­νουν ό­ταν αλ­λά­ζη το κλί­μα της Γης και γί­νε­ται ψυ­χρό, στην αρ­χή της Πλει­στο­καί­νου, δη­λα­δή πριν 1.700.000 χρό­νια πε­ρί­που. Και βγαί­νουν, ε­γκα­τα­λεί­πουν την Σπη­λιά, ό­ταν αυ­τή γε­μί­ζει μπά­ζα πριν 580.000 με 600.000 χρό­νια. Σε αυ­τό το ε­κα­τομ­μύ­ριο χρό­νων που έ­ζη­σαν μέ­σα στην Σπη­λιά, σ’ ό­λες τις πα­γε­τώ­δεις πε­ριό­δους και πε­ριό­δους ξη­ρα­σί­ας, α­νέ­πτυ­ξαν έ­ναν πο­λι­τι­σμό, που έ­δω­σε την ρί­ζα, την αρ­χή για κά­θε άλ­λο πο­λι­τι­σμό, πο­λύ πιο πα­λαιό α­πό τους πο­λι­τι­σμούς της Μέ­σης Α­να­το­λής, Σου­με­ρί­ων, Αι­γυ­πτί­ων κ.λπ. και ό­λων των άλ­λων λα­ών, Ιν­διών και Κί­νας, που υ­πήρ­ξαν πο­τέ ε­πί της Γης.

Οι Έλ­λη­νες λοι­πόν εί­ναι αυ­τό­χθο­νες. Η ι­στο­ρί­α τους δεν αρ­χί­ζει πριν 5 ή 7 χι­λιά­δες χρό­νια αλ­λά πριν «ε­κα­τομ­μύ­ρια χρό­νια» (ό­πως θα δού­με στη συ­νέ­χεια). έ­ζη­σαν πά­νω α­πό έ­να ε­κα­τομ­μύ­ριο χρό­νια σε σπη­λιές (κλεί­νο­ντας το μά­τι στα μυ­θεύ­μα­τα πε­ρί «κού­φιας γης» και αν­θρώ­πων των σπη­λαί­ων), μέ­σα τις ο­ποί­ες α­νέ­πτυ­ξαν έ­ναν αρ­χέ­γο­νο πο­λι­τι­σμό. Την ί­δια, δη­λα­δή, ε­πο­χή που σε ό­λο τον υ­πό­λοι­πο κό­σμο, σύμ­φω­να με το σύ­νο­λο των αν­θρω­πο­λό­γων, ο άν­θρω­πος βρί­σκε­ται στα πρώ­τα του ε­ξε­λι­κτι­κά στά­δια, και τα πρώ­τα χον­δρο­ει­δή ερ­γα­λεί­α χρο­νο­λο­γού­νται πε­ρί­που στα 2-2,5 εκ. χρό­νια, στην Ελ­λά­δα των «αρχανθρώπων» ζού­σαν «σε σπη­λιές» άν­θρω­ποι που δη­μιουρ­γού­σαν πο­λι­τι­σμό για «έ­να ε­κα­τομ­μύ­ριο χρό­νια». Και για να μην αμφιβάλλουμε, ο Που­λια­νός συ­νε­χί­ζει: «Ο άν­θρω­πος έ­χει τις ρί­ζες του ε­δώ, και οι Αρ­χάν­θρω­ποι έ­χουν τις ρί­ζες τους σ’ αυ­τό το ση­μεί­ο, δη­λα­δή α­πό την Χαλ­κι­δι­κή μέ­χρι κά­τω σ’ ό­λο το Αι­γαί­ο α­να­πτύσ­σε­ται το όρ­θιο στά­διο του Αν­θρώ­που». Ω­στό­σο δεν αρ­κεί­ται στο ό­τι α­να­γο­ρεύ­ει τον Homo erectus σε σύγ­χρο­νο άν­θρω­πο αλ­λά πά­ει α­κό­μα πιο πί­σω: «ο άν­θρω­πος πρω­το­εμ­φα­νί­ζε­ται ε­δώ... πριν α­πό 11 ή 12 ε­κα­τομ­μύ­ρια χρό­νια». Ο πρώ­τος μα­θη­τής του γυ­μνα­σί­ου γνω­ρί­ζει, ή του­λά­χι­στον εί­ναι υ­πο­χρε­ω­μέ­νος να γνω­ρί­ζει, πως πριν 11 ή 12 ε­κα­τομ­μύ­ρια χρό­νια ό­χι μό­νο δεν έ­χει εμ­φα­νι­στεί δείγ­μα αν­θρω­πι­δών αλ­λά δεν εί­χαν καν δη­μιουρ­γη­θεί οι σύγ­χρο­νες κα­τη­γο­ρί­ες των πι­θή­κων, ε­νώ τα α­πο­λι­θώ­μα­τα των πρω­τευό­ντων (primates) που δια­σώ­ζο­νται α­νή­κουν σε εί­δη που δεν α­πα­ντώ­νται σή­με­ρα.

Ο υ­πο­φαι­νό­με­νος έ­χει μια προ­σω­πι­κή ε­μπει­ρί­α για τον τρό­πο που ο κ. Που­λια­νός κα­τα­σκευά­ζει την αν­θρω­πο­λο­γι­κή του θε­ω­ρί­α (!). Σε διά­λε­ξή του στο «Πνευ­μα­τι­κό Κέ­ντρο» του Δή­μου Α­θη­ναί­ων, το 2001, ρω­τή­θη­κε α­πό τον συγ­γρα­φέ­α αυ­τού του κει­μέ­νου σε τι στη­ρί­ζει την ά­πο­ψή του πως ο άν­θρω­πος εμ­φα­νί­στη­κε πριν 8 ε­κατ. χρό­νια στην Ελ­λά­δα, τη στιγ­μή που ό­λη η διε­θνής βι­βλιο­γρα­φί­α μι­λού­σε για 6 ε­κατ. το πο­λύ, και μά­λι­στα στην Α­φρι­κή και μό­νο. Η α­πά­ντη­σή του στο ε­ρώ­τη­μά μου ή­ταν α­πο­λύ­τως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή: «Πριν α­πό με­ρι­κές δε­κά­δες χρό­νια, ό­ταν εί­χε α­να­κα­λυ­φθεί η “Λού­συ”, μι­λού­σαν για 3.5 ε­κατ. χρό­νια. Τώ­ρα έ­φθα­σαν στα έ­ξι. Ά­ρα κά­πο­τε θα φθά­σουν και στα ε­πτά-ο­κτώ που λέ­ω ε­γώ». Στο με­τα­ξύ, τα οκτώ τα έ­κα­νε έ­ντε­κα και ού­τω κα­θε­ξής. Και ό­μως την ί­δια α­κρι­βώς στιγ­μή που δί­νε­ται η συ­νέ­ντευ­ξη του Ά­ρη Που­λια­νού στον Δαυ­λό, σε άρ­θρο του ε­τέ­ρου αν­θρω­πο­λό­γου, του Νί­κου Που­λια­νού, στην Ελ­λη­νι­κή Α­γω­γή, α­να­φέ­ρο­νται τα ε­ξής: «Σή­με­ρα η Μο­ρια­κή Βιο­λο­γί­α δί­νει η­λι­κί­α δια­χω­ρι­σμού του αν­θρώ­που α­πό τον κλά­δο των Πρι­μά­των (primates) πε­ρί τα 6 ε­κατ. χρό­νια. Ε­μείς θα ε­πι­μεί­νου­με στα + 1 ε­κατ. χρό­νια.»21 Έ­τσι την ί­δια α­κρι­βώς στιγ­μή, το 2001, ο Άρης Που­λια­νός υ­πο­στή­ρι­ζε σε διά­λε­ξη τη θε­ω­ρί­α των οκτώ ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ε­τών, ό­πως α­κρι­βώς α­πο­κά­λυ­πτε ο Νι­κό­λα­ος Που­λια­νός στην Ελ­λη­νι­κή Α­γω­γή, και πα­ράλ­λη­λα, στον Δαυ­λό, ο πρώ­τος «α­νέ­βαι­νε» στα ένδεκα ε­κατ. χρό­νια!. Τι εί­ναι ό­μως τρί­α ή τέσ­σε­ρα ε­κα­τομ­μύ­ρια χρό­νια για τους Έλ­λη­νες «αν­θρω­πο­λό­γους»;!

Και εί­ναι εύ­λο­γο: η οι­κο­γέ­νεια Που­λια­νού έ­χει στή­σει στη Χαλ­κι­δι­κή μια ο­λό­κλη­ρη βιο­μη­χα­νί­α ε­λέγ­χο­ντας –και οι­κο­νο­μι­κά– το σπή­λαιο των Πε­τρα­λώ­νων, ενώ διο­χε­τεύ­ει αυ­τού του εί­δους την «ε­πι­στη­μο­νι­κή γνώ­ση» στους χι­λιά­δες των μα­θη­τών α­πό ό­λα τα σχο­λεί­α της Ελ­λά­δας που το ε­πι­σκέ­πτο­νται κά­θε χρό­νο, κα­θώς και στους χι­λιά­δες άλ­λους ε­πι­σκέ­πτες –του «ελ­λη­νο­κε­ντρι­κού χώ­ρου» κατ’ ε­ξο­χήν– που στην πλειο­ψη­φί­α τους εί­ναι βέ­βαια α­φι­λο­κερ­δείς ό­σο και εύ­πι­στοι. Αυ­τή η βιο­μη­χα­νί­α της παραπληροφόρησης α­παι­τεί μια διαρ­κή α­να­τρο­φο­δό­τη­ση με νέ­ες «α­να­κα­λύ­ψεις», γι’ αυ­τό και, κα­τά τα­κτά χρο­νι­κά δια­στή­μα­τα, αυ­τές θα πρέ­πει να... υ­πο­στα­σιο­ποιού­νται.

Ί­σως έ­τσι το «μο­ντέ­λο Που­λια­νού» να ο­δη­γεί­ται σε α­πό­λυ­τα εξωπραγματικά μυθεύματα –ό­πως ε­ξάλ­λου συ­νέ­βη με το σύ­νο­λο του «χώ­ρου»– αλ­λά ποιος νοιά­ζε­ται γι’ αυ­τό, ό­ταν το κρά­τος και οι αρ­χαιο­λό­γοι ή οι αν­θρω­πο­λό­γοι των Πα­νε­πι­στη­μια­κών μας ι­δρυ­μά­των και της Εφορίας Αρχαιοτήτων και της Αρχαιολογικής Εταιρείας, σιω­πούν ε­πι­τρέ­πο­ντας στους Που­λια­νούς να δια­σύ­ρουν την Ελ­λά­δα πα­γκο­σμί­ως; [Εξ άλλου, παραδόξως, τα δικαστήρια έχουν πολλές φορές δικαιώσει τον... Πουλιανό στην αντιδικία του με το ελληνικό κράτος, ενώ του παραχωρείται συστηματικά το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων για τις διαλέξεις του!].

Ε­ρα­νι­ζό­μα­στε για άλ­λη μια φο­ρά α­πό τον Δαυ­λό: στο τεύ­χος 202 του Ο­κτω­βρί­ου 1998, βλέ­που­με να α­να­γρά­φε­ται στο ε­ξώ­φυλ­λο: «Ά­γαλ­μα 500.000 ε­τών στην Καρ­διά Πτο­λε­μα­ΐ­δας» και, ό­πως μα­θαί­νου­με στη σε­λί­δα 12.590, πρό­κει­ται για μια α­κό­μα με­γά­λη α­να­κά­λυ­ψη της οι­κο­γε­νεί­ας, και μά­λι­στα του κ. Νι­κο­λά­ου Που­λια­νού. Δια­βά­ζου­με λοι­πόν στο σχε­τι­κό άρ­θρο συ­νέ­ντευ­ξη του Ν. Που­λια­νού πως πρό­κει­ται για έ­να «πρω­το­γλυ­πτό» η­λι­κί­ας «500.000 ε­τών του­λά­χι­στον. Ί­σως ό­μως να φθά­νη ή να ξε­περ­νά την η­λι­κί­α του Αρ­χάν­θρω­που των Πε­τρα­λώ­νων (750.000 έ­τη).[ ] Εί­ναι πράγ­μα­τι μια συ­ντα­ρα­κτι­κή α­να­κά­λυ­ψη, κα­θώς το αρ­χαιό­τε­ρο δείγ­μα τέ­χνης που εί­χα­με έ­ως τώ­ρα στον κό­σμο δεν ξε­περ­νά τις 40-50.000 χρό­νια»22.

Ο α­να­γνώ­στης θα έ­χει προ­σέ­ξει φα­ντά­ζο­μαι δύ­ο στα­θε­ρές αυ­τής της ε­πι­στη­μο­νί­ζου­σας πα­ρα­φι­λο­λο­γί­ας: πρώ­τον, την τά­ση υ­περ­δε­κα­πλα­σια­σμού της αυ­θε­ντι­κής χρο­νο­λό­γη­σης (ο «Άν­θρω­πος των Πε­τρα­λώ­νων» περ­νά­ει α­πό τα 70 χιλ. χρό­νια η­λι­κί­ας στις 700 ή 750 χι­λιά­δες, και το «πρω­το­γλυ­πτό» α­πό τα 40.000 χρό­νια της τέ­χνης του αν­θρώ­που στις 500.000) και, δεύ­τε­ρον, την ε­πι­μο­νή στο «πρω­το»-γλυ­πτό (κα­τά το «πρω­το­γλώσ­σα») «αρ­χ»-άν­θρω­πος κλπ., έ­τσι ώ­στε να το­νί­ζε­ται η ση­μα­σί­α των προ­γό­νων μας και... πα­ρε­μπι­πτό­ντως, των «ε­ρευ­νη­τών».

Οι ε­χθροί του ελ­λη­νι­σμού

Ό­μως μέ­νει να ε­ξη­γη­θεί πώς και για­τί ο ελ­λη­νι­σμός έ­χει ο­δη­γη­θεί σή­με­ρα στο έ­σχα­το ση­μεί­ο της πα­ρακ­μής και της κα­τά­πτω­σης, ενώ κατείχε την παγκόσμια κυριαρχία πριν τον κατακλυσμό; Ποιος ευ­θύ­νε­ται γι’ αυ­τό; Για την έκ­πτω­ση των Ελ­λή­νων ευ­θύ­νο­νται πολ­λοί. Εί­ναι παν­θο­μο­λο­γού­με­νος ο συ­στη­μα­τι­κός α­ντι­ση­μι­τι­σμός του Δαυ­λού και, προ­φα­νώς, η λο­γι­κή της α­πό­λυ­της αυ­το­χθο­νί­ας, της «πρω­το­γλώσ­σας» και ό­λων των υ­πο­λοί­πων πα­ρα­πέ­μπει σε μια λο­γι­κή «πε­ριού­σιου λα­ού» που α­ντα­γω­νί­ζε­ται τον άλ­λο πε­ριού­σιο λα­ό, τους Ε­βραί­ους, για την «πα­γκό­σμια η­γε­μο­νί­α». Ω­στό­σο οι «Ε­βραί­οι» και ο «ε­βρα­ϊ­σμός» δεν εί­ναι τό­σο οι συ­γκε­κρι­μέ­νοι Ε­βραί­οι, ή έ­στω οι σιω­νι­στές, αλ­λά ο «ε­βρα­ϊ­σμός» μέ­σα στην ί­δια την Ελ­λά­δα, δη­λα­δή η... ορ­θο­δο­ξί­α και το ελ­λη­νι­κό κρά­τος. Αυ­τός εί­ναι ο πραγ­μα­τι­κά με­γά­λος ε­χθρός. Ό­πως γρά­φει έ­νας α­πό τους βα­σι­κούς συ­νερ­γά­τες του Δαυ­λού, ο Π.Λ. Κου­βα­λά­κης: «Η πρώ­τη ό­ψη της ε­θνι­κής μας συ­νεί­δη­σης, η ελ­λη­νι­κό­τη­τα, εί­ναι η μό­νη ε­θνι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α (πα­ρή­χθη α­πό έ­να συ­γκε­κρι­μέ­νο έ­θνος) που εί­ναι ταυ­τό­χρο­να και πα­γκό­σμια, ταυ­τι­σμέ­νη με τον Πο­λι­τι­σμό. Α­πό την άλ­λη πλευ­ρά η μό­νη ε­θνι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α που α­ντι­στρα­τεύ­τη­κε ι­στο­ρι­κά και α­ντι­στρα­τεύ­ε­ται πνευ­μα­τι­κά την ελ­λη­νι­κό­τη­τα εί­ναι αυ­τή της ρω­μιο­σύ­νης»23. Δη­λα­δή ο βα­σι­κός α­ντί­πα­λος του «πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νου» ελ­λη­νι­σμού του Δαυ­λού εί­ναι ο... συ­γκε­κρι­μέ­νος και μό­νος υ­παρ­κτός ελ­λη­νι­σμός, ε­κεί­νος της «ρω­μιο­σύ­νης», δη­λα­δή… του ελ­λη­νι­κού κρά­τους.

Γι’ αυ­τό εξ άλ­λου ο Δαυ­λός και οι ο­μό­φρο­νές του, συ­στη­μα­τι­κά, κα­θη­με­ρι­νά, α­διά­κο­πα, εκ­στρα­τεύ­ουν ε­νά­ντια στο υ­παρ­κτό ελ­λη­νι­κό έ­θνος –που δυ­στυ­χώς πλέ­ον έ­χει πε­ριο­ρι­στεί σε «ε­νά­μι­σι» κρά­τος, την Ελ­λά­δα και την Κύ­προ–, στο ό­νο­μα του αρ­χαί­ου ελ­λη­νι­σμού και κυ­ρί­ως του «σύγ­χρο­νου» εκ­φρα­στή του, του «Πα­γκό­σμιου Πο­λι­τι­σμού». Και για να μη μέ­νει κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α, ο εκ­δό­της του Δαυ­λού, στην ί­δια α­κρι­βώς γραμ­μή πλεύ­σης, μας λε­ει πως η Ελ­λά­δα δεν εί­ναι η κα­κο­μοί­ρη Ελ­λα­δί­τσα την ο­ποί­α πα­λεύ­ου­με να δια­σώ­σου­με ε­δώ και τώ­ρα, α­πό τα «θη­ρί­α» που την α­πει­λούν α­πό Α­να­το­λή και Δύ­ση, αλ­λά μια «άλ­λη Ελ­λά­δα»: «Συ­νει­δη­το­ποί­η­ση της υ­παρ­κτής Ελ­λη­νι­κής Πα­γκο­σμιό­τη­τας, ι­δού η ση­με­ρι­νή Με­γά­λη Ι­δέ­α των Ελ­λή­νων. Μια ι­δέ­α α­πο­λύ­τως ρε­α­λι­στι­κή, α­φού η Ελ­λά­δα ως Ε­πι­στή­μη, Λο­γι­κή, Α­πό­δει­ξη, Διά­λο­γος, Θε­ω­ρί­α, Δη­μο­κρα­τί­α, Γλώσ­σα κ.λπ. εί­ναι ή­δη πα­ντα­χού πα­ρού­σα. μια ι­δέ­α χω­ρίς α­ντί­πα­λο...». Και πα­ρα­κά­τω: «Δεν χρειά­ζε­ται να κα­τα­κτή­σου­με την πα­γκό­σμια Ελ­λη­νι­κό­τη­τα αυ­τή εί­ναι ή­δη κα­τα­κτη­μέ­νη. Α­πο­μέ­νει πρώ­τον να την κα­τα­νο­ή­σου­με, να την α­πο­δε­χθού­με ως πραγ­μα­τι­κό­τη­τα...»24. Και έρ­χε­ται ο «ελ­λη­νο­κε­ντρι­κός» κ. Μπερ­νς, σε συ­νέ­ντευ­ξή του στον Δαυ­λό –τη στιγ­μή που βομ­βαρ­δι­ζό­ταν η Γιου­γκο­σλα­βί­α–, να δη­λώ­σει πως: «Δεν θα υ­πήρ­χε αυ­τή η Α­με­ρι­κή αν δεν υ­πήρ­χε η αρ­χαί­α Ελ­λά­δα»25. Κα­θό­λου τυ­χαί­α ο Δαυ­λός, ε­νώ σε χι­λιά­δες (κυ­ριο­λε­κτι­κώς), άρ­θρων και σχο­λί­ων ε­πι­τί­θε­ται στην Ορ­θο­δο­ξί­α, τη «ρω­μιο­σύ­νη», το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, τον ε­βρα­ϊ­σμό... ως υ­πό­στρω­μα του χρι­στια­νι­σμού, α­φή­νει συ­στη­μα­τι­κά στο α­πυ­ρό­βλη­το την Τουρ­κί­α και τις δυ­τι­κές δυ­νά­μεις. Ό­χι, ο με­γά­λος ε­χθρός εί­ναι η «ρω­μιο­σύ­νη»!

Έ­τσι αρ­χί­ζου­με να κα­τα­νο­ού­με κα­λύ­τε­ρα το τρέ­χον πο­λι­τι­κό νό­η­μα μιας ο­ρι­σμέ­νης ι­δε­ο­λο­γι­κής, μέ­χρι γε­λοιο­γρα­φί­ας, εμ­μο­νής: η ε­πέ­κτα­ση του ελ­λη­νι­σμού στα πέ­ρα­τα της Οι­κου­μέ­νης έ­χει α­πα­ντή­σει στο αί­τη­μα της ε­πι­βί­ω­σής του. Ε­μείς ζού­με μέ­σα α­πό τους... Α­με­ρι­κα­νούς, τους... Α­ϊ­νού, τους... Ίν­κας κλπ. Σε ό,τι α­φο­ρά στη ση­με­ρι­νή μας υ­πό­στα­ση, δεν έ­χου­με πα­ρά να χω­νευ­τού­με σε αυ­τό τον πα­γκό­σμιο «ελ­λη­νι­κό» κό­σμο και να… ε­γκα­τα­λεί­ψου­με το προ­σκή­νιο ως συ­γκε­κρι­μέ­νο και α­πτό έ­θνος-κρά­τος. Και ε­πει­δή ως συ­γκε­κρι­μέ­νο και α­πτό έ­θνος υ­πήρ­ξα­με για 1.700 χρό­νια ορ­θό­δο­ξοι, βαλ­κα­νι­κοί, «τουρ­κο­με­ρί­τες», α­να­το­λί­τες, θα πρέ­πει να ξε­ρι­ζω­θούν αυ­τά τα στοι­χεί­α της ζω­ντα­νής ταυ­τό­τη­τάς μας για να γί­νου­με και πά­λι... αρ­χαί­οι Έλ­λη­νες, δη­λα­δή παγκοσμιοποιημένοι. Υ­περ­βο­λή; Ας δια­βά­σου­με και πά­λι τον κ. Κου­βα­λά­κη:

Σε πα­λαιό­τε­ρο άρ­θρο (τεύ­χος 219, «Η ε­ξο­λό­θρευ­σις των Ε­θνών και ο κα­τα­τρεγ­μός του Πο­λι­τι­σμού») προ­σπα­θή­σα­με να κα­τα­γρά­ψου­με την ι­στο­ρι­κή και ι­δε­ο­λο­γι­κή κα­μπή, α­πό την ο­ποί­α διέρ­χε­ται σή­με­ρα η αν­θρω­πό­τη­τα. Κύ­ριο γνώ­ρι­σμά της φαί­νε­ται να εί­ναι η στα­δια­κή ε­πι­κρά­τη­ση ε­νός οι­κου­με­νι­κού προ­τύ­που αν­θρώ­που με α­ντί­στοι­χη α­πο­δυ­νά­μω­ση, μέ­χρι και α­φα­νι­σμό, των ι­διαί­τε­ρων ε­θνι­κών ι­δε­ο­λο­γιών, αυ­τών των πα­νί­σχυ­ρων μορ­φών συλ­λο­γι­κής συ­νεί­δη­σης, που τα­λά­νι­σαν (υ­πο­γρ. του Άρ­δην) κυ­ρί­ως τον Δυ­τι­κό Κό­σμο κα­τά τους δύ­ο τε­λευ­ταί­ους αιώ­νες. Μέ­σα στη δί­νη της με­τα­βο­λής αυ­τής πρέ­πει να ι­δω­θή και η ε­θνι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α της σύγ­χρο­νης Ελ­λά­δος. [ ]

Η ε­θνι­κή μας συ­νεί­δη­ση πα­ρου­σιά­ζει δύ­ο δια­φο­ρε­τι­κές και α­ντίρ­ρο­πες ό­ψεις, φαι­νό­με­νο μο­να­δι­κό στον κό­σμο των ε­θνών. Η μί­α ό­ψη συ­νι­στά την πα­γκό­σμια Ελ­λά­δα, δηλ. τις α­ξί­ες, τα πρό­τυ­πα και τα ι­δα­νι­κά που γέν­νη­σε η πνευ­μα­τι­κή με­γα­λουρ­γί­α των αρ­χαί­ων προ­γό­νων μας και α­πο­τε­λούν σή­με­ρα την ε­νερ­γο­ποιό δύ­να­μη, τη φαιά ου­σί­α του Πα­γκό­σμιου Πο­λι­τι­σμού. Εί­ναι πλέ­ον κοι­νός τό­πος, πως ό,τι συ­νι­στά σή­με­ρα τον Πα­γκό­σμιο Πο­λι­τι­σμό [ ] γεν­νή­θη­κε και ήκ­μα­σε στην αρ­χαί­α Ελ­λά­δα. Α­ξιο­ση­μεί­ω­το εί­ναι το γε­γο­νός, πως την ε­πο­χή ε­κεί­νη, και ό­χι αρ­γό­τε­ρα, σφυ­ρη­λα­τή­θη­κε και δια­μορ­φώ­θη­κε το πο­λι­τι­σμι­κό πρό­τυ­πο του Έλ­λη­νος Αν­θρώ­που, που ξε­πέ­ρα­σε τα ό­ρια της Ελ­λη­νι­κής Φυ­λής, έ­γι­νε πα­ναν­θρώ­πι­νο: «...το των Ελ­λή­νων ό­νο­μα πε­ποί­η­κε μη­κέ­τι του γέ­νους αλ­λά της δια­νοί­ας δο­κείν εί­ναι, και μάλ­λον Έλ­λη­νας κα­λού­με τους της παι­δεύ­σε­ως της η­με­τέ­ρας ή τους της κοι­νής φύ­σε­ως με­τέ­χο­ντας» (Ι­σο­κρά­της, «Πα­νη­γυ­ρι­κός» 50-52). Σή­με­ρα της η­με­τέ­ρας παι­δεί­ας με­τέ­χουν άν­θρω­ποι απ’ ό­λα τα έ­θνη της γης, ό­σοι σκέ­πτο­νται, φέ­ρο­νται και δη­μιουρ­γούν «ο­μο­λο­γου­μέ­νως τη φύ­σει» - ε­λεύ­θε­ρα, έλ­λο­γα, α­δογ­μά­τι­στα, μη μα­ζι­κά, μη ε­ξου­σια­στι­κά, μη θε­ο­κρα­τι­κά.

Την άλ­λη ό­ψη της ε­θνι­κής μας συ­νεί­δη­σης συ­νι­στά η ε­πί­ση­μη ι­δε­ο­λο­γί­α του νε­ο­ελ­λη­νι­κού κρά­τους, που στη­ρί­ζε­ται στη βυ­ζα­ντι­νή ορ­θό­δο­ξη πα­ρά­δο­ση και σε έ­ναν εκ­κε­ντρι­κό κρα­τι­σμό, γνω­στόν ως Ρω­μιο­σύ­νη. Οι ι­δε­ο­λο­γι­κές κα­τα­βο­λές της βρί­σκο­νται στους πρώ­τους βυ­ζα­ντι­νούς αιώ­νες, την ε­πο­χή του με­γά­λου μί­σους και του ο­λο­κλη­ρω­τι­κού διωγ­μού πα­ντός ελ­λη­νι­κού, τό­τε που ε­πι­βλή­θη­κε το πρό­τυ­πο του «δού­λου του θε­ού», του υ­πο­ταγ­μέ­νου στον Ιε­χω­βά και στους ε­πί­γειους εκ­προ­σώ­πους του, την πο­λι­τι­κή και θρη­σκευ­τι­κή ε­ξου­σί­α26.

Κα­τά συ­νέ­πεια, σύμ­φω­να με τη «γραμ­μή» του Δαυ­λού, για να με­γα­λουρ­γή­σει και πά­λι ο ελ­λη­νι­σμός, πρέ­πει να ε­ξα­φα­νι­στεί το ελληνικό έ­θνος-κρά­τος, που με την βαλ­κα­νι­κή μι­ζέ­ρια του ε­μπο­δί­ζει την εκ­δί­πλω­ση των θαυ­μα­τουρ­γών ι­διαι­τε­ρο­τή­των των «Ελ­λή­νων» και να γί­νου­με έ­να μέ­ρος της νέ­ας «πα­γκό­σμιας κοι­νό­τη­τας», στην ο­ποί­α ή­δη έ­χει σαρ­κω­θεί ο ελ­λη­νι­κός πο­λι­τι­σμός. Και προ­ϋ­πό­θε­ση για κά­τι τέ­τοιο εί­ναι η συ­ντρι­βή του «Ιε­χω­βά και των ε­πί­γειων εκ­προ­σώ­πων του, της πο­λι­τι­κής και θρη­σκευ­τι­κής ε­ξου­σί­ας». Γι’ αυ­τό και οι ύ­μνοι στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση (αλ­λά προ­σο­χή, αυ­τή φέ­ρει ελ­λη­νι­κή σφρα­γί­δα και ό­χι ε­βρα­ϊ­κή! Α­ντί­θε­τα «ε­βρα­ϊ­κό» εί­ναι το ελ­λη­νι­κό κρά­τος του «Ιε­χω­βά»!).

Tέ­λος, ο εκ­δό­της του Δαυ­λού θα διευ­κρι­νί­σει και τις πο­λι­τι­κές και ι­δε­ο­λο­γι­κές ρί­ζες της ά­πο­ψής του, κα­τα­κε­ραυ­νώ­νο­ντας την... Ε­πα­νά­στα­ση του 1821 και τις α­πό­πει­ρες του ελ­λη­νι­σμού για ε­θνι­κή ο­λο­κλή­ρω­ση κα­θώς και τον βε­νι­ζε­λι­σμό που ο­δή­γη­σαν σε κα­τα­στρο­φή [πα­ρα­δό­ξως (!;) σε α­πό­λυ­τη ταύ­τι­ση με μια υ­πο­τι­θέ­με­νη οι­κου­με­νι­στι­κή-πα­τριαρ­χι­κή α­ντί­λη­ψη για την Ορ­θο­δο­ξί­α]. Ι­δού πως εκ­φρά­ζε­ται για τις α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κές α­πό­πει­ρες των Ελ­λή­νων: «Ο ε­πί 17 αιώ­νες υ­πνώτ­των Ελ­λη­νι­σμός, ο α­νελ­λή­νι­στος, α­πο­λί­τι­στος και α­νι­στό­ρη­τος Ελ­λη­νι­σμός των μαύ­ρων αιώ­νων της Ρω­μιο­σύ­νης, α­πέ­κτη­σε με την Ε­πα­νά­στα­ση του 1821 κρα­τι­κή “στέ­γη”, έ­στω στέ­γη που θύ­μι­ζε τον κοι­νο­λε­κτού­με­νο “κα­ρα­γκιοζ-μπερ­ντέ” και πλέ­ον ου»27. Ο «με­γά­λος βυ­ζα­ντι­νι­σμός» μας του Κα­βά­φη, οι γε­νιές και γε­νιές των α­γω­νι­στών κα­τά της ξέ­νης κα­το­χής, οι α­διά­κο­πες α­πό­πει­ρες για α­πε­λευ­θέ­ρω­ση συρ­ρι­κνώ­θη­καν για τον Δαυ­λό σε έ­ναν «α­νελ­λή­νι­στο, α­πο­λί­τι­στο και α­νι­στό­ρη­το Ελ­λη­νι­σμό» και ε­κεί­νο το έ­στω μι­κρό κρα­τί­διο που βγή­κε μέ­σα α­πό υ­πε­ράν­θρω­πους α­γώ­νες και για ε­κα­τό χρό­νια α­πο­πει­ρά­θη­κε να α­πε­λευ­θε­ρώ­σει το έ­θνος μας, με λά­θη, με ο­πι­σθο­δρο­μή­σεις, με θυ­σί­ες, ή­ταν α­πλώς έ­νας «κα­ρα­γκιοζ-μπερ­ντές», ε­νώ ο ελ­λη­νι­σμός κα­τά τον κ. Λά­μπρου θα έ­πρε­πε να εί­χε α­κο­λου­θή­σει τον Ι. Με­τα­ξά, ό­πως ε­πι­ση­μαί­νει στο άρ­θρο του.

Γι’ αυ­τό χα­ρα­κτη­ρίσαμε εκ προ­οι­μί­ου αυ­τόν τον χώ­ρο «ψευ­δο-ελ­λη­νο­κε­ντρι­κό». Διό­τι, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, με μο­χλό και πρό­σχη­μα την (ό­ντως) χρυ­σή ε­πο­χή του κλα­σι­κού ελ­λη­νι­σμού, υ­πη­ρε­τεί έ­ναν α­πη­νή διωγ­μό ενάντια στην πρό­σφα­τη ταυ­τό­τη­τά μας, «των 17 τε­λευ­ταί­ων αιώ­νων», ό­πως α­νεν­δοί­α­στα υ­πο­στη­ρί­ζει, και τρο­φο­δο­τεί έ­ναν μό­νι­μο εμ­φύ­λιο πό­λε­μο α­νά­με­σα στους δια­φο­ρε­τι­κούς α­να­βαθ­μούς της ι­στο­ρι­κής μας δια­δρο­μής. Αυ­τή η ι­δε­ο­λο­γί­α υ­πη­ρε­τεί και προ­ω­θεί τον, ι­δε­ο­λο­γι­κό του­λά­χι­στον, σπα­ραγ­μό με­τα­ξύ των Ελ­λή­νων, σε μια κομ­βι­κή στιγ­μή της ι­στο­ρί­ας μας, ό­ταν και πά­λι α­πει­λού­μα­στε με γε­ω­γρα­φι­κή συρ­ρί­κνω­ση και πο­λι­τι­σμι­κό ε­ξαν­δρα­πο­δι­σμό. Τέ­λος, στο ό­νο­μα μιας δή­θεν ελ­λη­νι­κής οι­κου­με­νι­κό­τη­τας, προ­ω­θεί μια ρα­τσι­στι­κή, στε­νό­καρ­δη, και εν τέ­λει κα­θό­λου «ελ­λη­νι­κή», α­ντί­λη­ψη για την ελ­λη­νι­κό­τη­τα και τον ελ­λη­νι­σμό.

Ό­μως για την ι­δε­ο­λο­γί­α και τους στό­χους του Δαυ­λού θα ε­πα­νέλ­θου­με στο ε­πό­με­νο τεύ­χος του Άρ­δην.

Σημειώσεις:

1. Βλέ­πε και τις α­πό­ψεις του κα­θη­γη­τή Renfrew που δη­μο­σιεύ­τη­καν και στο Δαυ­λό τ. 80-81, 84, 85 του 1988, κα­θώς και του κα­θηγ. κ. Προ­μπο­νά που δη­μο­σιεύ­ο­νται στο α­νά χεί­ρας τεύ­χος του «Άρ­δην». 2. Βλέπε τεύ­χος 26, Φε­βρ. 2004. (Στο άρ­θρο ό­λες οι πα­ρα­πο­μπές α­πό τον Δαυ­λό, εί­ναι α­πο­λύ­τως α­κρι­βείς ε­κτός, σε ο­ρι­σμέ­νες, α­πό δια­φο­ρές στην ορ­θο­γρα­φί­α). 3. Κ. Πλεύ­ρης, «Το ελ­λη­νι­κό Αλ­φά­βη­τον», τ. 29, Μά­ϊ­ος 2004, «Πε­ρί κα­τα­γω­γής του ελ­λη­νι­κού αλ­φα­βή­του» τ. 51, Μάρ­τιος 1986, «Η α­λή­θεια για το Αλ­φά­βη­το και οι δια­στρε­βλω­τές της», τ. 58, Ο­κτώ­βριος 1986, «Η δια­χρο­νι­κή ε­νό­τη­τα της ελ­λη­νι­κής» τ. 79, Ιού­λιος 1988. 4. Δαυ­λός, τ. 77, 1988. 5. Δαυ­λός, τ. 78 και 79 του 1988. 6. Δαυ­λός, τ. 83 - Νο­έμ­βριος 1988. 7. Μά­λι­στα, αυ­τές τις η­μέ­ρες του αρ­χό­με­νου 2005, α­να­κοι­νώ­θη­κε η α­να­κά­λυ­ψη ε­νός α­κό­μα νε­ο­λι­θι­κού οι­κι­σμού στην Αυ­γή της Κα­στο­ριάς, που σύμ­φω­να με τις πρώ­τες ε­κτι­μή­σεις των αρ­χαιο­λό­γων ήκ­μα­σε γύ­ρω στο 5.600 έ­ως 5.000 π.Χ. πε­ρί­που. Και βέ­βαια τα κτί­σμα­τα και τα καλ­λι­τε­χνι­κά ή χρη­στι­κά α­ντι­κεί­με­να εί­ναι νε­ο­λι­θι­κά και ό­χι βέ­βαια τα φα­ντα­στι­κά των «πρω­το­ελ­λή­νων» του Δαυ­λού. (Γιώ­τα Μυρ­τσιώ­τη, «Σπά­νια νε­ο­λι­θι­κά ευ­ρή­μα­τα», Ε­φη­με­ρί­δα Κα­θη­με­ρι­νή, 29 Ια­νουα­ρί­ου 2005). 8. Βλέ­πε τεύχ. 264, Δεκ. 2003.

9. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά πα­ρα­θέ­τω τα άρ­θρα του τον πρώ­το χρό­νο της έκ­δο­σης του «Δαυ­λού»: τεύ­χος 1 «Πο­λω­νι­κός ι­δε­α­λι­σμός», τεύ­χος 3 «Το ι­δε­ο­λο­γι­κό υ­πό­βα­θρο του Α­γώ­να», τεύ­χος 4 «Πού βρί­σκε­ται η πνευ­μα­τι­κή η­γε­σί­α», τεύ­χος 5 «Η Ά­λω­ση α­φε­τη­ρί­α α­να­γεν­νή­σε­ως του Ελ­λη­νι­σμού», τεύ­χος 7 «Η α­πο­τυ­χί­α της Κλα­σι­κής Παι­δεί­ας», τεύ­χος 8-9 «Δη­μα­γω­γί­α και πο­λι­τι­κή, τεύ­χος» 10 «Ε­ξου­σί­α και Πνεύ­μα», τεύ­χος 11 «Η­ρά­κλει­τος και Σω­κρά­της», τεύ­χος 12 «Η Κλα­σι­κή Ελ­λά­δα θε­μέ­λιο για το πα­ρόν και το μέλ­λον».

10. Δαυ­λός τ. 19, Ιού­λιος 1983, σ. 869.

11. Δαυ­λός τ. 23, Νο­έμ­βριος 1983, σ. 1052.

12. H πα­ρέν­θε­ση του Άρ­δην.

13. Βλέ­πε τεύ­χος 228, Δε­κεμ­βριος του 2000.

14. Βλέ­πε «Η τε­χνο­λο­γί­α των Θε­ών», Δαυ­λός, τεύ­χη 235–236/7 του 2001.

15. Βλέ­πε τ. 244, Α­πρί­λιος 2002.

16. Δαυ­λός τ. 252, Δεκέμβριος 2002.

17. Και ποιος α­κού­ει τον Μα­ρι­νά­το και ό­λους τους υ­πο­λοί­πους αρ­χαιο­λό­γους, που μι­λούν για την κα­τα­στρο­φή της Θή­ρας, την ο­ποί­α και α­πο­κά­λυ­ψε η αρ­χαιο­λο­γι­κή σκα­πά­νη, κα­θώς και για τον «κα­τα­κλυ­σμό» που προ­κά­λε­σε το πα­λιρ­ρο­ϊ­κό τσου­νά­μι –ι­σχυ­ρό­τε­ρο α­πό το πρό­σφα­το της Ιν­δο­νη­σί­ας, σύμ­φω­να με ό­λες τις εν­δεί­ξεις με βά­ση το μέ­γε­θος της καλ­δέ­ρας της Θή­ρας– που δη­μιούρ­γη­σε η τε­λευ­ταί­α και πιο κα­τα­στρο­φι­κή έ­κρη­ξη του η­φαι­στεί­ου. Γύ­ρω στο 1450 π.Χ., λοι­πόν, κα­τα­στρέ­φε­ται η Θή­ρα και η Κρή­τη, του­λά­χι­στον, και οι κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες έ­φτα­σαν μέ­χρι την Πα­λαι­στί­νη και την Αί­γυ­πτο. (Βλέ­πε σχε­τι­κά, Σπ. Μα­ρι­νά­τος, Νικ. Πλά­των, στην Ι­στο­ρί­α του ελ­λη­νι­κού έ­θνους, Εκ­δο­τι­κή Α­θη­νών, τομ. Α΄, σσ. 212-221).

Αυ­τή εί­ναι και η πλέ­ον πι­θα­νή ερ­μη­νεί­α του «Κα­τα­κλυ­σμού». Αν ό­μως γι­νό­ταν α­πο­δε­κτή μια τέ­τοια χρο­νο­λό­γη­ση του «Κα­τα­κλυ­σμού» α­πό τον Δαυ­λό και τους λοι­πούς, τό­τε θα ε­ντασ­σό­ταν στην πραγ­μα­τι­κή ι­στο­ρί­α και θα κα­τέρ­ρε­ε ο­λό­κλη­ρο το οι­κο­δό­μη­μα που εμ­φα­νί­ζει έ­ναν υ­περ­τε­χνο­λο­γι­κό πρω­το­ελ­λη­νι­σμό πριν καν α­πό την αρ­χαιό­τε­ρη νε­ο­λι­θι­κή ε­πο­χή, την έ­κτη χι­λιε­τί­α π.Χ. Γι’ αυ­τό και ό­σο αρ­χαιό­τε­ρα, τό­σο κα­λύ­τε­ρα...

18. Βλ. και Richard Leakey, The origins of Mankind, Phoenix, Λον­δί­νο 1999 και Kate Wong, Meave Leakey et.al., in “New Look at Human Evolution”, Scientific American, Special Edition, τόμ.13, αρ. 2, 25 Αυ­γού­στου 2003.

19. Βλέ­πε σημ. 18.

20. Δαυ­λός, τεύ­χος 230, Φε­βρουά­ριος 2001.

21. Νί­κος Που­λια­νός, «Συν­θή­κες εμ­φα­νί­σε­ως του νέ­ου εί­δους, Εύ­νοια της φύ­σε­ως(;!)», Ελ. Α­γω­γή, τεύ­χος 48, Φε­βρουά­ριος 2001.

22. Βλέ­πε τεύ­χος 202 του Ο­κτω­βρί­ου 1998, σ. 12590.

23. Παν.Λ. Κου­βα­λά­κης, «Η θυ­σί­α της Ελ­λη­νι­κής Πα­γκο­σμιό­τη­τας στο βω­μό της κρα­τι­κι­στι­κής Ρω­μιο­σύ­νης», Δαυ­λός, τ. 227, Νο­έμ­βριος 2000.

24. Δ.Ι. Λά­μπρου, «Η με­γά­λη Ι­δέ­α του ση­με­ρι­νού Ελ­λη­νι­σμού», Δαυ­λός, τ. 207, Μάρ­τιος 1999.

25. Δαυ­λός, τ. 209, Μά­ιος 1999.

26. Παν.Λ. Κου­βα­λά­κης, ό.π. «Η θυ­σί­α της Ελ­λη­νι­κής Πα­γκο­σμιό­τη­τας στο βω­μό της κρα­τι­κι­στι­κής Ρω­μιο­σύ­νης», Δαυ­λός, τ. 227, Νο­έμ­βριος 2000.

27. Δ.Ι. Λά­μπρου, «Η με­γά­λη Ι­δέ­α του ση­με­ρι­νού Ελ­λη­νι­σμού», ό.π., Δαυ­λός, τ. 207, Μάρ­τιος 1999.

Αναδημοσίευση από http://www.ardin.gr/?q=node/1053

(σ.σ αναρωτιόμαστε μήπως παραέχει ομοιότητες το παραπάνω με την περίπτωση του freeinquiry; που σε ορισμένους κύκλους αποτελεί συνέχεια του Δαυλού μιάς και συμμετέχουν πολλοί πρώην συγγραφείς του Δαυλού εκεί)

Posted in: Άρδην, Γιώργος Καραμπελιάς, Δαυλός, περιοδικο Δαυλός