Ο Τζον Πέρκινς είναι ένας γοητευτικός 60άρης που μοιάζει λίγο με τον Γουίλιαμ Χαρτ. Ο γνωστός Αμερικανός ηθοποιός θα υποδυθεί τον Πέρκινς στην ταινία «Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου», που βασίζεται στο βιβλίο του Πέρκινς με τον ίδιο τίτλο. Παρά την τακτική σιωπής του αμερικανικού κατεστημένου και των ΜΜΕ, το βιβλίο, που αποκαλύπτει τους μυστικούς μηχανισμούς που χρησιμοποιεί η αμερικανική αυτοκρατορία για να επιβάλει την κυριαρχία της, έγινε best seller στις ΗΠΑ και μεταφράστηκε σε 25 γλώσσες.
Οι ήρεμοι τρόποι αλλά και η ιστορία του Πέρκινς θυμίζουν τον «Ήσυχο Αμερικανό», τον πρωταγωνιστή του ομώνυμου βιβλίου του Γκράχαμ Γκριν που γυρίστηκε ταινία με τον Μάικλ Κέιν. Ο ήσυχος Αμερικανός έσπερνε την αναταραχή και δολοφονούσε ανθρώπους σε χώρες που η Ουάσιγκτον ήθελε να κρατήσει στη σφαίρα επιρροή της, όπως το Βιετνάμ. Ο Πέρκινς και οι σύγχρονοι συνάδελφοί του δολοφονούν οικονομικά χώρες που από δικά τους λάθη είχαν γίνει ευάλωτες. Το τελευταίο θύμα τους είναι η Ελλάδα.
«Ήμουν ακόμα στο πανεπιστήμιο, όταν με προσέγγισε η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας, η πιο μυστική από όλες τις υπηρεσίες», λέει ο Πέρκινς. «Με έβαλαν να περάσω διάφορα τεστ. Συμπέραναν ότι θα έκανα για τη δουλειά του οικονομικού εκτελεστή. Επίσης ανακάλυψαν και κάποιες αδυναμίες μου. Νομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε για τις τρεις μεγάλες αδυναμίες όλων των εποχών: το χρήμα, την εξουσία και το σεξ».
Το 1971 ο Πέρκινς προσλαμβάνεται στην Chas. T. Main, μια πολυεθνική εταιρεία συμβούλων. «Ο επίσημος τίτλος μου ήταν οικονομολόγος» λέει ο Πέρκινς, «αλλά μεταξύ μας χρησιμοποιούσαμε τον όρο οικονομικός δολοφόνος, γιατί αυτό κάναμε. Ήταν κοντά σε αυτό που κάνουν οι επαγγελματίες της μαφίας. Η διαφορά της μαφίας από εμάς ήταν πως εμείς ήμασταν πολύ πιο επαγγελματίες. Είχαμε ευρύτατη ομάδα, την ίδια την αμερικανική κυβέρνηση, την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που μας υποστήριζαν».
«Το πετρέλαιό σας...»
Τη μύηση του Πέρκινς στα μυστικά της δουλειάς αναλαμβάνει η Κλοντίν, μια μοιραία γυναίκα που γνωρίζει όλα τα μυστικά και τις αδυναμίες του, την οποία ο Πέρκινς ερωτεύεται. Σκοπός των οικονομικών εκτελεστών είναι να βάλουν στο χέρι διάφορες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Βασικό εργαλείο τους είναι ο δανεισμός που θα απογειώσει το εξωτερικό χρέος των χωρών-στόχων.
«Εντοπίζαμε χώρες του Τρίτου Κόσμου σε στρατηγική θέση που ενδιέφερε την κυβέρνησή μας ή με κάποιο αγαθό το οποίο θα ήθελαν να αποκτήσουν μεγάλες αμερικανικές πολυεθνικές εταιρείες. Κανονίζαμε να δοθεί σε αυτή τη χώρα κάποιο δάνειο από την Παγκόσμια Τράπεζα, για κατασκευαστικά έργα ή άλλες ανάγκες τους, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δε θα μπορέσουν ποτέ να ξεπληρώσουν το δάνειο. Αργότερα, λοιπόν, επιστρέφαμε στη χώρα και λέγαμε: «Δεν μπορείτε να ξοφλήσετε το δάνειο; Τότε κάντε μας μια χάρη. Ψηφίστε υπέρ μας στην επόμενη κρίσιμη ψηφοφορία στον ΟΗΕ. Στείλτε το στράτευμά σας σε κάποια στρατιωτική επιχείρησή μας. Ή πουλήστε μας το πετρέλαιό σας πολύ φθηνά ή το εργατικό δυναμικό σας ή κάποια άλλη πλουτοπαραγωγική πηγή που χρειαζόμαστε».
Το σχέδιο είναι πανούργο και συγχρόνως αποτελεσματικό: «Οι ιδιωτικές εταιρείες σαν κι αυτή που δούλευα έχουν μια σχέση καθαρά πελατειακή με την αμερικανική κυβέρνηση. Αν όμως δουλεύεις απ’ ευθείας για τη CIA, την Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας ή για άλλη υπηρεσία της κυβέρνησης, όπως έκαναν παλιά οι οικονομικοί δολοφόνοι, και σε έπιαναν να κάνεις αυτά που κάναμε, θα κατηγορούνταν ευθέως οι ΗΠΑ. Αν όμως κατηγορηθεί κάποιος Αμερικανός ιδιωτικός υπάλληλος, δε σημαίνει ότι φταίει και η κυβέρνηση».
Η Κλοντίν κάνει σαφές στον Πέρκινς ότι θα πρέπει να κρατήσει το στόμα του κλειστό για το υπόλοιπο της ζωής του. «Ήταν πολύ ειλικρινής μαζί μου. Σύμφωνα με τους αμερικανικούς νόμους, πολλά από αυτά που έκανα δεν ήταν νόμιμα και μου το ξεκαθάρισε. Για παράδειγμα, αν ήμουν τραπεζικός και σου προσέφερα ένα δάνειο γνωρίζοντας ότι δε θα μπορέσεις να ανταποκριθείς, και κάνω αυτή την προσφορά επειδή θέλω αργότερα να πάρω κάτι από εσένα, αυτό είναι παράνομο βάσει του αμερικανικού νόμου. Μου είπε ότι επρόκειτο για πολύ βρόμικη δουλειά και ότι αν το αποφάσιζα δεν υπήρχε γυρισμός».
Τα «τσακάλια»
Στην περίπτωση του Πέρκινς, τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται όταν τα υποψήφια θύματα του υπερδανεισμού προβάλλουν αντιστάσεις. «Αμέσως μόλις εκλεγεί πρόεδρος ή πρωθυπουργός σε μια χώρα-στόχο», εξηγεί ο Πέρκινς, «τον επισκέπτεται ένας οικονομικός δολοφόνος. Βάζει το χέρι του στην αριστερή τσέπη του και λέει: “Εδώ, κ. Πρόεδρε, έχω μερικά εκατομμύρια δολάρια για εσάς και την οικογένειά σας, αν παίξετε το παιχνίδι μας». Μετά βάζει το χέρι του στη δεξιά τσέπη του και λέει: “Εδώ έχω ένα όπλο με μια σφαίρα που έχει το όνομά σας, αν δεν παίξετε. Και μην ξεχνάτε τι συνέβη στους άλλους ηγέτες που δε συμφώνησαν μαζί μας. Θυμηθείτε τον Αλιέντε, τον Άρμπεντζ (πρόεδρος της Γουατεμάλας που ανατράπηκε με πραξικόπημα), τον Πατρίς Λουμούμπα στην Αφρική, υπάρχει ολόκληρος κατάλογος.. Σκεφτείτε το, λοιπόν, πριν απαντήσετε».
Ο Πέρκινς αναλαμβάνει να φέρει στα νερά του δύο προέδρους χωρών με στρατηγική σημασία: o πρόεδρος Ομάρ Τορίχος του Παναμά ελέγχει τη διώρυγα και ο Χάιμε Ρολντός του Ισημερινού τα δεύτερα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου της αμερικανικής ηπείρου. «Ήταν μεγάλο το φορτίο για εμένα», εξομολογείται ο Πέρκινς, που είχε συμπαθήσει τον πρόεδρο του Παναμά. «Δεν ήθελα να διαφθείρω τον Τορίχος, επειδή θαύμαζα το θάρρος, την τιμιότητά του και την αποφασιστικότητά του να βοηθήσει το φτωχό λαό του. Αυτό το θαύμαζα. Απ’ την άλλη, όμως, δουλειά μου ήταν να τον διαφθείρω. Ένιωθα πως αν δεν ενδώσει στη διαφθορά, θα έρθουν τα τσακάλια και θα πάθει κάτι πολύ χειρότερο».
Τα τσακάλια είναι οι πράκτορες της CIA, που αναλαμβάνουν να ανατρέψουν με πραξικοπήματα ή να δολοφονήσουν τους απείθαρχους προέδρους. Την άνοιξη του 1981, λίγες εβδομάδες μετά την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον Ρόναλντ Ρέιγκαν, ορκισμένο εχθρό του προέδρου του Παναμά και θαυμαστή της CIA, οι πρόεδροι του Ισημερινού και του Παναμά πεθαίνουν σε αεροπορικά δυστυχήματα, με τρεις μήνες διαφορά ο ένας από τον άλλο. Για τους Λατινοαμερικανούς προέδρους, συμφέρει το τρένο.
«Ένιωσα συντετριμμένος. Ένιωσα λύπη, σε προσωπικό επίπεδο, γιατί τους θαύμαζα... Ένιωσα θλίψη στη σκέψη ότι αυτή είναι η πρακτική της χώρας μου... Μέχρι τότε είχα μια πολύ καλή ζωή, ταξίδευα πάντα στην πρώτη θέση. Ήξερα ότι ήταν λάθος και για την ανθρωπότητα αλλά και για την ίδια μου τη χώρα. Δεν μπορούσα πια να συνεχίσω».
Ο Πέρκινς ξεκινά να γράφει ένα βιβλίο που δε θα τελειώσει παρά πολλά χρόνια αργότερα. «Ακόμα και όταν με προσέγγισαν για πρώτη φορά, είχα πει στον εαυτό μου αλλά και στην Κλοντίν ότι θα έγραφα ένα βιβλίο σχετικό με όλα αυτά. Η Κλοντίν το είχε αποκλείσει αλλά πάντα σκεφτόμουν ότι θα αποτελούσα την εξαίρεση. Όταν ξεκίνησα τη συγγραφή, αντιμετώπισα πολλές απειλές και εμπόδια.
Ήταν ξεκάθαρο ότι θα πλήρωνα πολύ ακριβά τη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Κάποια στιγμή μου προσέφεραν μισό εκατομμύριο δολάρια, για να μην γράψω το βιβλίο. Έτσι ενέδωσα σε αυτόν το συνδυασμό απειλών και δωροδοκίας».
Ύστερα από είκοσι έτη, αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Πέρκινς θα αποφασίσει να ανοίξει το στόμα του. Πρέπει να εξηγήσει στους συμπατριώτες του γιατί η χώρα τους είναι μισητή.
«Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αναλάβω τις ευθύνες μου για αυτό που συνέβαινε. Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν μπορεί να είναι ένας δολοφόνος και πρέπει να δικαστεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου τον θεωρεί ήρωα. Η συγγραφή του βιβλίου ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έκανα ποτέ. Ήταν πολύ τρομακτικό για εμένα. Ήξερα ότι θα βρισκόμουν αντιμέτωπος με την εξουσία. Ήμουν οικονομικός δολοφόνος, είχα δει τα τσακάλια εν δράσει και ανησυχούσα για την οικογένειά μου και για τη ζωή μου. Αλλά έπρεπε να το κάνω».
Ελλάδα, το σύγχρονο θύμα;
Τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά το εξωτερικό χρέος παραμένει το βασικό όπλο εκβιασμού. Μόνο τα ονόματα των εταιρειών έχουν αλλάξει. Πάρτε για παράδειγμα την τράπεζα Goldman Sachs και τους διάφορους οίκους που με ύφος αυθεντίας αξιολογούν εθνικές οικονομίες, ενώ έχουν μεγάλες ευθύνες για το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Για χρόνια σύμβουλος της ελληνικής κυβέρνησης (η εταιρεία του Πέρκινς ήταν ακριβώς εταιρεία συμβούλων), η Goldman Sachs έπαιζε διπλό παιχνίδι τουλάχιστον από το καλοκαίρι του 2009, όταν άρχισε να συνιστά στους άλλους πελάτες της να αγοράσουν ομόλογα που στοιχημάτιζαν ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε.
Σύμφωνα με τους New York Times, μια αποστολή της Goldman Sachs, με επικεφαλής το νούμερο δύο της τράπεζας, τον Γκάρι Κον, έφτασε στην Αθήνα το Νοέμβριο του 2009, λίγο μετά την εκλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Η Goldman Sachs, έγραψε η γαλλική Liberation, «αισθανόταν περίπου σαν στο σπίτι της», ενώ ο Γκάρι Κον είχε συναντήσει τουλάχιστον δύο φορές τον Έλληνα πρωθυπουργό. H τράπεζα προσφέρθηκε να βοηθήσει για την ελάφρυνση του ελληνικού ελλείμματος, που μόλις είχε ανακοινωθεί ότι πλησίαζε το 13%.
Δεν ξέρουμε τι απάντησε ο Γ. Παπανδρέου, το βέβαιο όμως είναι ότι η τράπεζα άφησε να διαρρεύσει τον Ιανουάριο του 2010, μέσω των Financial Times, ότι η Κίνα αρνήθηκε να αγοράσει 25 δις ευρώ του ελληνικού δανείου, όπως είχε προτείνει στο Πεκίνο η Goldman Sachs. Η είδηση ήταν αστεία, καθώς κανένα κράτος δεν αγοράζει 25 δις ευρώ χρέους με μιας, αλλά προκάλεσε διεθνώς την εντύπωση ότι η ελληνική οικονομία καταρρέει.
Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα βρέθηκε στα γόνατα χτυπημένη από το μεγάλο κερδοσκοπικό παιχνίδι, αναγκασμένη να δανειστεί με δυσθεώρητα επιτόκια και στο τέλος να πέσει στις αγκάλες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ο Έλληνας πρωθυπουργός γύρισε σαν βρεγμένη γάτα στην Αθήνα, παραδεχόμενος ότι ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας είχε εκχωρηθεί και, στους αντίποδες των προεκλογικών υποσχέσεών του, το ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε μια σειρά σκληρών μέτρων που μάλλον θα μαραζώσουν ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική οικονομία.
Ύστερα, στα χρόνια της χολέρας, τα γερμανικά και διεθνή κεφάλαια θα αγοράσουν φτηνά τις όποιες μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις και τον εθνικό πλούτο της χώρας. Μπορεί η Ελλάδα να μην έχει πετρέλαιο αλλά έχει εθνικό πλούτο που αποτελείται από ήλιο, θάλασσα και νησιά. Το Μάρτιο του 2010 ο βουλευτής του Κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών Φρανκ Σέφλερ σύστησε στο ελληνικό κράτος «να πουλήσει κτηματική περιουσία, όπως για παράδειγμα ακατοίκητα νησιά». Λίγο πιο τολμηρός, ο βουλευτής της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης Μάρκο Βάντερβιτζ δήλωσε ότι «εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση και άρα και η Γερμανία βοηθήσει οικονομικά την Ελλάδα, αυτή θα πρέπει να δώσει εγγυήσεις σε αντάλλαγμα. Λίγα νησιά μπορούν να κάνουν τη δουλειά».
Οι δηλώσεις των βουλευτών έγιναν στην εφημερίδα Bild, η οποία συνόψισε τα πράγματα ως εξής: «Σας δίνουμε χρήμα, μας δίνετε την Κέρκυρα». Αν σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά, ρωτήστε τον Πέρκινς...
Στέλιος Κούλογλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου