Κάτι από το παλιό site... δυστυχώς συνεχίζει να είναι επίκαιρο...
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αποφασίσαμε να αντιμετωπίζουμε το τοπίο με όρους καρτποστάλ, αφήσαμε και τις μέρες μας να μετριούνται με τη λογική των σήριαλ. Ντυθήκαμε όλοι τη στολή του χρήματος και κουβαλάμε ένα μυστήριο σωρό από πληροφορίες σχετικά με το κλείσιμο της Σοφοκλέους.
Σαφώς παρασυρμένοι απ’ τις επιταγές του τηλεοπτικού και περιοδικού lifestyle, μετατρέψαμε την κάθε μέρα μας ακριβώς σε αυτό, σε στιλ και πόζα, με άλλα λόγια σε «κάτι σαν ζωή». Η εντολή ήταν διατυπωμένη με διάφορους τρόπους, αλλά είχε πάντα το ίδιο περιεχόμενο. Γίνε όμορφος, γίνε νέος, γέννα λεφτά -αν είναι δυνατόν με εφέ κι εξυπνακισμούς- και γέλα αλαζονικά πάνω από το καινούριο σου τζιπ.
Από τις σελίδες με τους επιχειρηματίες της χρονιάς μέχρι τα κεντρικά δελτία ειδήσεων, η απόσταση που έχεις να διανύσεις αν θες να είσαι κάποιος, είναι το όριο της επωνυμίας. Το δίδαγμα είναι απλό. Φτάνει να έχεις τους κατάλληλους γνωστούς, το πρώτο τραπέζι στα μπουζούκια και το πιο ισχυρό αντηλιακό και θα είσαι πετυχημένος. Η κοινωνία της αμετροέπειας και της εκδίκησης ξέρει αυτό τουλάχιστον. Αποθεώνει τους δυνατούς, τους killers και δεν την ενδιαφέρει με τι καρδιά αφήνεται ο καθένας στα σεντόνια του τη νύχτα. Τα περιοδικά και οι οθόνες αναγνωρίζουν μόνο το παγωμένο χαμόγελο και τη δήλωση ότι νιώθεις υπέροχα. Άρα, μένει να παίξεις το ρολάκι σου κι όλα θα πάνε καλά. Φτάνει να δείχνεις όρθιος, στητός κι ακλόνητος, κι ας καταρρέει ο πρώην εαυτός σου στο παρασκήνιο.
Όμως, η συνεχής προσπάθεια να προσποιούμαστε τη μορφή της επιτυχίας, όπως ήταν αναμενόμενο, μας τράβηξε μακριά από συναισθηματικές αντιδράσεις, αυθεντικά ξεσπάσματα και προσωπικές αντιλήψεις της πραγματικότητας. Οι οθόνες, που καθρέφτιζαν τα ανίκητα είδωλα που πουλούσαμε για εαυτούς μας, κέρδισαν. Έτσι μείναμε με τον αντικατοπτρισμό.
Τώρα, νέες μόδες απλώνουν τα νύχια τους στα παιδιά αυτών που πρόσφατα μετακόμισαν βόρεια της Αγίας Παρασκευής. Παρόμοιο αλλόκοτο μαλλί, τρύπες στο σώμα κι ίδια αφασική αντιμετώπιση του πόνου ή της αγάπης. Δεν είναι περίεργο, αφού τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν σε πολύχρωμες αίθουσες και τσιμεντένιους τοίχους, παρέα με το τελευταίο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Τελείως στερημένα, δηλαδή, από την παρέα, τη συγκίνηση και τη σύγκρουση με τους άλλους. Μαθημένα να βλέπουν στο δάσος μόνο ενοχλητικά μαμούνια και λάσπες, αναπόφευκτα έχασαν την όψη του ορίζοντα, την απεραντοσύνη του ουρανού και τον ερωτισμό του χώματος. Σ’ ένα πλαστικό περιβάλλον και με μια διεκπαιρεωτική - διαχειριστική λογική των σχέσεων με τους γονείς τους, ήταν φυσικό να αντικαταστήσουν τη φαντασία με τα χαώδη όσο κι εύχρηστα menu.
Όταν οι γονείς τα τάιζαν βιντεοπαιχνίδια και cheeseburger για να προλάβουν να βγάλουν μερικά ακόμη ευρώ (για χάρη των παιδιών τους, φυσικά), αυτά ανακάλυπταν πως ο μόνος τρόπος να κρίνεις, είναι να αποτιμήσεις την χρηστικότητα - αποτελεσματικότητα του αντικειμένου. Τα παιδιά που θα μεγαλώσουν δεν θα είναι αδιάφορα ή ανίκανα να νοιώσουν συμπάθεια, απλώς θα έχουν ποτιστεί με τη νοοτροπία της ερημιάς, της βίλας και της φιλανθρωπίας. Φυσικά, για αγάπη ούτε λόγος, από γονείς που προτιμούν να περνούν τις βραδιές τους βλέποντας κουτσομπολιά για αγνώστους, παρά να περπατήσουν με τα βλαστάρια τους σε ένα από τα τελευταία πεζοδρόμια της πρώην πόλης τους, αφού στην ιδέα της αληθινής κι επώδυνης επαφής, κυριολεκτικά, τρέμουν.
Τα αποτελέσματα αυτής της -όντως υπερβολικής- κινδυνολογίας από μέρους μου θα πάνε να βρουν τους σημερινούς ενήλικους που εκπαιδεύονται με εντατικούς ρυθμούς από την τηλεόραση και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε μια ολοένα εντεινόμενη παγωμάρα. Ηττοπάθεια, συντηρητισμός, ανασφάλεια, προσποίηση κι ευκαιρίες καριέρας περιγράφουν το κλίμα που μία των ημερών απειλεί να μας καλωσορίσει στη χώρα της αφασίας.
Έτσι βρεθήκαμε να περπατάμε σήμερα όλοι στους δρόμους της καταξίωσης, με παντιέρα τα πορτοφόλια, την αλαζονεία και τον οίκτο και συγκριτικό πλεονέκτημα την έλλειψη ντροπής ή ταπεινότητας. Όλα -αυτοκίνητα, σπίτια, τεράστιες τηλεοράσεις, ραντισμένα γαρίφαλα διπλής χρήσης, καφετέριες πάνω στη θάλασσα- τα αγκαλιάζει το τσιμέντο κι η ερημιά κι όλα τα ξεπερνάμε με την ίδια πόζα, που αποτελεί πλέον και επίσημα το νέο μας πρόσωπο. Αυτή η διαρκής πόζα αναλαμβάνει προς στιγμή, για χάρη όλων μας, να αποδεικνύει την υποτιθέμενη συλλογική ευτυχία.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αποφασίσαμε να αντιμετωπίζουμε το τοπίο με όρους καρτποστάλ, αφήσαμε και τις μέρες μας να μετριούνται με τη λογική των σήριαλ. Ντυθήκαμε όλοι τη στολή του χρήματος και κουβαλάμε ένα μυστήριο σωρό από πληροφορίες σχετικά με το κλείσιμο της Σοφοκλέους.
Σαφώς παρασυρμένοι απ’ τις επιταγές του τηλεοπτικού και περιοδικού lifestyle, μετατρέψαμε την κάθε μέρα μας ακριβώς σε αυτό, σε στιλ και πόζα, με άλλα λόγια σε «κάτι σαν ζωή». Η εντολή ήταν διατυπωμένη με διάφορους τρόπους, αλλά είχε πάντα το ίδιο περιεχόμενο. Γίνε όμορφος, γίνε νέος, γέννα λεφτά -αν είναι δυνατόν με εφέ κι εξυπνακισμούς- και γέλα αλαζονικά πάνω από το καινούριο σου τζιπ.
Από τις σελίδες με τους επιχειρηματίες της χρονιάς μέχρι τα κεντρικά δελτία ειδήσεων, η απόσταση που έχεις να διανύσεις αν θες να είσαι κάποιος, είναι το όριο της επωνυμίας. Το δίδαγμα είναι απλό. Φτάνει να έχεις τους κατάλληλους γνωστούς, το πρώτο τραπέζι στα μπουζούκια και το πιο ισχυρό αντηλιακό και θα είσαι πετυχημένος. Η κοινωνία της αμετροέπειας και της εκδίκησης ξέρει αυτό τουλάχιστον. Αποθεώνει τους δυνατούς, τους killers και δεν την ενδιαφέρει με τι καρδιά αφήνεται ο καθένας στα σεντόνια του τη νύχτα. Τα περιοδικά και οι οθόνες αναγνωρίζουν μόνο το παγωμένο χαμόγελο και τη δήλωση ότι νιώθεις υπέροχα. Άρα, μένει να παίξεις το ρολάκι σου κι όλα θα πάνε καλά. Φτάνει να δείχνεις όρθιος, στητός κι ακλόνητος, κι ας καταρρέει ο πρώην εαυτός σου στο παρασκήνιο.
Όμως, η συνεχής προσπάθεια να προσποιούμαστε τη μορφή της επιτυχίας, όπως ήταν αναμενόμενο, μας τράβηξε μακριά από συναισθηματικές αντιδράσεις, αυθεντικά ξεσπάσματα και προσωπικές αντιλήψεις της πραγματικότητας. Οι οθόνες, που καθρέφτιζαν τα ανίκητα είδωλα που πουλούσαμε για εαυτούς μας, κέρδισαν. Έτσι μείναμε με τον αντικατοπτρισμό.
Τώρα, νέες μόδες απλώνουν τα νύχια τους στα παιδιά αυτών που πρόσφατα μετακόμισαν βόρεια της Αγίας Παρασκευής. Παρόμοιο αλλόκοτο μαλλί, τρύπες στο σώμα κι ίδια αφασική αντιμετώπιση του πόνου ή της αγάπης. Δεν είναι περίεργο, αφού τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν σε πολύχρωμες αίθουσες και τσιμεντένιους τοίχους, παρέα με το τελευταίο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Τελείως στερημένα, δηλαδή, από την παρέα, τη συγκίνηση και τη σύγκρουση με τους άλλους. Μαθημένα να βλέπουν στο δάσος μόνο ενοχλητικά μαμούνια και λάσπες, αναπόφευκτα έχασαν την όψη του ορίζοντα, την απεραντοσύνη του ουρανού και τον ερωτισμό του χώματος. Σ’ ένα πλαστικό περιβάλλον και με μια διεκπαιρεωτική - διαχειριστική λογική των σχέσεων με τους γονείς τους, ήταν φυσικό να αντικαταστήσουν τη φαντασία με τα χαώδη όσο κι εύχρηστα menu.
Όταν οι γονείς τα τάιζαν βιντεοπαιχνίδια και cheeseburger για να προλάβουν να βγάλουν μερικά ακόμη ευρώ (για χάρη των παιδιών τους, φυσικά), αυτά ανακάλυπταν πως ο μόνος τρόπος να κρίνεις, είναι να αποτιμήσεις την χρηστικότητα - αποτελεσματικότητα του αντικειμένου. Τα παιδιά που θα μεγαλώσουν δεν θα είναι αδιάφορα ή ανίκανα να νοιώσουν συμπάθεια, απλώς θα έχουν ποτιστεί με τη νοοτροπία της ερημιάς, της βίλας και της φιλανθρωπίας. Φυσικά, για αγάπη ούτε λόγος, από γονείς που προτιμούν να περνούν τις βραδιές τους βλέποντας κουτσομπολιά για αγνώστους, παρά να περπατήσουν με τα βλαστάρια τους σε ένα από τα τελευταία πεζοδρόμια της πρώην πόλης τους, αφού στην ιδέα της αληθινής κι επώδυνης επαφής, κυριολεκτικά, τρέμουν.
Τα αποτελέσματα αυτής της -όντως υπερβολικής- κινδυνολογίας από μέρους μου θα πάνε να βρουν τους σημερινούς ενήλικους που εκπαιδεύονται με εντατικούς ρυθμούς από την τηλεόραση και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε μια ολοένα εντεινόμενη παγωμάρα. Ηττοπάθεια, συντηρητισμός, ανασφάλεια, προσποίηση κι ευκαιρίες καριέρας περιγράφουν το κλίμα που μία των ημερών απειλεί να μας καλωσορίσει στη χώρα της αφασίας.
Έτσι βρεθήκαμε να περπατάμε σήμερα όλοι στους δρόμους της καταξίωσης, με παντιέρα τα πορτοφόλια, την αλαζονεία και τον οίκτο και συγκριτικό πλεονέκτημα την έλλειψη ντροπής ή ταπεινότητας. Όλα -αυτοκίνητα, σπίτια, τεράστιες τηλεοράσεις, ραντισμένα γαρίφαλα διπλής χρήσης, καφετέριες πάνω στη θάλασσα- τα αγκαλιάζει το τσιμέντο κι η ερημιά κι όλα τα ξεπερνάμε με την ίδια πόζα, που αποτελεί πλέον και επίσημα το νέο μας πρόσωπο. Αυτή η διαρκής πόζα αναλαμβάνει προς στιγμή, για χάρη όλων μας, να αποδεικνύει την υποτιθέμενη συλλογική ευτυχία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου