Παρθενώνας

Ο ναός που οι Αθηναίοι αφιέρωσαν στην προστάτιδα της πόλης τους, Αθηνά Παρθένο, είναι το λαμπρότερο δημιούργημα της αθηναϊκής δημοκρατίας στην περίοδο της μεγάλης ακμής της και το αρτιότερο ως προς τη σύνθεση και την εκτέλεση από τα οικοδομήματα του Ιερού Βράχου. Κτίσθηκε κατά τα έτη 447-438 π.Χ., στο πλαίσιο του ευρύτερου οικοδομικού προγράμματος που συντελέσθηκε στην Ακρόπολη με πρωτοβουλία του Περικλή, και πάνω στη θέση παλαιότερων ναών αφιερωμένων στην Αθηνά. Ο Περίκλειος Παρθενών (Παρθενών ΙΙΙ) διαδέχθηκε έναν προηγούμενο ναό, το μαρμάρινο Προπαρθενώνα (Παρθενών ΙΙ), που άρχισε να κτίζεται μετά τη νίκη στο Μαραθώνα, περίπου το 490 π.Χ., αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γιατί καταστράφηκε το 480 π.Χ. από τους Πέρσες. Αυτός με τη σειρά του είχε οικοδομηθεί στη θέση παλαιοτέρου ναού, του πρωταρχικού Παρθενώνα (Παρθενών Ι), που κτίσθηκε γύρω στο 570 π.Χ. Σήμερα ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει το μαρμάρινο Παρθενώνα των χρόνων του Περικλή, σχεδιασμένο από τον Ικτίνο με συνεργάτη τον Καλλικράτη. Την ευθύνη του γλυπτού διακόσμου και του χρυσελεφάντινου αγάλματος της Αθηνάς, που βρισκόταν στο εσωτερικό του, καθώς και όλου του οικοδομικού προγράμματος του ναού, είχε ο διάσημος γλύπτης Φειδίας.

Iknow...

...κλείσε την ελληνική τηλεόραση...σταμάτα να μπαίνεις στο Facebook για να κρυφοκοιτάς τις ζωές των άλλων...ζήσε την στιγμή ... δέν χρειάζεται να την τραβήξεις σε βίντεο, να την ανεβάσεις στο internet για να επιβεβαιώθείς από τους δικτυακούς φίλους σου ότι πράγματι ζείς...σταμάτα επιτέλους να αναπαράγεις τις δήθεν ειδήσεις και μπουρδολογίες που ξεκινούν από το πληκτρολόγιο του κάθε μαλάκα και στρατευμένου στο ιντερνετ...μήν δέχεσαι την άποψη του κάθε τυχάρπαστου περαστικού και ότι γράφει στο twitter σαν είδηση...μην δέχεσαι να στο επιβάλει ο ο 30φυλλόπουλος ή ο κάθε Ευαγγελάτος αυτό... βγές από αυτό το blog τώρα...επιλεκτική αναπαραγωγή άρθρων κάνει... και επιτέλους ξεκίνα να διαβάζεις και κανένα βιβλίο...κατά προτίμηση όχι άρλεκιν ή μυθιστόρημα που βασίστηκε η τελευταία ταινία του κατα τα άλλα συμπαθή Batman...Μιά οθόνη μας κλείνει τον ορίζοντα, παίρνει δωρεάν τον χρόνο μας και τον πουλάει σε διαφημιστές...χωρίς να μας δίνει ποσοστό...Η ζωή μας έχει ναυαγήσει σε Ξενόφερτα προσωπεία... και εμείς σαν Έλληνες ζούμε τον 'ομαδικό μας ναρκισσισμό'...περιμένοντας με αγωνία και διάχυτο μαζοχισμό τα βραδυνά δελτία ειδήσεων για να δούμε τί σκέφτονται οι ξένοι για εμάς και με ποιό νέο τρόπο θα μας προσβάλλουν για άλλη μια φορά οι 'κουτόφραγκοι'...

Η δολοφονία του Καποδίστρια στις 27 Σεπτεμβρίου 1831

Η δολοφονία του Καποδίστρια στις 27 Σεπτεμβρίου 1831(Ιουλιανό)στο Νάυπλιο από τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη. (Έργο του Χαράλαμπου Παχή β ήμιση 19ου αιώνα)

Κνωσός

To σημαντικότερο κέντρο του Μινωικού Πολιτισμού, η Κνωσός, αναπτύσσεται πάνω στο ύψωμα της Κεφάλας μέσα σε ελιές, αμπέλια και κυπαρίσσια και βρίσκεται 5 χιλ. νοτιοανατολικά του Ηρακλείου. Δίπλα της ρέει ο ποταμός Καίρατος (ο σημερινός Κατσαμπάς). Σύμφωνα με την παράδοση αποτέλεσε την έδρα του βασιλιά Μίνωα και πρωτεύουσα του κράτους του. Με το χώρο του ανακτόρου της Κνωσού συνδέονται οι συναρπαστικοί μύθοι του Λαβύρινθου με τον Μινώταυρο και του Δαίδαλου με τον Ίκαρο. Αναφορές στην Κνωσό, το ανάκτορό της και το Μίνωα γίνονται στον Όμηρο (ο κατάλογος πλοίων της Ιλιάδας αναφέρει ότι η Κρήτη απέστειλε 80 πλοία υπό τις διαταγές του βασιλιά της Κνωσού, Ιδομενέα. Οδύσσεια, τ 178-9), στο Θουκυδίδη (αναφορά στο Μίνωα), στον Ησίοδο και Ηρόδοτο, στο Βακχυλίδη και Πίνδαρο, στον Πλούταρχο και Διόδωρο το Σικελιώτη. Η περίοδος ακμής της πόλης ανάγεται στη μινωική εποχή (2000 - 1350 π.Χ.) κατά την οποία αποτελεί το βασικότερο και πολυπληθέστερο κέντρο της Κρήτης. Και σε μεταγενέστερες περιόδους διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και αναπτύσσεται ιδιαίτερα, όπως στην ελληνιστική εποχή. Η πόλη της Kνωσού κατοικήθηκε συνεχώς από τα τέλη της 7ης χιλιετίας έως και τα ρωμαϊκά χρόνια. Η νεολιθική εποχή χαρακτηρίζεται από το στάδιο της τεχνολογικά εξελιγμένης αγροτικής ζωής (λίθινα εργαλεία και υφαντικά βαρίδια). Οι κάτοικοι από τροφοσυλλέκτες γίνονται οι ίδιοι παραγωγοί (γεωργοί και κτηνοτρόφοι) και παρατηρείται η τάση για μια πιο συστηματική και μόνιμη εγκατάσταση. Οι οικιστικές φάσεις στην Κνωσό διαδέχονται η μια την άλλη, ενώ ο πληθυσμός του οικισμού στα τέλη της Ύστερης Νεολιθικής Εποχής υπολογίζεται σε 1.000 - 2.000 κατοίκους.

Μέγας Αλέξανδρος κατά Δαρείου στη μάχη της Ισσού 333 π.χ.

Η Μάχη της Ισσού, ψηφιδωτό, ρωμαϊκό αντίγραφο Ελληνικού έργου του 4ου αιώνα π.Χ(Μουσείο Νάπολης).

26/1/13

Ανακόλουθο κράμα και των δύο παραδόσεων

Κώστας Βραχνός

Αν υποθέσουμε ότι η πατρίδα μας -αυτή που μας έλαχε- αποτελεί προνομιούχο τόπο ώσμωσης δύο κοσμοϊστορικών παραδόσεων, της αρχαιοελληνικής και της ιουδαιοχριστιανικής, με τις οποίες, τρόπον τινά, «εξαντλούνται οι βασικές προσεγγίσεις στην κατανόηση της ιστορίας» (Karl Löwith), προκαλεί τουλάχιστον αμηχανία η συνειδητοποίηση ότι ο σημερινός συμπατριώτης μας δεν πιστεύει ούτε στη Μοίρα ούτε στη Θεία Πρόνοια. Το ρήμα «πιστεύω» ίσως είναι υπερβολικό, όμως καθόλου δεν είναι υπερβολή αν ισχυριστούμε ότι στον Νεοέλληνα η νηφάλια εξοικείωση με την ανακύκληση των φυσικών φαινομένων και των ανθρώπινων υποθέσεων, από τη μία, και η γρηγορούσα εμπιστοσύνη ενόψει του Εσχάτου, από την άλλη, δεν συνετέθησαν αλλά αλληλοεξουδετερώθηκαν, στερώντας ουσιαστικά το έθνος, τον λαό, τη χώρα και την κοινωνία μας από εκείνες τις θεμελιώδεις αντιλήψεις και τα αντανακλαστικά που κατά κανόνα διασφαλίζουν μιαν αξιοπρεπή επιβίωση, και όχι μίαν επιβίωση πάση θυσία.

Περιέργως, ο χρόνος έπαψε να βιώνεται ως κυκλικός όπως έπαψε να βιώνεται και ως γραμμικός. Όλα είναι είτε τα ίδια και τα ίδια, δίχως μεταφυσικό βάθος ή συμβολικό βάρος, είτε πρωτόγνωρα, αιφνίδια και συμπτωματικά, σε μια διαδρομή που δεν οδηγεί πουθενά. Την κοσμική αφοσίωση διαδέχτηκε η αμεριμνησία, τον στωικισμό η κυνικότητα, την τιμή η ανευλάβεια, την αρχοντιά η πειρατεία, τη σωφροσύνη η απερισκεψία, το δέος και το χρέος η υπερηφάνεια, ενώ την αδελφοσύνη εκτόπισε η φιλαυτία, τον επιούσιο η πλεονεξία, τη συντριβή η αδιαφορία και τον εσχατολογικό προσανατολισμό η αποκλειστική μέριμνα για το πρόσκαιρο. Ό,τι συγκέντρωνε ένα πρόσωπο και ό,τι συνείχε ένα κοινωνικό σύνολο, είτε αυτό ήταν εμμενές είτε υπερβατικό είτε ανάμικτο (ως συνήθως), και ό,τι έδιδε αξία, νόημα και αποστολή, εξέλιπε. Σιγά-σιγά προέκυψε ένας νέος τύπος ανθρώπου και πολίτη δίχως θαρρείς διαχρονικότητα και ιστορικότητα, δίχως επίγνωση μήτε καθήκον, ένα ον αχάριστο, άχρονο, ανιστόρητο και ως εκ τούτου αφιλοσόφητο, αμεταφύσικο και αθεολόγητο, που περιφέρεται επιπολαίως στον χωροχρόνο, έμπλεο εντούτοις μιας εξωφρενικής πεποίθησης περιούσιου και δικαιούχου λαού, ωσάν η ζωή να του χρωστά ες αεί, επειδή κάποτε κάποιοι προπάτορές του διέπρεψαν. Σιγά-σιγά προέκυψε η μετάλλαξη «Νεοέλληνας».

Κι ενώ η χρονικότητα ως βαθιά βιωμένη οντολογική έννοια απουσιάζει, ο χρόνος δεσπόζει σε επίπεδο καθημερινότητας ως βιασύνη, άγχος, αγένεια, επιθετικότητα, αίσθηση αποκλειστικότητας, προτεραιότητας, επείγοντος ή εκτάκτου, ως έλλειψη αυτοδιάθεσης και ψυχραιμίας, ως εμμονή νεότητας, ομορφιάς, δύναμης, υγείας και ηδονής. [Μιλάμε πάντοτε για τα γενικά, κυρίαρχα χαρακτηριστικά, εκείνα που, ορίζοντας τις κατά κεφαλήν νοοτροπίες και τις μαζικές συμπεριφορές, διαμορφώνουν το παραμόνιμο προφίλ μιας κοινωνίας και αποφασίζουν την κατάσταση και την τύχη της.]

Αν αναζητήσουμε -ακολουθώντας τον Karl Löwith και τον Mircea Eliade- την εκκοσμίκευση των σωτηριολογικών αφηγήσεων και τη σύγχρονη μεταμφίεση των πανάρχαιων μύθων, μας περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη: πουθενά (σπάνια, εξυπακούεται, αλλά εδώ το σπάνια ισοδυναμεί σχεδόν με το πουθενά), σε καμία νεοελληνική ιδέα, ιδεολογία ή συγκεκριμένη μορφή, δεν ενσαρκώνεται με σοβαρότητα η αίσθηση ιστορικής ευθύνης, υποχρέωσης ή αποστολής, πουθενά μελέτη παραδειγμάτων, πουθενά μέθοδος εργασίας, πουθενά σχέδιο ή όραμα, πουθενά εγχείρημα, πουθενά αυτογνωσία, ρεαλισμός, τόλμη, φαντασία. Μας περιμένει η τέλεια αλλοτρίωση πολιτών και πολιτικών, η απομόνωση, η αποβλάκωση, η αποκτήνωση, η τρυφή και η αγανάκτηση για την παύση της τρυφής. Μας περιμένει, επίσης, το γνώριμο πλέον παράδοξο είτε το χριστεπώνυμο πλήρωμα να μέμφεται την ειμαρμένη είτε το άθρησκο πλήθος να απαιτεί το θαύμα. Ή το διαστροφικό θέαμα πιστών απολύτως βέβαιων και οκνών ως προς τη λύτρωση, και μηδενιστών αισιόδοξων για την πρόοδο. Με άλλα λόγια, «τελεία σύγχυσις και ανεμοζάλη κάθε ιδέας και κάθε πράγματος» ... «αδιέξοδος Πανζουρλισμός όλων ανεξαιρέτως των ζητημάτων» όπως φώναζε ο λησμονημένος Περικλής Γιαννόπουλος.

Καμία αμφιβολία, η αντίθεση με το -σε κάποιον βαθμό σίγουρα εξιδανικευμένο και σε κάποιον άλλον πράγματι αδιανόητο- λαμπρό παρελθόν της αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου, όπως επίσης και η αίσθηση ανεκπλήρωτης αξιοποίησης αυτού του θησαυρού προκαλούν αισχύνη και κρίμα. Δεν είναι, όμως, μόνον ότι όσο λαμπρότερο παρελθόν έχει κανείς τόσο οδυνηρότερα βιώνεται ο ξεπεσμός του. «Το χειρότερο δυστύχημα που μπορεί να συμβεί στα άτομα, όπως και στους λαούς, είναι να θυμούνται έντονα τι ήσαν κάποτε και τι δεν μπορούν πια να είναι» σημείωσε ο οξυδερκής Rivarol. Η οδύνη συνιστά μεν τη θεμελιωδέστερη σταθερά της ζωής, αλλά σε τίποτα δεν αντιμάχεται την εξέλιξη, τουναντίον, την εγγυάται. Εδώ, ωστόσο, δεν πρόκειται για τον ψυχικό απόηχο μίας δυσμενούς εξελικτικής φάσης, αλλά για τις πρώτες αλγεινές επιπτώσεις ενός συντελεσμένου ολέθρου. Χρειάζεται πέτρινη καρδιά για ν’ αναγνωρίσουμε πως οι λόγοι που οδηγούν έναν εξόχως ευνοημένο τόπο -πιθανόν τον πλέον ευνοημένο στον πλανήτη Γη- να μαραζώσει και να μαγαριστεί είναι οι ίδιοι που καθιστούν από δύσκολη έως αδύνατη την παλινόρθωσή του. Διότι, για να φτάσει να εκφυλιστεί ό,τι παγκοίνως ομολογείται ως αντίδοτο στον εκφυλισμό, για να σαρωθούν και οι παραδοσιακά πανίσχυρες ανθρώπινες αντιστάσεις στην αποθηρίωση, μάλλον η βλάβη είναι ανήκεστος. Δεν τίθεται, όμως, θέμα αναβίωσης μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί, αλλά καθαρής επιβίωσης ενός λαού που ξεπούλησε τη μυθική και αμύθητη κληρονομιά του. Κάποια στιγμή παρακμάζει και ο πλέον ακμαίος πολιτισμός, τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Όμως, το να εκριζώνουμε οικειοθελώς μία προς μία τις ρίζες μας δεν περιορίζει απλώς τη διάρκεια της ξενιασιάς μας, αλλά μας κατατάσσει στους υποψήφιους προς αφανισμό πολιτισμούς. Στην απονέκρωση της ελληνικής γλώσσας και την υποβάθμιση των κλασικών σπουδών, για να φέρουμε ένα καίριο παράδειγμα, έρχονται να προστεθούν οι ανατριχιαστικοί δημογραφικοί δείκτες (δείτε, π.χ., το εθνικό «έγκλημα» της Θράκης ή, εν γένει, τη συστηματική αποθάρρυνση της τεκνοποιίας), το επικείμενο, «αντικειμενικό» τέλος. Εννοείται πως ορισμένοι επιχαίρουν. Και δεν είναι αυτοί που επιχαίρουν ούτε λιγότερο «ανθέλληνες» ούτε λιγότερο μειοδότες από εκείνους που τάχα νοιάζονται αλλά στην ουσία συντηρούν την ελληνική παθογένεια είτε διαιωνίζοντας τις καταστροφικές τακτικές είτε εμποδίζοντας τις μεγάλες τομές. Ίσως, σε τελική ανάλυση, η διάσωση της χώρας να επαφιόταν σε μία στοιχειώδη φιλοπατρία. Μα, αυτό που βλέπουμε είναι φαύλους και ανίκανους πολιτικούς δίχως τον παραμικρό πόνο για τον τόπο και ατομιστές πολίτες που μισούν το κράτος.

Επιστρέφοντας, τέλος, στο θέμα μας, αναφερόμενοι στην αρχαιοελληνική και τη χριστιανική κατανόηση της ιστορίας, μιλήσαμε στην αρχή για Μοίρα και Θεία Πρόνοια. Δεν μιλήσαμε, όμως, ούτε για εύκολο κι ευχάριστο δρόμο ούτε για εξασφαλισμένη σωτηρία. Μία άλλη ματιά, μπορεί αμέσως να επισημάνει την «πεσιμιστική» διάσταση των δύο κοσμοειδώλων: την παντελή αγνόηση της έννοιας της προόδου ή την εννόησή της ως αρνητικής (η ιστορική εξέλιξη ως αμετάκλητη παρακμή) και την περιφρόνηση των εγκοσμίων εν ονόματι της αιωνιότητας. Κι εδώ νεοελληνικό δράμα: ο σημερινός συμπατριώτης μας αδυνατεί να συλλάβει τη ζωή και ως κάτι που φθίνει και ως κάτι που εξέπεσε και ως ματαιότητα ματαιοτήτων! Να γινόταν, τουλάχιχτον, ν’ αντιληφθεί τη σημερινή του δυσμένεια τραγικώς ή βιβλικώς! Πόση σοφία -μα, και πόση δύναμη- θα αντλούσε αν μπορούσε να εντάξει την προσωπική και την εθνική κακοδαιμονία σ’ ένα εξηγητικό σχήμα που δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο για πολιτικάντικες ή δημοσιογραφικές αυταπάτες! Ο Χρ. Γιανναράς έχει σοφά κάνει λόγο κάπου για «ανεπαρκή απελπισμό».

Όσο η φιλαλήθεια, η αιτιοκρατία και ο ρεαλισμός απουσιάζουν τη θλιβερή και κρίσιμη στιγμή της αποτίμησης, όσο η κοινή γνώμη και η συλλογική φαντασία αδυνατούν να υψωθούν σ’ ένα στοιχειώδες επίπεδο πνευματικής αυτοεξέτασης, όσο η αγανάκτηση δεν ανελίσσεται σε δημιουργό πένθος και όσο τα μέλη μιας κοινωνίας δεν λένε καλημέρα στο ασανσέρ, η χώρα δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται και δεν αξίζει να σωθεί.

* Από το έξοχο βιβλίο του Karl Löwith Το νόημα της ιστορίας.

πηγή: Aντίφωνο, περ. Νέα Ευθύνη (τ. 14 Νοε. - Δεκ. 2012, σελ. 699-700)

24/1/13

ΑΕΠΙ: Όταν μια ΑΕ εισπράττει στο όνομα των πνευματικών δικαιωμάτων

Η ΑΕΠΙ είναι μια Ανώνυμη Εταιρεία είσπραξης πνευματικών δικαιωμάτων. Ο νόμος της δίνει το δικαίωμα να εισπράττει από καταστήματα που παίζουν μουσική πνευματικά δικαιώματα σε ποσά που η ίδια ορίζει.

Ο νόμος τοποθετεί το ίδιο το κράτος ως διαμεσολαβητή υπέρ της ΑΕΠΙ. Ο καταστηματάρχης, αν διαφωνήσει στο ποσό που απαιτεί η ΑΕΠΙ, έχει απέναντί του την Ελληνική Αστυνομία και το αυτόφορο.

Καφενεία, κουρεία, σουβλατζίδικα όπου υπάρχει ραδιοφωνάκι καλούνται να πληρώσουν ΑΕΠΙ. Αν δεν το κάνουν, αν αμφισβητήσουν το δικαίωμα αυτό της εταιρείας, ο Δήμος δεν τους δίνει άδεια. Το ελληνικό κράτος δουλεύει για μια Ανώνυμη Εταιρεία.

Η ΑΕΠΙ όμως επεκτείνεται και στο διαδίκτυο εκμεταλλευόμενη τις ασάφειες του νόμου. Sites καλούνται να πληρώσουν πνευματικά δικαιώματα μόνο και μόνο επειδή με συνδέσμους, , παραπέμπουν σε άλλα sites που ήδη πληρώνουν δικαιώματα. Καλούν δηλαδή τον ταχυδρόμο να πληρώσει το γραμματόσημο στο φάκελο.ΑΕΠΙ: Όταν μια ΑΕ εισπράττει στο όνομα των πνευματικών δικαιωμάτων


Από την εκπομπή Το κουτί της Πανδώρας



19/1/13

Ισλαμιστικά & εξτρεμιστικά δίκτυα Ν.Α Ευρώπης: Aνασκόπηση, του Ιωάννη Μιχαλέτου

Ισλαμιστικά & εξτρεμιστικά δίκτυα Ν.Α Ευρώπης: Aνασκόπηση, του Ιωάννη Μιχαλέτου
Το παρόν κείμενο αποτελεί μια ανασκόπηση επί της δράσης Ισλαμιστικών εξτρεμιστικών δικτύων στην Ν.Α Ευρώπη την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, μέχρι και τα μέσα του 2007. Ειδική αναφορά γίνεται και για το μείζων θέμα της ύπαρξης ισχυρών διεθνών κυκλωμάτων οργανωμένου εγκλήματος στην περιοχή.


Τα στοιχεία και οι αναφορές προέρχονται από εισηγήσεις του γράφοντος σε διεθνή συνέδρια κατά την περίοδο 2007-2008 με βάση προηγούμενες έρευνες, όπως και συνεντεύξεις από ειδικευμένους ερευνητές εκείνη την χρονική περίοδο.

Σ.Σ Έκτοτε και έως τη σήμερον οι τάσεις που εκτιμήθηκαν για την αύξηση του επίπεδου εξτρεμιστικής και οργανωμένης εγκληματικής δράσης, έχουν πλήρως επιβεβαιωθεί.

Η εποχή που ξεκίνησε μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου (1989 – 91) και ιδιαιτέρως μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11/9, έχει δημιουργήσει μία νεφελώδη κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο περί της ύπαρξης ασύμμετρων απειλών, Ισλαμικών τρομοκρατικών πυρήνων και γενικευμένης ανασφάλειας στους αστικούς κυρίως πληθυσμούς της Δύσης. Μία γεωγραφική περιοχή που τυγχάνει μικρής προβολής , αλλά είναι καίριας σημασίας για την κατανόηση των ανωτέρω, είναι τα σημερινά Βαλκάνια. Εάν και λίγοι Έλληνες το γνωρίζουν, σε περιοχές που απέχουν μόλις μερικές ώρες οδικώς από τη Θεσσαλονίκη ή τα Ιωάννινα, κατοικοεδρεύουν μερικοί από τους πλέον επικίνδυνους τρομοκράτες διεθνώς, όπως επίσης και δίκτυα οργανώσεων με βεβαρημένο ιστορικό στα διεθνή τεκταινόμενα κατά τη τελευταία 15ετία.

Η πρώτη και άμεση απειλή των κοινωνιών της Νότιο-Ανατολικής Ευρώπης (Και της Ελλάδος) είναι η ύπαρξη, εξάπλωση και συνεχής ενδυνάμωση του οργανωμένου εγκλήματος. Το οργανωμένα εγκληματικά δίκτυα έχουν κατορθώσει κατά τη τελευταία 15ετία να διεισδύσουν σε ένα ευρύτατο φάσμα κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών και αποτελούν πλέον εκ των ων ουκ άνευ πολιτικές μονάδες με επίδραση τόσο στη εσωτερική όσο και στην εξωτερική ζωή των Βαλκανικών χωρών.

Είναι αξιοσημείωτο να σημειωθεί ότι στις Βαλκανικές κοινωνίες παρατηρείται το φαινόμενο της «Συστημικής Διαφθοράς».

Τουτέστιν ότι οι εγκληματικές οργανώσεις της περιοχής τροφοδοτούν εσκεμμένα την διαφθορά σε όλο το κοινωνικό φάσμα ώστε να ελέγχουν κατά το δοκούν την πολιτική και πολιτειακή εξουσία. Ήδη από το 1996 η Επιτροπή του ΟΗΕ για την πρόληψη του εγκλήματος είχε επισημάνει το φαινόμενο αυτό, όπως και μία πρόσφατη έρευνα από το Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο στη Φλωρεντία.

Η Ιταλίδα οικονομολόγος και ειδική σε θέματα οργανωμένου εγκλήματος , “Loretta Napoleoni”, υπολογίζει τον ετήσιο κύκλο εργασιών των παρανόμων δικτύων παγκοσμίως σε 3 τρις Δολάρια, κατ’ ελάχιστον. Τα Βαλκάνια θεωρούνται κομβικής σημασίας ανά την υφήλιο για το οργανωμένο έγκλημα λόγω των διαδρόμων που εξασφαλίζουν τη διαδρομή των ναρκωτικών ουσιών από την Ασία στην Ευρώπη όπως επίσης μία από τις μεγαλύτερες αγορές σύγχρονου δουλεμπορίου και λαθρεμπορίου όπλων.

Σε αυτό το σημείο είναι άκρως διαφωτιστικό να σημειωθεί ότι το οργανωμένο έγκλημα διαθέτει και συνδέσμους διαπλοκής και ενίοτε και αγαστής συνεργασίας με τμήματα του διεθνούς νόμιμου χρηματό-οικονομικού κεφαλαίου. Μία γεωγραφική περιοχή λοιπόν που ανθίζει εσχάτως η προαναφερθέντα διαπλοκή είναι κατεξοχήν τα Βαλκάνια των αρχών του 21ου Αιώνα.

10/1/13

PsyWar - Documentary


9/1/13

Τα «Πετσωματικά» του 1878 και ο λιθοβολισμός της Κυβέρνησης


Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Από τα πιο συγκλονιστικά επεισόδια της πολιτικής μας ιστορίας είναι τα «Πετσωματικά», τα οποία συνέβησαν το 1878. Ήταν αποτέλεσμα ενός εκρηκτικού συνδυασμού που δημιούργησαν τα σκληρά φορολογικά μέτρα που λάμβαναν οι Οικουμενικές Κυβερνήσεις και οι υπόνοιες για εκτεταμένες καταχρήσεις σε συνδυασμό με τα φλέγοντα εκείνη την εποχή εθνικά θέματα των σκλαβωμένων ακόμη ελληνικών περιοχών (Θεσσαλία, Ηπειρος, Μακεδονία). Ο λαός ξεσηκώθηκε, λιθοβόλησε τα σπίτια των πολιτικών που απάρτιζαν την Οικουμενική Κυβέρνηση και συγκρούστηκε με δυνάμεις του στρατού και της χωροφυλακής, με θύματα και από τις δύο πλευρές. Το κλίμα εκτονώθηκε όταν ο Πρωθυπουργός Κουμουνδούρος ανταποκρίθηκε στο φιλοπολεμικό κλίμα της εποχής και κήρυξε επιστράτευση.
Γελοιογραφία εποχής με πρωταγωνιστές τον Χαρ. Τρικούπη και τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο.

«Πετσώματα» και ξεσηκώματα
«Πετσώματα» αποκαλούνταν τα χρηματικά επιδόματα που χορηγούσε η «Εθνική Άμυνα» στους διάφορους οπλαρχηγούς για την υπόδηση των ανδρών, δηλαδή για την αγορά και επισκευή τσαρουχιών που ήταν υπενδεδυμένα με πετσί. Εξ ου και η φράση «τα τσαρούχια θέλουν πέτσωμα». Οι υπόνοιες ότι έγιναν καταχρήσεις αυτών των κονδυλίων απέδωσαν στην λέξη «πετσώματα» την έννοια της κατάχρησης. Ως «πετσωματάδες» καταγράφονταν έκτοτε περιφρονητικά όσοι αναμιγνύονταν σε εθνικά θέματα έχοντας ιδιοτελή ελατήρια, αλλά και γενικότερα οι καταχραστές. Την ονομασία παρέδωσε στην αιωνιότητα ο Γεώργιος Σουρής γράφοντας αργότερα ένα σπουδαίο έμμετρο υπό τον τίτλο «Ο κύριος Πετσωματάς». Σ’ αυτό αποκαλύπτει το ρόλο ενός εθνοκάπηλου γιού αρχιτσοπάνη, ο οποίος με τη βοήθεια του Τύπου κατόρθωσε να εκλεγεί βουλευτής.

Αφορμή για να ξεσπάσουν τα «Πετσωματικά» και η λαϊκή θύελλα κατά της Οικουμενικής Κυβέρνησης του Κουμουνδούρου, στην οποία συμμετείχαν οι κορυφαίοι της ελληνικής πολιτικής (Τρικούπης, Δεληγεώργης, Ζαίμης, Δεληγιάννης) ήταν η διάψευση των εθνικών ονείρων με την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Μόλις έγινε ευρέως γνωστό το περιεχόμενό της η ελληνική πρωτεύουσα βρέθηκε κυριολεκτικά σε κατάσταση πολιορκίας από αγανακτισμένους πολίτες. Το Υπουργικό Συμβούλιο έσπευδε να συνεδριάσει με ασφάλεια στο Υπουργείο Στρατιωτικών, ενώ άπειρος κόσμος απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις άρχισε να συγκεντρώνεται στο Σύνταγμα. Εκεί ανακατεύτηκαν δικηγόροι με αμαξάδες, γιατροί με γκαρσόνια και έμποροι με λούστρους χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί συνεννόηση και προπαρασκευή. Η δυναμική δύο δημεγερτών ρητόρων, του Βαλασσόπουλου και του Αντωνόπουλου, πυροδότησαν το τεταμένο κλίμα. Οι συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα, έχοντας επικεφαλή έναν άλκιμο φουστανελά που κρατούσε ελληνική σημαία κατευθύνθηκαν προς το Παλάτι.

Λιθοβολισμός «Οικουμενικών»
Πρόσκαιρα το κλίμα εκτονώθηκε η ένταση όταν ο Γεώργιος Α’ από τον εξώστη του Παλατιού καθησύχασε τα πλήθη. Τα οποία όμως χωρίστηκαν σε ομάδες και κατευθύνθηκαν στα σπίτια των πολιτικών που απάρτιζαν την Οικουμενική Κυβέρνηση. Πρώτα λιθοβόλησαν το σπίτι του Θρασύβουλου Ζαίμη. Μικρή δύναμη έφιππής χωροφυλακής που προσπάθησε να επιβάλει την τάξη τράπηκε σε φυγή όταν οι πολίτες εμφανίστηκαν να κρατούν κουμπούρια. Στην συνέχεια οι αγανακτισμένοι επισκέφτηκαν το σπίτι του Τρικούπη, το οποίο κυριολεκτικά κατέστρεψαν. Χειρότερα ακόμη υπέστη το αρχοντικό του Κουμουνδούρου, στην ομώνυμη πλατεία. Εκεί Μανιάτες συμπατριώτες του Πρωθυπουργού ανταπέδωσαν τα πυρά δίνοντας την εντύπωση πως θα ξέσπαγε εμφύλιος σπαραγμός.
Το θέαμα που παρουσίαζε η Αθήνα, παρείχε μία άγρια γραφικότητα. Η κυβέρνηση έσπευδε να συλλάβει τους δύο ρήτορες και τους «αρχηγούς» των συνοικιών, ενώ πυκνές ομάδες πολιτών, με άγριες διαθέσεις διέσχιζαν τους δρόμους και αντάλλασσαν εχθρικά βλέμματα με τις περιπόλους. Πουθενά δεν εμφανιζόταν «οικουμενικός», όπως αποκαλούσαν τα στελέχη που συμμετείχαν στην κυβέρνηση ή τους βουλευτές των ίδιων κομμάτων. Ο Επαμεινώνδας Δεληγιώργης περνώντας με την άμαξά του από την οδό Σταδίου δέχθηκε καταιγισμό από πέτρες και σώθηκε ως εκ θαύματος και χάρη στην ψυχραιμία του αμαξά του. Ο μεγαλύτερος αναβρασμός επικρατούσε στο Πανεπιστήμιο που η εστία όλων των κινητοποιήσεων.

Πυροβολισμοί και θύματα
Η σύλληψη των δύο αυτών προσώπων, καθώς και άλλων «συνοικιακών αρχηγών» που είχαν τη δυνατότητα να ξεσηκώνουν τα πλήθη είχε στερήσει τις κινητοποιήσεις από τον δυναμισμό τους. Και ενώ φαινόταν ότι ο όχλος θα λιποψυχούσε, ακούστηκε το χαρμόσυνο για τους διαδηλωτές άγγελμα πως «ανεβαίνει ο Πειραιάς». Πράγματι, τα σοβαρά γεγονότα δεν είχαν αφήσει ασυγκίνητους τους πολίτες του επινείου. Τα πιο ζωηρά στοιχεία του λιμανιού, έχοντας επικεφαλής βαρκάρηδες και μαουνιέρηδες, αποφάσισαν να συμπαρασταθούν στους διαδηλωτές των Αθηνών. Έτσι, ένα απόγευμα του Γενάρη 1878 πολεμοχαρείς ομάδες Πειραιωτών, με πλήρη πολεμική εξάρτηση, ξεκινούσαν για την Αθήνα. Η είδηση προκάλεσε συναγερμό στο Υπουργείο Στρατιωτικών που έσπευδε να πάρει τα μέτρα του. Φθάνοντας στο ύψος της Αγίας Τριάδας της οδού Πειραιώς, οι ανερχόμενοι βρέθηκαν μπροστά σε μικτό απόσπασμα χωροφυλάκων και στρατιωτών. Οπότε η «αναμέτρηση» των δυνάμεων θα γινόταν στη μεθόριο των δύο πόλεων.

Μόλις εμφανίστηκαν οι διαδηλωτές του Πειραιά ένας συνταγματάρχης διέταξε να πυροβολήσουν οι στρατιώτες στον αέρα. Αλλά οι Πειραιώτες συνέχισαν αποφασισμένοι. Δυστυχώς ακολούθησε η εντολή στους στρατιώτες να ρίξουν στο ψαχνό. Έξι διαδηλωτές χτυπήθηκαν θανάσιμα από την πρώτη ομοβροντία. Αλλά και εκείνοι δεν υστέρησαν. Κρατώντας διάφορα όπλα (γκραδάκια του ιππικού, σασεπώ, διμούτσουνες και κουμπούρες) βάρεσαν κι αυτοί στο ψαχνό με αποτέλεσμα να χτυπήσουν δυο στρατιώτες και έναν χωροφύλακα.

«Ζήτω ο πόλεμος»
Οι διαδηλωτές σκορπίσθηκαν στα χωράφια, δίνοντας ραντεβού στο κέντρο των Αθηνών. Μαζί τους παρέλαβαν και τη σωρό ενός από τους νεκρούς. Το μακάβριο αυτό λείψανο χρησιμοποίησαν ως λάβαρο και σημαία τους. Εν τω μεταξύ αναθάρρησαν και οι Αθηναίοι και ξεχύθηκαν στους δρόμους, με πιο απειλητικές διαθέσεις αυτή τη φορά. Η εμφάνιση της ομάδας των Πειραιωτών που τριγυρνούσαν την πόλη επιδεικνύοντας το πτώμα του συμπολίτη τους τοποθετημένο πάνω σε ένα δίτροχο καροτσάκι ξεσήκωνε τη μανία του πλήθους. «Οι αδιάλλακτοι ήτο κεκηρυγμένοι υπέρ της συλλήψεως και αμέσου εκτελέσεως των μελών της Οικουμενικής» σημείωνε πολλά χρόνια αργότερα ο Α. Φούφας.
Ο φανατισμός ήταν τέτοιος που από στιγμή σε στιγμή όλοι περίμεναν εκτεταμένες συγκρούσεις με άπειρο αριθμό θυμάτων. Τα αντανακλαστικά του γηραιού Κουμουνδούρου λειτούργησαν. Θυμήθηκε τις παλιές καλές εποχές. Έσπευσε να διατάξει την κλήση σε στράτευση έξι ηλικιών, γεγονός που υποσχόταν ότι η σύγκρουση με την Τουρκία ήταν κοντά. Αυτό ήταν και ένα από τα αιτήματα του κόσμου. Η απειλητική ιαχή «θάνατος στους προδότες» άρχισε να ψυχορραγεί και στην ατμόσφαιρα παλλόταν η μυριόστομη κραυγή «ζήτω ο πόλεμος»!
Ως γνωστόν, διατάχθηκε η εισβολή του Στρατού στα τουρκικά εδάφη. Είκοσι πέντε χιλιάδες κακώς οπλισμένοι, απείθαρχοι και ανοργάνωτοι άνδρες έφθασαν μέχρι το φρούριο του Δομοκού, όπου συναντήθηκαν με ισχυρές τουρκικές δυνάμεις. Εν τω μεταξύ, οι Ρώσοι συνθηκολόγησαν. Η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά σε τραγικό αδιέξοδο. Αναγκάσθηκε να διατάξει άμεση υποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων, ενώ αποτάθηκε στους ξένους πρέσβεις για να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Πηγή
mikros-romios.gr

7/1/13

The French Revolution Documentary (English)






Τι ήταν η εξέγερση της Λιβύης;ΜΕΡΕΣ ΟΡΓΗΣ: Εξάντας



Τι ήταν η εξέγερση της Λιβύης; Μια λαϊκή επανάσταση που τερμάτισε με τον πιο απόλυτο τρόπο ένα τυραννικό καθεστώς; Ή μία ενορχηστρωμένη διεθνής παρέμβαση εναντίον ενός ηγέτη που είχε γίνει ενοχλητικός;
Το "Μέρες Οργής" διηγείται στιγμή προς στιγμή το τι διαδραματίστηκε από την έναρξη της επανάστασης μέχρι το τέλος της, τόσο στα πεδία των μαχών, όσο και στο διπλωματικό πεδίο. Διερευνά τα αίτια της επανάστασης και της μετέπειτα Νατοϊκής επέμβασης, προσπαθώντας να φωτίσει το παρόν και το μέλλον μιας χώρας που επί 42 χρόνια ταυτίστηκε με τον Μουαμάρ Καντάφι.Παρακολουθείστε το Ντοκιμαντερ στον Εξάντα, κάνοντας κλίκ εδώ

5/1/13

Inside the Mind of Google Documentary (Αγγλικά)


The Inside the Mind of Google gives you a behind-the-scences look at the world’s most popular Internet search engine. It explores how Google came to dominate the search industry and whether it’s now a threat to our privacy. Currently two-thirds of the world’s Internet searches are done on Google and their only viable competitions, Yahoo and Bing, remain so far behind it’s inconceivable they’ll ever be able to catch up.

Google’s time at the top may not last forever as social networking and mobile technology go mainstream, making new opportunities for companies like Facebook or mobile-first companies to challenge them.

3/1/13

Από τον αμφορέα στο φανάρι κι από τον Νεάντερταλ στο τάλιρο: ελληνογερμανικές γλωσσικές ανταλλαγές


Απόσπασμα από κείμενο του Νίκου Σαραντάκου

Τα γερμανικά δάνεια στην ελληνική γλώσσα είναι συγκριτικώς λιγοστά, αφ’ ενός επειδή άργησαν τα γερμανικά να καταξιωθούν σαν γλώσσα επιρροής στη διεθνή σκηνή και αφ’ ετέρου επειδή είναι κομμάτι δύσκολο να περάσουν στην ελληνική γλώσσα περισπούδαστοι αλλά σχεδόν απρόφερτοι σιδηρόδρομοι όπως Zeitgeist, Weltanschauung κτλ. Κι αν εξαιρέσεις τις γερμανικές λέξεις απαίσιας μνήμης από την κατοχή, καθώς και τα σνίτσελ της γαστρονομίας, θα έλεγε κανείς ότι μετριούνται στα δάχτυλα οι λέξεις της ελληνικής που είναι απ’ ευθείας δάνεια από τη γερμανική. Τα λεξικά λένε ότι η παρλαπίπα είναι, λέει, δάνειο από το γερμανικό Paperlapapp, που θα πει φλυαρία, αλλά να μου επιτρέψετε να έχω εντονότατες αμφιβολίες· μου φαίνεται ότι αυτή η εξήγηση προέρχεται από γερμανοσπουδαγμένο φιλόσοφο που δεν σκέφτηκε την πάρλα και την πίπα ή έστω την κοντινότερη Ιταλία. Όταν δυο λαοί δεν έχουν άμεση επαφή, δεν είναι εύκολο να μεταδοθούν απ’ ευθείας λαϊκές λέξεις.

Επαφή βέβαια άμεση είχαν οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, και τα ‘λαζογερμανικά’ όντως περιέχουν άφθονα δάνεια από τη γερμανική. Θυμάμαι ένα βράδι βροχερό, πριν από πολλά χρόνια, που είχαμε χαθεί σε προάστιο της Κολωνίας, μια παρέα από εδώ, αναζητώντας το γήπεδο του μπάσκετ όπου έπαιζε ο Άρης. Προσφύγαμε σε παρατυχόν ελληνικό εστιατόριο και ο μαγαζάτορας μάς κατατόπισε: «Στις δεύτερες λάμπες δεξιά είναι το γήπεδο», μας είπε. Κι ύστερα, με κάποια ζήλια, «Ώστε βρήκατε κάρτες, ε;»

Κάρτες είναι βέβαια τα εισιτήρια και λάμπες τα φανάρια. Το οποίο φανάρι, ο σηματοδότης της τροχαίας εννοώ, λέγεται επισήμως στα γερμανικά Ampel και μου δίνει την ευκαιρία να περάσω στην άλλη όχθη, δηλαδή στις γερμανικές λέξεις ελληνικής προέλευσης.  Διότι το ampel είναι ελληνικής αρχής και μάλιστα παλαιότατης. Εν αρχή ην ο αμφορεύς ή αμφιφορεύς, λέξη πανάρχαια που έχει βρεθεί ήδη σε κείμενα της Γραμμικής Β’. Ο αμφορεύς λοιπόν δίνει το παλιό λατινικό δάνειο amphora. Λόγω της κατάληξης, άλλαξε το γένος από αρσενικό σε θηλυκό. Ο λόγιος λατινικός τύπος amphora έμεινε εκεί. Ένα λαϊκό υποκοριστικό του όμως, το ampulla (amphora > ampora > ampor-la > ampulla) που σήμαινε πλέον "γυάλινο φιαλίδιο" (διότι στην κλασική λατινική εποχή η ετυμολογική σχέση με το amphora που εξακολουθούσε να σημαίνει "αμφορέας" δεν ήταν πια αισθητή) έδωσε το γαλλικό ampoule (12ος αιώνας) και από εκεί και τη δική μας αμπούλα ως αντιδάνειο. Στα γερμανικά, περνάει ως ampel και δηλώνει το γυάλινο καντήλι που έφεγγε ακοίμητο πάνω στο ιερό της εκκλησίας, και από εκεί οποιοδήποτε φωτιστικό από γυαλί στα σπίτια, για να φτάσει σήμερα να δηλώνει τους φωτεινούς σηματοδότες. Από το παλάτι του Αγαμέμνονα, τριανταπέντε αιώνες αργότερα στους δρόμους της Κολωνίας - μεγάλο ταξίδι!

2/1/13

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ




Γράφει ο Κλεάνθης Γρίβας

«Κάθε βομβιστική επίθεση από το 1969 και μετά συνδεόταν με μια ομάδα. Οι διαταγές δίνονταν από ένα μηχανισμό που ανήκε στο κράτος και, ειδικότερα, από μια παράλληλη μυστική δομή του υπουργείου Εσωτερικών».

Δήλωση του νεοφασίστα τρομοκράτη Vincent Vinciguerra, κατά τη διάρκεια της δίκης του, το 1990. 

Ο Vinciguerra το 1972 πήρε μέρος σε βομβιστική ενέργεια που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τριών καραμπινιέρων. (Sunday Independent, 11/11/1990).

H «Στρατηγική της Έντασης»

Μια προσεκτική ανασκόπηση στην εφαρμογή της τρομοκρατίας, από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου (1947) μέχρι σήμερα, οδηγεί στην εξαγωγή δύο βασικών συμπερασμάτων:

1) Σε όλες σχεδόν τις τρομοκρατικές ενέργειες, αρχικά «ανακαλύπτεται» κάποιο «ερυθρό» ίχνος που στρέφει την προσοχή σε μια από τις πολλές ασήμαντες ομαδούλες της «αριστεράς» και στη συνέχεια, όλες οι αποδείξεις οδηγούν στο χώρο των μυστικών υπηρεσιών, του παρακράτους και των ακροδεξιών οργανώσεων.

2) Αυτή η τρομοκρατική σταθεροποιητική δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών εξελίχθηκε σε δύο διακριτές φάσεις.

Στην πρώτη φάση (1947-1970), οι μυστικές υπηρεσίες αναθέτουν την εκτέλεση των «σταθεροποιητικών» (τρομοκρατικών) ενεργειών σε πράκτορές τους ή σε όργανά τους από το χώρο των ομάδων της εξτρεμιστικής δεξιάς, και στη συνέχεια προσπαθούν να τις αποδώσουν στην κοινοβουλευτική ή στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, κατασκευάζοντας «ενόχους».

Στη δεύτερη φάση (1971 και μετά), σημειώνεται μια ποιοτική αλλαγή στη «σταθεροποιητική» (τρομοκρατική) τακτική των μυστικών υπηρεσιών, η οποία συμπίπτει με την κοινοποίηση του «Εγχειριδίου Εκστρατείας για τις μυστικές υπηρεσίες που διεξάγουν Επιχειρήσεις Σταθεροποίησης» των στρατηγών Westmorland (αρχηγού του αμερικανικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων και γνωστού σφαγέα του Βιετνάμ) και Wicklam. Το «Εγχειρίδιο» άρχισε να εφαρμόζεται για την αποσταθεροποίηση στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τρομοκρατικές δραστηριότητες, αμέσως μετά την κοινοποίησή του στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (Μάρτιος 1970), με τα κωδικά στοιχεία FM 30-31 (Field Manual/Εγχειρίδιο Επιχειρήσεων, που συνοδευόταν από 3 παραρτήματα FM 30-31 A, B και C) και έγινε η Βίβλος της «καθημερινής πρακτικής» των μυστικών υπηρεσιών κατά την εποχή στην οποία αρχηγοί της CIA είναι ο Ούλιαμ Κόλμπι (έως το 1975) και ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος (1976).

Μετά την κοινοποίηση αυτού του «Εγχειριδίου Σταθεροποιητικών [Τρομοκρατικών] Ενεργειών» στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στην Ευρώπη και στις μυστικές υπηρεσίες των ευρωπαϊκών κρατών (που εκπαιδεύονται και καθοδηγούνται από τις αντίστοιχες αμερικανικές), σημειώνεται μια ριζική μεταβολή της τακτική τους και μια ποιοτική αλλαγή της μεθοδολογίας τους:

Από ένα σημείο και μετά, σ’ εφαρμογή των οδηγιών του «Εγχειριδίου», οι μυστικές υπηρεσίες αντί να πραγματοποιούν τρομοκρατικές πράξεις με δικούς τους πράκτορες και να προσπαθούν εκ των υστέρων να κατασκευάσουν ενόχους προερχόμενους από το χώρο της αριστεράς,

1) είτε κατασκευάζουν «αριστερές» οργανώσεις φαντάσματα, που «αναλαμβάνουν δημόσια» την ευθύνη των τρομοκρατικών ενεργειών που πραγματοποιούν οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών,

2) είτε διεισδύουν σε διάφορες ομάδες της εξτρεμιστικής αριστεράς (οι οποίες είναι πολύ ευάλωτες, λόγω της μονοδιάστατης ιδεολογίας, της οργανωτικής συγκεντρωτικής διάρθρωσης και των συνθηκών της παρανομίας που καθιστούν αδύνατο τον έλεγχο των καθοδηγητικών οργάνων από τα υποκείμενα στρώματα) και τις καθοδηγούν στην εκτέλεση τρομοκρατικών πράξεων, όταν, όπως και όπου εξυπηρετούν τα «σταθεροποιητικά» τους σχέδια.

Αυτό επιτρέπει στις μυστικές υπηρεσίες να αποδίδουν αληθοφανώς τις δικές τους τρομοκρατικές ενέργειες, ανάλογα με τις σκοπιμότητες της στιγμής:

1) Είτε σε μέλη διαβρωμένων γκροπούσκουλων, που λειτουργούν υπό το κράτος της αυταπάτης, ότι με τη δράση τους υπερασπίζονται τα «ύψιστα συμφέροντα της επανάστασης» (!), ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα ύψιστα συμφέροντα των μυστικών υπηρεσιών. Τα στελέχη αυτής της κατηγορίας προορίζονται να παίξουν τον έσχατο ρόλο τους μπροστά σ’ ένα δικαστήριο πριν καταλήξουν σε μια φυλακή.

2) Είτε σε εκτελεστικά όργανα των μυστικών υπηρεσιών, τα οποία έχουν αχρηστευτεί από επιχειρησιακή άποψη, και μπορεί να παίζουν συνειδητά αυτόν το ρόλο ή να αγνοούν για λογαριασμό τίνος ενεργούν στην πραγματικότητα. Τα άτομα αυτά, που δεν είναι μόνον άχρηστα αλλά και επικίνδυνα για τις μυστικές υπηρεσίες, λόγω των όσων γνωρίζουν, κατά κανόνα «εκκαθαρίζονται» με διάφορους τρόπους που επιτρέπουν τη δημόσια εκμετάλλευση της δολοφονίας τους από τις υπηρεσίες που την αποφασίζουν και την εκτελούν.

Στην περίπτωση που δεν είναι δυνατό να εφαρμοστεί κάποια απ’ αυτές τις διαζευκτικές δυνατότητες, επειδή δεν το επιτρέπουν οι αντικειμενικές συνθήκες (όπως π.χ. στην περίπτωση που υπάρχει τρομοκρατική δραστηριότητα, αλλά δεν υπάρχει επιδοκιμασία και υποστήριξη αυτής της δραστηριότητας από διάφορες ομαδούλες της εξτρεμιστικής αριστεράς), οι μυστικές υπηρεσίες έχουν πάντα την ευχέρεια να κατασκευάζουν ενόχους, επιλέγοντας ανάμεσα σε άτομα που η κοινωνική και πολιτική τους παρουσία τα καθιστά ευάλωτα.

Λίγο μετά την κοινοποίηση του «Εγχειριδίου Εκστρατείας για τις μυστικές υπηρεσίες που διεξάγουν Επιχειρήσεις Σταθεροποίησης» των στρατηγών Westmorland εξουδετερώνονται «ανεξήγητα» οι ιστορικές ηγεσίες των δύο σημαντικότερων οργανώσεων που δρουν στον ευρωπαϊκό χώρο, η «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (RAF) στη δυτική Γερμανία και οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία. Το κενό που δημιουργείται καλύπτεται από μια «νέα γενιά» στελεχών, και, ύστερα απ’ αυτό, παρατηρείται μια (απρόσμενη, αιφνίδια και πολιτικά αδικαιολόγητη) αλλαγή στις μεθόδους και τους στόχους τους: Ο «μετριοπαθής εκφοβισμός» που εφαρμοζόταν κατ’ αποκλειστικότητα μέχρι τότε, υποκαθίσταται εξ’ ολοκλήρου από την προμελετημένη ανθρωποκτονία ως βασικό μέσο «πολιτικής παρέμβασης».

Δυτική Γερμανία

Η «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (RAF) συγκροτήθηκε τον Αύγουστο 1970, και μέχρι την εκκαθάριση της «ιστορικής ηγεσίας» της δεν εκτέλεσε καμιά πράξη προσχεδιασμένης ανθρωποκτονίας: Όλες οι κατηγορίες που της προσάπτει η αστυνομία και ο κατευθυνόμενος Τύπος αναφέρονται σε αναπόδεικτες, κατά κανόνα, συμμετοχές της σε ληστείες τραπεζών, κλοπές εγγράφων από δημόσιες υπηρεσίες, κ.λ.π.

1/1/13

Καλή χρονιά με μια καταπληκτική συνέντευξη του Θεοφάνη Τάση στο Αντίφωνο

Καλή χρονιά με μια καταπληκτική συνέντευξη του Θεοφάνη Τάση (λέκτωρ φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου) στο Αντίφωνο
Αξίζει να αφιερώσετε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας για να την δείτε και ίσως λίγο παραπάνω για να την κατανοήσετε...